به گزارش خبرگزاری تسنیم از کرمان، شب دهم از دوازدهمین سوگواره ملی تعزیه دهزیار، در فضایی مملو از اشک، آه و حضور چشمگیر مردم، رنگ و بویی دیگر داشت؛ شبی که نهفقط پایان یک رویداد فرهنگی بود، بلکه اوج اتصال دلهای عاشق به کربلای حسینی بود. شبی که در تقویم دلها ماندگار خواهد شد، شبی با عطر خون گلوی علیاصغر، و فریاد "هل من ناصر" اباعبدالله الحسین(ع).
پایان سوگواره، آغاز دلبستگی
دهمین شب سوگواره، همزمان با سالروز ارتحال بنیانگذار کبیر انقلاب اسلامی، حضرت امام خمینی(ره)، و در شب تعزیه شهادت امام حسین(ع) و حضرت علیاصغر(ع) برگزار شد؛ شبی که با نام و یاد شهید سپهبد حاج قاسم سلیمانی مزین شده بود و خانوادههای معظم شهدای روستای دهزیار در کنار هزاران عزادار در میدان اجرای تعزیه حضور داشتند.
حضوری که قلب را گرم میکرد
دهزیار بار دیگر ثابت کرد که تنها یک روستا نیست، بلکه «روستای تعزیه ایران» است. میدان اجرای تعزیه مملو از جمعیت شده بود. مردم از دور و نزدیک آمده بودند؛ زن و مرد، پیر و جوان، کودک و کهنسال. خانوادههایی که دست در دست، دل در دل، تا آخرین لحظه پای تعزیه نشستند. صندلیها پر بود، اطراف میدان ایستادهها حلقه زده بودند و کسی دل نداشت حتی چشم از صحنه بردارد.
باد ملایمی که میان نخلهای میدان میوزید، بوی اسپند و خاک بارانخورده را با خود میآورد. و در میان این فضای قدسی، صدای تعزیهخوانها که در سوگ علیاصغر و امام حسین(ع) جان میدادند، اشک از چشم همه روان کرده بود.
تعزیه شهادت؛ بازآفرینی عاشورا در قلب دهزیار
مجلس تعزیه شهادت امام حسین(ع)، که بهعنوان پرشورترین شب این سوگواره شناخته میشود، روایتگر مظلومیت سیدالشهدا و غربت طفل ششماهه بود. صدای تیر، صدای بغض و ضجهی شبیهخوانی که نقش حضرت زینب(س) را اجرا میکرد، و دردی که دلها را در نوردید... گویی خیمهگاه کربلا دوباره جان گرفت.
یاد حاج قاسم، چراغ دلهای عاشق
نام و یاد شهید حاج قاسم سلیمانی، فرزند وفادار کرمان و سرباز حسین(ع)، در شب دهم با معنای ویژهای طنینانداز بود. همه میدانستند که اگر امروز این پرچم حسینی برافراشته مانده، بهبرکت خونهایی چون اوست. بسیاری از حاضران، زیر لب برای او و تمام شهدای مدافع حرم دعا کردند. پرچم سرخ "یا اباعبدالله" در میدان، در دل شب به یاد او افراشتهتر بود.
خانوادههای شهدا، ستون خیمه مجلس
خانوادههای معظم شهدا که در ردیفهای جلو نشسته بودند، ستون خیمه معنوی مجلس شب دهم بودند. اشک در چشمها، بغض در گلو و نگاههایی که به شبیهخوان نقش حضرت علیاصغر(ع) خیره مانده بود. بسیاری از آنها فرزندانشان را در راه اهل بیت فدا کردهاند و این شب، برایشان تنها یک تعزیه نبود؛ بازخوانی وفاداری و دلدادگی بود.
پایان سوگواره، آغاز انتظار
با پایان شب دهم، دوازدهمین دوره سوگواره ملی تعزیه دهزیار نیز به ایستگاه آخر رسید، اما این پایان برای دهزیار نه خستگی، که تجدید عهدی دوباره بود. مردمی که آمده بودند تا عزای حسین(ع) را روایت کنند، حالا با دلی پر از شوق و چشمهایی اشکبار، آمادهاند تا سال بعد، پرشورتر از همیشه بازگردند.
به گزارش تسنیم، دهزیار دیگر یک نقطه جغرافیایی نیست؛ خاکی است که اشک و عشق را در خود جمع کرده و کربلایی کوچک در دل استان کرمان شده است.
انتهای پیام/511/