به گزارش خبرگزاری تسنیم از سمنان، گرمسار امروز، نه یک شهر، که جلوهگه عشقی بیکران بود. خیابانهایی که روزگاری گذرگاه روزمرگیها بود، امروز شاهراهِ عبودیت شد؛ از میدان امام خمینی(ره) تا گلزار شهدا، فریاد "لبیک یا حسین" در همهمه اشک و افتخار طنین انداخت.
پیکر مطهر شهیدان سردار جعفر کشمیر و سرگرد حمیدرضا ذبیحی دو فرزند از تبارِ مردانِ بیادعای فراجا، بر دوشهایی تشییع شد که هر یک، سوگند وفاداری به خونِ شهید را در سکوتِ چشمانِ ترشان حک کرده بودند.
.
از پیر تا جوان؛ وحدتی در سایه پرچمهای سیاه
حضورِ اقشار مختلف، تصویری زنده از "امتِ واحده" را ترسیم میکرد. زنانِ محجبه با دستانی که گلهای سفید را همچون نماد پاکی بر مزارِ شهیدان میریختند، جوانانی که با چهرههای مصمم، پرچمهای "قدس" را برافراشته نگه داشته بودند و روحانیونی که در میانِ جمع، زمزمههای دعا را با ندای مردم درآمیخته بودند.
امروز حتی کودکانِ دبستانی با روبانهای سبز و سرخ، گویی درسِ ایثار را از همان کودکی در جانِ خود میآموختند. امروز اینجا، گرمسار نبود؛ اینجا "خوننامه ملتی" بود که هرگز نخواهد مرد.
سردار سید موسی حسینی فرمانده انتظامی استان سمنان در گفتوگو با خبرنگار تسنیم درباره این دوشهید والامقام گفت: این دو شهید، نه فقط سربازان فراجا، که سپهدارانِ حریمِ امنیتِ ایران اسلامی بودند.
خانوادههای شهدا، با چشمانی گریان اما سینههایی فراختر از کوههای گرمسار، از فرزندانشان گفتند؛ از شبهایی که انتظار کشیدند و امروز، در سایه پرچمهای نیمهافراشته، به آنان میبالیدند.
نماز بر پیکر پاک این دو شهید به امامت حجتالاسلام سید علیرضا آرامی، گویی آخرین آیه وصال بود. صفهای به همپیوسته نمازگزاران، از مسئولان استانی تا پیرمردانی که با عصاهای لرزان بر زمین زانو زده بودند، نشان میداد که شهدا، تنها به خانواده خود تعلق ندارند؛ آنان، فرزندانِ تمامیِ این سرزمیناند.
پیکرِ شهید کشمیر در گلزار شهدای گرمسار و شهید ذبیحی در زادگاهش، روستای حاجیآباد، آرام گرفتند و «خاک»، این بار نه به عنوانِ عنصری بیجان، که چونان مادری مهربان، آنان را در آغوش کشید. مردم، یکی یکی، بر مزارشان گل ریختند؛ گویی هر گل، شعری بود ناگفته در ستایشِ مردانی که رفتند تا قدس زنده بماند.
امروز گرمسار ثابت کرد که شهید، هرگز نمیمیرد. حضورِ پرشورِ مردم، نه یک رسم، که "تکرارِ عهدی دیرینه" بود؛ عهدی که نسلهاست با خونِ شهدا امضا میشود. گرمسار امروز، یک شهر نبود؛ یک "حماسه زنده" بود.
انتهای پیام/363/