خبرگزاری تسنیم از قزوین، موسی آقایانی- چهاردهم خردادماه، نقطه عطفی در تقویم تاریخ معاصر ایران و جهان اسلام است؛ روزی که امام امت، احیاگر دین در عصر جاهلیت مدرن، و مردی که اسلام را از انزوا به میدانهای اقتدار کشاند، به لقاءالله پیوست. ارتحال حضرت امام خمینی (رضواناللهتعالیعلیه)، نه تنها سوگی ملی بلکه فصلی جهانی از تاریخ بشریت را رقم زد؛ فصلی که با آن، اندیشه سیاسی اسلام وارد عصری نوین گردید.
امام خمینی نه یک شخصیت صرفاً مذهبی بود، نه تنها رهبر یک انقلاب سیاسی؛ بلکه مظهر جامعیت اسلام در ساحتهای عقل، عرفان، فقه، اخلاق، سیاست و مدیریت اجتماعی بود. او اندیشمندی بود که در مکتب قرآن و عترت، فقه را به عرصه تمدنسازی کشاند و از حوزه تا حکومت را بر مدار توحید و ولایت سامان داد.
بزرگترین ویژگی انقلاب اسلامی ایران، که امام خمینی پرچمدار آن بود، اتکا به مردم بر پایه ایمان بود؛ نه کودتایی بود، نه جنبشی صرفاً اقتصادی یا طبقاتی. بلکه نهضتی بود برخاسته از عمق ایمان دینی ملت، با رهبری فقیهی که هم درد دین داشت و هم درد مردم.
او از روز نخست، سیاست را نه به مثابه یک فن قدرتطلبی، بلکه به عنوان تجلی اراده الهی در بستر تدبیر عقلانی و مردمی میدید. در نگاه امام، فقیه تنها متولی احکام نیست، بلکه در عصر غیبت، امانتدار ولایت حق و حافظ مصالح امت در تمامی شئون است.
از این رو بود که با صدای بلند اعلام کرد: حکومت، فلسفه عملی فقه در تمامی شئون زندگی است.
امام خمینی، در دوران سیطره ایدئولوژیهای مادیگرا و فروپاشی مرجعیتهای معنوی، بار دیگر نشان داد که اسلام نه تنها ظرفیت اداره فرد و جامعه را دارد، بلکه تنها نسخه نجات بشر از وادی ظلمت و سرگردانی است. او در تقابل با نظام سلطه شرق و غرب، جمهوری اسلامی را بهعنوان بدیلی برآمده از آموزههای دینی و تجربه بشری ارائه داد.
نه شعار داد و نه خامباورانه عمل کرد؛ بلکه نظامی را بنیان نهاد که حاصل تلفیق عقلانیت فقاهتی، مشارکت مردمی و اخلاق انقلابی بود.
در نگاه حضرت امام خمینی ره ، مسیر پیامبران الهی در نفی طاغوت و اقامه قسط، راهی مستمر و جاری در تاریخ است؛ راهی که با قیام حسینبنعلی علیهالسلام تداوم یافت و در عصر حاضر با قیام ملت ایران به رهبری ولیفقیه، حیاتی دوباره گرفت. او بهدرستی دریافت که جامعه اسلامی در عصر غیبت، بدون زعامت فقیه عادل، یا به دام استبداد میافتد یا در کام بیهویتی و سکولاریسم فرو میرود.
در عصر غیبت، امام خمینی با احیای نظریه ولایت فقیه ، راهی گشود که هم مدافع جمهوریت باشد و هم حافظ شریعت؛ نه تئوکراسی خشک، نه دموکراسی غربزده، بلکه الگویی بیبدیل از حکومت مردم بر اساس دین.
در آن شب جانگداز خرداد 1368، ایران در سوگی عظیم فرو رفت؛ میلیونها دل عزادار، میلیونها چشم اشکبار، و عالمی مات و مبهوت از وداع با مردی که توانسته بود تاریخ را تکان دهد. با این حال، همان شب، امت امام خمینی نیز بلوغ خود را نشان داد: در همان ساعات اولیه، با انتخاب خلف صالحش، حضرت آیتالله العظمی خامنهای (مدظلهالعالی)، پیام ایستادگی، استمرار و وفاداری به خط امام را به جهانیان رساند.
امام رفت، اما راه امام باقی ماند. نامش در تاریخ ماندگار شد، نه صرفاً بهخاطر پیروزی انقلاب، بلکه بهخاطر اینکه انقلاب را بهمثابه یک تمدن نوین اسلامی در سیر تحولی بشر مطرح ساخت و با حضور آیتالله خامنهای راه امام ادامه دارد.
14 خرداد، اگرچه یادآور ماتم است، اما بیش از آن، حامل یک پیام رسالتآفرین برای ماست. امروز بیش از هر زمان، حفظ آرمانهای امام، مبارزه با تحریف خط امام، و تبیین عقلانیت و معنویت نظام اسلامی، وظیفهای است که بر دوش اندیشمندان، حوزویان، دانشگاهیان و آحاد مردم مسلمان قرار دارد.
در دورانی که جریانهای رسانهای معاند به دنبال تخریب جایگاه انقلاب و ولیفقیهاند، وظیفه ماست که با اتکاء به اندیشه ناب امام، از سنگرهای معنوی، فرهنگی و علمی حراست کنیم. امام خمینی ره ، حجتی بود برای تاریخ. اگر او را نشناسیم، نه انقلاب را شناختهایم، و نه راه سعادت را خواهیم یافت.
انتهای پیام/