به گزارش خبرگزاری تسنیم از بیرجند،کربلا، نقطهای از تاریخ است که در آن، حقیقت و دروغ، نور و ظلمت، تا نهایت مرزها جلو رفتند تا حجت بر انسان کامل شود. در این میان، دو جلوه ویژه از این مصاف، دو فرزند دلبند حسین بن علی(ع) هستند: علیاصغر(ع) و علیاکبر(ع).
علیاصغر(ع)، نوزاد ششماهه، در آغوش پدر به میدان آمد، اما با همان قامت کوچک، بزرگترین پیام را به تاریخ داد. او شهید شد تا مظلومیت به زبان ساده و قابلفهم برای همه نسلها تدریس شود. تیر حرمله، نه به کودک، که به وجدان بشر شلیک شد.
گفتهاند اگر در کربلا هیچ جنایتی جز شهادت علیاصغر(ع) رخ نداده بود، همان برای سقوط چهره یزید کافی بود. هنوز هم این پرسش پابرجاست: کدام منطق، قتل یک نوزاد تشنه را روا میداند؟
اما آن سوی میدان، علیاکبر(ع) بود؛ جوانی رشید، شبیهترین فرد به پیامبر در چهره و سخن، که نهتنها با شمشیر، بلکه با کلامش هم خطکشی میان حق و باطل را کامل کرد. آنگاه که چشمش به صفوف لشکر یزید افتاد، با تعجب از پدر پرسید: «آیا ما را نمیشناسند؟» و پاسخ امام، پرده از واقعیتی تلخ برداشت: «شکمهایشان از حرام پر شده است.»
این هشدار، فقط وصف دشمنان عاشورا نیست؛ زنگ بیدارباشی برای همه نسلهاست. آری، حرامخواری انسان را به جایی میبرد که مقابل حجت خدا بایستد، حتی اگر او را بشناسد.
امروز، اگر جسم علیاکبر(ع) در آن روز قطعهقطعه شد، این ما هستیم که باید بترسیم مبادا اهدافش را تکهتکه کنیم. اگر خون علیاصغر(ع) بر زمین ریخت تا حقیقت روشن بماند، ما نیز وظیفه داریم مسیر را از غبار شبهه و بیعملی پاک کنیم.
کربلا تنها یک واقعه تاریخی نیست؛ صحنهایست از همیشه تاریخ. «دو علی» در عاشورا آمدند تا راه را نشان دهند. حالا ما ماندهایم و انتخاب صفوف: با حسین(ع) یا در برابرش؟
پایان پیام/258