به گزارش خبرگزاری تسنیم از قم، یکی از ضروریترین عوامل پیشرفت یک کشور، مسئولیتپذیری و انجام درست وظایف توسط تمامی اقشار جامعه است. از رئیسجمهور و وزیران تا معلمان و کارگران، هر فردی باید با تعهد، تخصص و اخلاقمداری، وظیفه خود را به بهترین شکل انجام دهد. این اصل، پایهای اساسی برای توسعه و آبادانی کشور است.
برای آنکه هر فرد بتواند مسئولیت خود را بهدرستی انجام دهد، باید چند شرط اساسی فراهم باشد:
1. آموزش و مهارت کافی: افراد باید در حوزه کاری خود آموزش دیده و متخصص باشند. گماردن افراد در مشاغلی که تخصص و شایستگی لازم را ندارند، نهتنها به پیشرفت منجر نمیشود، بلکه باعث کاهش کیفیت کار و افزایش ناکارآمدی میشود.
2. پایبندی به قانون و اخلاق: انجام کار باید در چارچوب قانون، همراه با صداقت و انصاف باشد. هرگونه کمکاری، تخلف یا تعلل، آسیبهای جبرانناپذیری به جامعه وارد میکند. این امر نیاز به آموزش و تربیت و نظارت دقیق دارد.
3. علاقه و تعهد: کار باید با اشتیاق و دلسوزی انجام شود و از روی اجبار یا بیتفاوتی نباشد.
مسئولیتپذیری افراد، تنها زمانی محقق میشود که دغدغههای معیشتی آنان برطرف شده باشد. اگر کارگر، معلم، عضو هیئت علمی، پرستار یا هر شاغل دیگری نگران تأمین هزینههای زندگی خود باشد، نمیتواند با تمرکز و کیفیت مطلوب به کارش بپردازد. در چنین شرایطی، افراد مجبور میشوند به شغلهای دوم و سوم روی آورند که نتیجه آن، خستگی، کاهش بهرهوری و افت کیفیت کار است.
معلمی که برای گذران زندگی مجبور به رانندگی اسنپ است، نهتنها فرصت مطالعه و آمادگی برای تدریس را ندارد، بلکه کیفیت آموزش او کاهش مییابد و دانشآموزان آسیب میبینند و در نتیجه کشور گرفتار عقبماندگی میشود. معلم نباید دغدغهای جز تدریس و تربیت دانشآموز داشته باشد؛ در غیر این صورت، او وظیفهاش را به خوبی انجام نخواهد داد و در چنین شرایطی انتظار وظیفهشناسی بیجاست و صرفاً با وعظ و نصیحت، رفتار اکثریت مردم عوض نمیشود.
کارمندی که دائماً درگیر مشکلات مالی است، ممکن است برای جبران کمبود درآمد، به فساد یا رشوهگیری روی آورد. کارگری که دستمزدش کفاف هزینههایش را نمیدهد، انگیزه خود را برای تلاش بیشتر از دست میدهد و این امر سبب اختلال در چرخۀ تولید و اقتصاد میشود. او نباید دغدغهای جز درست انجام دادن کارش نداشته باشد.
از سوی دیگر، کسی که از نظر مالی تأمین است معذالک رشوه میگیرد، باید مجازاتی سخت و پشیمانکننده برای او در نظر گرفت که درس عبرت برای دیگران شود.
راهحل، تعهد دوطرفه بین دولت و جامعه است. دولت و کارفرمایان موظف هستند با تأمین حقوق و مزایای عادلانه، امنیت شغلی و رفاه کارکنان، بستر لازم برای مسئولیتپذیری را فراهم کنند. وقتی معیشت افراد تأمین شود، آنها میتوانند با آرامش خاطر و تمرکز کامل به وظایف خود عمل کنند. در مقابل، کارکنان نیز باید با وجدان کاری، تخصص و پایبندی به اخلاق، در جهت پیشرفت کشور گام بردارند.
استخدام در یک شغل دولتی، مستلزم تعهدی دوطرفه است. دولت باید بگوید: کار مولد و با کیفیت از تو، تأمین درست زندگی تو با من و فرد استخدامشده نیز باید بگوید: تأمین معیشتم با تو، کار و خدمت مولد و با کیفیت با من است.
در نتیجه، پیشرفت واقعی زمانی ممکن است که هر فرد در جایگاه خود مسئولیتپذیر باشد و دولت نیز با سیاستگذاری صحیح، معیشت و رفاه آحاد جامعه را تضمین کند. تنها در این صورت میتوان از فساد، کمکاری و عقبماندگی جلوگیری کرد و به سوی توسعه پایدار حرکت نمود؛ در غیر این صورت، این کاروان لنگ، هرگز به مقصد نخواهد رسید.
یادداشت از: محمد فنائی اشکوری، استاد حوزه و دانشگاه
انتهای پیام/