به گزارش خبرگزاری تسنیم از زاهدان، در تاریخ معاصر جمهوری اسلامی ایران، نمونههایی روشن از امنیتآفرینی مردمی دیده میشود. در خطه کردستان، «پیشمرگان کرد مسلمان» بهعنوان مدافعان وطن، همواره در برابر هجوم گروهکهای تروریستی ایستادگی کردهاند. آنان که از میان مردم برخاستند، نهتنها مدافع سرزمین خود شدند، بلکه الگویی موفق از مشارکت مردم در تولید امنیت را بنیان نهادند.
الگویی که در عین داشتن ریشه در فرهنگ بومی، توانست اعتماد عمومی را جلب و تهدیدها را به فرصت تبدیل کند. این الگو، با مختصات بومی و فرهنگی خاص خود، در استان سیستان و بلوچستان نیز تحقق یافته است. امنیت در این خطه تاریخی و مرزی، بیش از آنکه حاصل اعمال صرف حاکمیت و اقتدار نظامی باشد، مبتنی بر مشارکت گسترده مردمی، باورهای دینی و غیرت ملی مردمان منطقه است.
عشایر غیور بلوچ و فرزندان متعهد آنان با سازماندهی در قالب بسیج عشایری، گردانهای رزمی مردمی و همکاری با نیروهای حافظ امنیت، نقشی بیبدیل در تامین امنیت پایدار ایفا کردهاند. این مشارکت برخاسته از درک بالای اجتماعی و پیوند عمیق با نظام اسلامی است؛ امری که نتیجه آن، آرامش نسبی در منطقهای با چالشهای فراوان جغرافیایی و مرزی بوده است.
یکی از شاخصههای مهم این امنیت مردمپایه، اعتماد متقابل میان مردم و نهادهای امنیتی است. مردم با احساس مسئولیت و همدلی، در کشف و مقابله با تهدیدهای گوناگون از جمله فعالیت قاچاقچیان، تحرکات اشرار مسلح، گروههای معاند و شبکههای جاسوسی نقشآفرینی کردهاند.
این همکاری، صرفاً به معنای خبررسانی یا کمک موردی نیست، بلکه حاصل سرمایهی اجتماعی بزرگی است که طی سالها و با تلاشهای متقابل شکل گرفته است. میتوان گفت این همافزایی، شاهکلید امنیت پایدار در سیستان و بلوچستان بوده است.
نقش زنان در این عرصه نیز برجسته و قابل ستایش است. زنان بلوچ، همانگونه که در طول تاریخ فرهنگی و اجتماعی این خطه، حضوری فعال و سازنده داشتهاند، امروز نیز در حفظ و تقویت سرمایههای انسانی نقشآفرینی میکنند.
این زنان، فرزندان خود را نهتنها برای کسب علم و تربیت، بلکه برای دفاع از خاک، ارزشها و آرمانها راهی میدانهای جهاد کردهاند. چنین مشارکتی، تنها یک واقعیت اجتماعی نیست، بلکه یک دارایی راهبردی برای ملت ایران محسوب میشود؛ دارایی که باید دیده شود، پاس داشته شود و تقویت شود.
در کنار این همه افتخار، باید واقعبین بود که همانند هر جامعهای، در این منطقه نیز شمار اندکی ممکن است به دلایل مختلف چون فریب دشمن، فشار اقتصادی، یا طمع، دچار لغزش و از صف ملت جدا شوند. اما این اقلیت محدود هرگز نباید سیمای سراسر غیرت، وفاداری و فداکاری مردم بلوچ را خدشهدار سازد.
مردم این سرزمین، وطن را تنها قطعهای خاک نمیدانند؛ بلکه آن را مادر، ناموس، و بخشی از هویت دینی و ملی خویش میدانند؛ از این رو، امروز انتظار میرود که حتی همان معدود افراد فریبخورده نیز با درک شرایط کشور و منطقه، از گذشته پشیمان شده و به صف مردم بازگردند.
راه بازگشت بسته نیست؛ اگر بازگشت با صداقت و پشیمانی همراه باشد، ملت آنان را خواهد بخشید. تاریخ نیز –که حافظه ملل است– فرصت جبران و آبرومندی را از کسی که صادقانه بازگردد، دریغ نخواهد کرد؛ چرا که وجدان ملی از هیچکس دریغ نمیورزد و ملت ایران، ملتی کریم و بخشنده است.
امروز بیش از هر زمان، سیستان و بلوچستان باید بهعنوان الگوی امنیت مردمپایه معرفی شود؛ الگویی که نهتنها برای ایران، بلکه برای منطقهای پرچالش در غرب آسیا، درسی آموزنده است.
انتهای پیام/