به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم، متن مصاحبه امیرسعید ایروانی، نماینده ایران نزد سازمان ملل متحد با المانیتور به این شرح است:
المانیتور: ویتکاف، فرستاده ویژه ایالات متحده، گفت که ایالات متحده به «یک توافق صلح جامع» با ایران امیدوار است که منجر به رفاه بلندمدت، ادغام بیشتر با منطقه شود... آیا این چیزی است که شما مایل به بحث در مورد آن هستید؟ آیا ایران خواهان صلح و پیوستن به روند منطقهای به سوی ادغام است؟ دیدگاه و شرایط ایران برای یک توافق صلح بلندمدت چیست؟
ایروانی: خب، ایران پیوسته به دنبال یک راهحل مسالمتآمیز برای رسیدگی به هرگونه نگرانی احتمالی پیرامون برنامه هستهای خود بوده است. نتیجهگیری برجام نیز بر همین رویکرد استوار بود. ما همچنان به همان اصول متعهد هستیم. با این حال، آنچه ضروری است این است که حقوق ایران به عنوان یک عضو مسئول انپیتی به درستی به رسمیت شناخته شود. ما به دنبال حقوقی نه بیشتر و نه کمتر از حقوقی هستیم که به هر عضو دیگر انپیتی اعطا میشود.
طبق انپیتی هر کشوری حق دارد تحقیقات انجام دهد، تولید کند و از انرژی هستهای به صورت صلحآمیز استفاده کند. بر این اساس، ما قصد داریم هر سه رکن این حق - به ویژه حق تولید داخلی - را اعمال کنیم. ایران همچنان بر حفظ قابلیتهای تولید در خاک خود و در داخل قلمرو خود اصرار دارد. البته این به معنای عدم تمایل به مشارکت در سرمایهگذاریهای مشترک با سایر کشورها نیست. ما آمادهایم تا با همه کشورهای منطقه که راکتورهای هستهای دارند - چه در مورد مسائل ایمنی راکتور و چه در مورد تأمین سوخت راکتور - همکاری کنیم. یک کنسرسیوم میتواند یکی از اشکال چنین همکاری باشد. با این حال، بگذارید روشن شود. یک کنسرسیوم جایگزین برای برنامه هستهای ملی ایران نیست. بلکه میتواند به عنوان یک ابتکار مکمل در این زمینه عمل کند.
المانیتور: ایالات متحده هنوز اصرار دارد که ایران نمیتواند یک برنامه غنیسازی داخلی داشته باشد. آیا ایران حاضر است در مورد غنیسازی مصالحه کند و شاید پیشنهاد قبلی ایالات متحده برای یک کنسرسیوم منطقهای بجای غنیسازی هستهای داخلی را بپذیرد؟ و همانطور که ویتکوف اشاره کرد، با دیگران برای توسعه یک برنامه هستهای غیرنظامی که نیازی به غنیسازی ندارد، همکاری کند؟
ایروانی: ایران همچنان اصرار دارد که غنیسازی باید در خاک خودش انجام شود. همانطور که در پاسخ به سوال اول اشاره کردم، یک کنسرسیوم ممکن است به عنوان مکمل برنامه هستهای ما عمل کند، اما به هیچ وجه جایگزین آن نیست.
المانیتور: آیا ایران غنیسازی را فقط در یک کنسرسیوم منطقهای که در خاک ایران فعالیت میکند میپذیرد؟
ایروانی: در اصل، ما هیچ مخالفتی با این موضوع نداریم. با این حال، باید آن را بر اساس جزئیات هرگونه پیشنهاد بالقوهای که دریافت میکنیم، بررسی کنیم.
المانیتور: آیا ایران حاضر است هرگونه اورانیوم غنیشده با غنای بالا معوقه را در یک حساب امن که توسط کشورهای منطقه به عنوان بخشی از این کنسرسیوم یا به عنوان بخشی از یک توافق مدیریت میشود، قرار دهد؟
ایروانی: اگر ما به توافقی دست یابیم همانطور که در مورد برجام اتفاق افتاد، زمانی که ایران در زمانی که اورانیوم غنیشده 20 درصدی داشت به توافق رسیدیم، در چارچوب آن توافق اورانیوم غنیشده 20 درصدی خود را به روسیه منتقل کردیم و در عوض کیک زرد دریافت کردیم. به همین ترتیب، در صورت انعقاد توافق جدید، ما آماده خواهیم بود که ذخایر اورانیوم غنیشده 60 درصدی و 20 درصدی خود را به کشور دیگری منتقل کنیم و آنها را در ازای دریافت کیک زرد از خاک ایران خارج کنیم. از طرف دیگر، اورانیوم غنیشده میتواند تحت مهر و موم آژانس بینالمللی انرژی اتمی در ایران انبار شود. البته این بستگی به محتوای مذاکرات و شرایط هرگونه توافق نهایی دارد. بنابراین، این برای ما خط قرمز نیست. اگر توافقی حاصل شود، این مسئله نیز میتواند قابل حل باشد.
المانیتور: پارلمان شما پیشنهاد تعلیق همکاری با آژانس بینالمللی انرژی اتمی را داده است. آیا این درست است؟ آیا ایران نباید شفافیت کامل در مورد بازرسیها از تأسیسات هستهای خود را ادامه دهد؟
ایروانی: پارلمان ما این قانون را تصویب کرده است و از نظر قانونی برای دولت الزامآور است. این به معنای خروج ایران از انپیتی نیست؛ بلکه تعلیق همکاری با آژانس بینالمللی انرژی اتمی است. دلیل آن این است که آژانس در انجام تعهدات خود نسبت به ایران کوتاهی کرده است. در پاسخ، ایران به دنبال انتقال یک پیام واضح است: اگر آژانس از انجام مسئولیتهای خود خودداری کند، نمیتواند منطقاً از ایران انتظار داشته باشد که به طور یکجانبه به تعهدات خود عمل کند.
انتهای پیام/