به گزارش خبرگزاری تسنیم از بندرعباس، با بالا گرفتن تنشها و بروز ناامنی در فضای عمومی، نخستین قربانیان پنهان این بحرانها، کودکاناند، آنها مفاهیم پیچیده سیاست و جنگ را درک نمیکنند، اما ترس و اضطراب را بهخوبی احساس میکنند در چنین شرایطی، رفتار والدین و مراقبان، نقش کلیدی در شکلگیری احساس امنیت یا ناامنی در کودک دارد.
نخستین و مهمترین اصل، حضور آرام، نگاه مطمئن و صدای مهربان بزرگترهاست کودکان بیش از آنکه کلمات را بفهمند، حالات چهره، تن صدا و رفتار ما را میخوانند کافیست با زبانی ساده و صادقانه، فضای ذهنی آنها را آرام کنیم. مثلاً میتوان گفت: "گاهی در دنیا کشورها با هم اختلاف دارند، اما ما مراقب تو هستیم."
در وهله بعد، بزرگترها باید مراقب خودشان باشند اضطراب، بهسادگی از چشمان ما به دل کودک مینشیند والدین اگر بتوانند خود را تقویت کنند و آرام باقی بمانند، پناه روانی مؤثری برای فرزندشان خواهند بود.
حفظ برنامههای روزانه مثل خواب، غذا، بازی و حتی لحظههایی برای خندیدن، نه تنها مفید بلکه ضروری است این عادتها به کودک پیام میدهد که دنیا هنوز قابل پیشبینی و نسبتاً امن است.
نکته مهم دیگر، دادن نقش معنادار به کودک است حتی وظایف کوچک مانند بستن کیف اضطراری، نگهداری از وسایل مورد نیاز یا آب دادن به گلدانها، به او حس مشارکت و کنترل میدهد؛ حسی که در کاهش اضطراب بسیار مؤثر است.
در نهایت، باید به یاد داشت که بحران، هرچند پیچیده، با عقل و مهربانی قابل مدیریت است ترس و بیبرنامگی، نه تنها کمکی نمیکند، بلکه امنیت روانی کودکان را بیشتر از هر چیز تهدید میکند.
پس بیاییم نه بترسیم، نه بیتفاوت باشیم نه هیجانزده شویم، نه بیبرنامه، زیرا امنیت جمعی از مسئولیت فردی آغاز میشود.
شیرین گلکریمپور – دکتری روانشناسی سلامت و مدیر مرکز مشاوره و روانشناختی نگین
انتهای پیام/864