به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، امام حسین دردعایی زیبا خطاب به خداوند فرمود: «اللّهُمَّ لا تَستَدرِجنی بِالإِحسانِ، و لا تُؤَدِّبنی بِالبَلاءِ.» یعنی: خدایا؛ مرا با احسان و نعمتها به تدریج به سمت غفلت و دوری از خودت مبر، و تربیت و تأدیب مرا به وسیله مصیبت و بلا قرار نده.»
در این دعا امام حسین علیهالسلام به موضوع «استدراج» اشاره میکند؛ استدراج یعنی خداوند نعمتهایی را بیوقفه به بندهای عطا کند، در حالی که او در مسیر گمراهی است و به جای شکر نعمتها، از خداوند «به تدریج» دورتر میشود. چنین شخصی تصور میکند مورد لطف است، اما در حقیقت این نعمتها نوعی عذاب و مقدمه سقوط اوست. امام از خدا میخواهد هرگز او را گرفتار چنین حالتی نکند.
در بخش دوم دعا، امام از خدا میخواهد تربیت و بیدارباش زندگیاش با بلا و مصیبت نباشد. برخی افراد تا دچار درد و رنج و مشکلات نشوند، متوجه اشتباهات و نقصهای خود نمیشوند؛ اما امام آرزو دارد که نیازمند چنین آگاهسازی با سختیها نشود و همیشه از روی بینش و محبت، راه درست را برود.
این جمله عمیق به ما یاد میدهد که بهترین حالت رشد انسان، اصلاح غلطها و تربیت روح است نه از روی ترس و فشار بلا، بلکه با آگاهی و شکرگزاری. امام حسین علیهالسلام الگویی معرفی میشود که حتی در دعاهایش ملتمس است غفلت از خداوند نصیبش نشود و با عقل و عشق، نه با ضربههای تلخ، راه بندگی را بیابد.
ما هم میتوانیم این دعا را با جان و دل بخوانیم و از خدا بخواهیم که چهارچوب زندگیمان بر پایه شناخت و شکرگزاری باشد، نه غفلت در نعمت و نه بیدارباش با بلا. باید مراقب باشیم که فراوانی نعمت برای ما غفلت نیاورد و اگر دچار بلا شدیم، زود متوجه پیام آن شویم و نیازمند تکرار امتحانهای سخت نشویم.
انتهای پیام/