به گزارش خبرگزاری تسنیم از رشت، در سالهای نخستین پیروزی انقلاب اسلامی، کشور در حال تجربه شکلگیری یک ساختار نوین سیاسی مبتنی بر آموزههای دینی و رهبری ولیفقیه بود، در این دوران، چهرههای برجستهای از عالمان دینی و شخصیتهای بزرگ حوزوی، دغدغهها و دیدگاههای خود را نسبت به اداره کشور، با حضرت امام خمینی (ره) در میان میگذاشتند که یکی از این افراد، آیتالله محمدتقی بهجت بود که در عین ارادت به امام، نقدهای خود را نیز صریح و محترمانه ابراز میکرد.
آیتالله محمدتقی مصباح یزدی در یکی از جلسات اخلاقی خود، خاطرهای خواندنی از تبادل نظر میان امام خمینی (ره) و آیتالله بهجت در سالهای ابتدایی انقلاب اسلامی نقل کرده است.
بر اساس این روایت، آیتالله بهجت در مقاطعی از سالهای ابتدایی دهه 60، نامههایی بهصورت مکتوب برای حضرت امام (ره) ارسال میکرد و در آنها، دیدگاههای انتقادی خود نسبت به شرایط جامعه و نحوه اداره کشور را مطرح میکردد. آیتالله مصباح یزدی به درخواست آیتالله بهجت، مسئولیت انتقال این نامهها به امام را برعهده گرفته بود و با اجازه ایشان، نسخهای از نامهها را برای بایگانی شخصیاش حفظ میکرد.
به گفته آیتالله مصباح، در یکی از این نامهها – که بهنظر میرسد واپسین نامه نیز بوده – آیتالله بهجت خطاب به امام نوشته بودند: این چه شیوهای از اداره جامعه است؟ بیایید به سبک حضرت امیرالمؤمنین علی (ع) کشور را اداره کنید؛ همانگونه که ایشان پس از خلوت با خدای خود، در خیمه مینشستند، جامعه را تحلیل میکردند و سپس احکام انتصاب حکمرانان و فرمانداران را صادر میفرمودند.
امام خمینی (ره) پس از مطالعه آن نامه، پاسخی شفاهی به حامل نامه دادند و فرمودند: به آقای بهجت بفرمایید اگر چنین کاری کنم، این نظامی که پس از قرنها آرزوی تودههای مؤمن شیعه به دست آمده، دیری نخواهد پایید و ساقط خواهد شد، مردم باید شریک این حرکت باشند، حتی اگر اشتباه میکنند، باید اشتباه خودشان باشد، انقلاب باید متکی بر اراده و مشارکت مردم باقی بماند.
امام خمینی همچنین با اشاره به ضرورت نهادهایی نظیر انتخابات، تأکید کرده بودند که «مردم تنها علت محدثه انقلاب نبودند، بلکه باید علت مبقیه آن نیز باشند؛ یعنی در تداوم و تثبیت آن حضور فعال داشته باشند.»
آیتالله مصباح نقل کرده بود که پیام امام را به آیتالله بهجت رسانده و ایشان در پاسخ فرمودهاند: «البته نظر من همان است که در نامه نوشتم، اما به روحالله اعتماد دارم.»
این روایت کمتر شنیدهشده، گویای سطح بالای احترام و اعتماد متقابل میان 2 شخصیت برجسته جهان اسلام است؛ یکی با زبان انتقاد و دیگری با حکمت رهبری، که در نهایت در مسیر تحقق آرمانهای انقلاب اسلامی، همدل و همراه باقی ماندند.
انتهای پیام/