به گزارش خبرگزاری تسنیم از شهرکرد، شب یازدهم محرم، شام غریبان، شبی است که حتی ستارهها نیز گویی از شرم، پنهان میشوند. شبی که در آن، داغ کربلا سنگینتر از همیشه بر سینه تاریخ مینشیند.
شام غریبان، چهارمحال و بختیاری سیاهپوشتر از همیشه، دلسپردهتر از هر زمان، به یاد کاروان بیسرپناه حسین (ع) در دل تاریکی بیابان، شمع به دست گرفت و اشک ریخت.
در خیابانها و کوچهها، صدای آه و زمزمه به گوش میرسید. خانوادهها با فرزندانشان، شمعهایی در دست، آرام و بیصدا حرکت میکردند. انگار هر گام، مرثیهای بود برای دختران غارتزده حرم، و هر شعله شمع، دلی بود سوخته از فراق حسین. سکوت سنگین، جایی برای کلام باقی نگذاشته بود؛ تنها صدای گریه کودکی میآمد که بیاختیار با جمع همراه شده بود. شب، معنای دیگری یافته بود؛ شب نبود، داغی ممتد بود.
در شهرکرد، در میدان امامزادگان دو خاتون(س) شهرکرد و خیابانهای اطراف، میزبان بسیاری از عزاداران بود که با شمعهای روشن، دل خود را به خیمههای سوخته کربلا رسانده بودند. شمعهایی که نه فقط روشنایی، که پیام بودند؛ پیامی از نسل امروز برای کاروان حضرت زینب (س).
در بسیاری از مساجد و حسینیهها سراسر استان چهارمحال و بختیاری، بعد از نماز مغرب و عشاء، مراسم شام غریبان با نوای ناله و مرثیه آغاز شد. مداحان از داغهای این شب گفتند؛ از دل شکسته حضرت رقیه(س)، از نگاههای نگران حضرت سجاد (ع)، از لحظهای که حضرت زینب (س) کودکان آواره را یکبهیک جستوجو میکرد.
چهره مادران، به ویژه در کنار دختران کوچکشان، تصویر زندهای بود از داغ دل حضرت زینب کبری(س). مادرانی که دستان کودکانشان را محکم گرفته بودند، گویی نمیخواستند هیچوقت، هیچ دستی جدا شود؛ هیچ خیمهای بیپناه بماند. دلهایشان آمیخته با بغض و اشک، نجوا میکرد.
شام غریبان در چهارمحال و بختیاری، تنها یک مراسم نبود؛ آیینهای بود از داغی که قرنها گذشته اما هنوز زنده است. مردم این دیار نشان دادند که نهفقط در روز عاشورا، بلکه در دل تاریکترین شب هم با اهلبیتاند، با کاروانی که در اوج مظلومیت، چراغ هدایت را برافروختند.
تصاویری از مراسم شام غریبان در میدان امامزادگان دو خاتون(س) شهرکرد.
انتهای پیام/7540/