به گزارش خبرگزاری تسنیم از بیرحند، دیوارهای شهر سیاهپوش شدهاند. پرچمهای عزا در باد میرقصند و دلهای مؤمنان، بار دیگر به صحرای سوزان کربلا پر میکشد. محرم آمده است، نه صرفاً به عنوان یک ماه، که به عنوان فصلی از تاریخ که باید هر سال دوباره خوانده شود؛ فصلی از ایمان، ایثار، و خونهایی که برای ماندگاری حق بر زمین ریخته شدند.
از مساجد و تکایا تا کوچهها و مدارس، همهجا رنگ ماتم دارد. صدای نوحهها در هوا پیچیده و اشکها بر گونهها جاریست. مردم با شوق غلامی آن مولا که برای حفظ دین و عزت انسان، جان خود را تقدیم کرد، در دستههای عزاداری شرکت میکنند و دل را به آتش اشتیاق کربلا میسپارند.
در محرم، فقط سوگواری نیست؛ بلکه بازخوانی بزرگترین تراژدی تاریخ اسلام است. کربلا، صحنهای است از اوج مظلومیت و قساوت؛ جایی که در یک سو، عباس بن علی(ع) با غیرت و وفاداریاش لرزه بر اندام سپاه کفر انداخت و در سوی دیگر، دشمنان در اوج پستی، گلوی کودک ششماههای را با تیر جفا دریدند.
چگونه میتوان از کنار ندای «هل من ناصر ینصرنی» گذشت؟ ندایی که هنوز هم در جان زمان طنینانداز است و از ما دعوت میکند تا حق را یاری کنیم، حتی اگر تمام سپاه مقابلمان ایستاده باشند. عاشورا روزی بود که جایگاه بوسههای رسول خدا(ص) با تیغ کینه دشمن خونآلود شد، اما زینب کبری(س) در همان اوج فاجعه، زیبایی را در نگاه توحیدیاش یافت و فرمود: «ما رأیتُ الا جمیلا».
ایام محرم، فرصتی دوباره برای بازخوانی حقیقت است. نه فقط برای سوگواری، بلکه برای بیداری. برای اینکه بفهمیم حسینبنعلی(ع) تنها برای آن زمان قیام نکرد؛ قیام او فریادی است ابدی علیه ظلم، تحریف و بیعدالتی.
و امروز، ما وارثان آن فریادیم. اگر حسین(ع) با 72 تن ایستاد و تاریخ را تغییر داد، ما نیز باید با ایمان، بصیرت و اقدام، راه او را ادامه دهیم. محرم آمده تا یادمان بیاورد: هنوز هم میتوان حسینی بود.
پایان پیام/258/