به گزارش گروه رسانههای خبرگزاری تسنیم، دانشآموزان تهرانی از وقتی پای مدرسه به شهر باز شد، پیاده به مدرسه میرفتند؛ بااینحال با رشد مدارس نوین و رونقگرفتن مدارس متوسطه کمکم بحث جابهجایی دانشآموزان جدی شد؛ بهخصوص جابهجایی دانشآموزانی که از مسیرهای طولانی باید به شهر میآمدند و درس میخواندند.
داریوش شهبازی، مولف و محقق درباره نخستین سرویسهای مدارس تهران میگوید: «سیستم تحصیلی در تهران بیشتر روی محلهها متمرکز بود؛ یعنی هر محله یا روستایی مکتبخانه خودش را داشت. بعد از اینکه مدارس دبستانی توسعه پیدا کرد، بهعلت کمبود مدرسه، بچهها پیاده باید مسیرهای طولانی را برای رسیدن به مدرسه طی میکردند. آنروزها برخی خانوادههای پولدار شمرونی بچههایشان را با ماشین شخصی و راننده به مدرسه میفرستادند که نوعی سرویس خصوصی بود.»
شهبازی میافزاید: «تقریبا اواخر دوره پهلوی دوم بحث سرویسهای مدارس در تهران جدی شد. درحقیقت رونق سرویسهای مدارس با توسعه شهر تهران و مشکلات تصادف، ایمنی و امنیت دانشآموزان گره خورده بود. دورانی که ما درس میخواندیم تنها خطری که دانشآموزان را تهدید میکرد گرگهای بیابان و سگهای ولگرد بودند!»
عباس حسینی، نویسنده کتاب معروف «این اتولی که من داشتم...» درباره نخستین سرویسهای مدارس شهر تهران میگوید: «در دوران پهلوی دوم برخی از مدارس بزرگ تهران برای دانشآموزان سرویس مدرسه راهاندازی کردند؛ اتوبوسهای خاص که زردرنگ هم بودند. مدرسه هدف و مدرسه ایران و کالج (البرز) در تهران سرویس مدرسه داشتند، مخصوص دختران دانشآموز که بیشتر از سرویس استفاده میکردند.»
منبع: همشهری
انتهای پیام/