به گزارش خبرگزاری تسنیم از دامغان، در دامنه البرز، آنجا که تاریخ هنوز با گامهای آهسته عزاداران عبور میکند، دامغان در یازدهمین روز از محرم، به آینهای از حزن و حماسه بدل شد.
شهری که نامش را با «دارالمؤمنین» پیوند زدهاند، این روزها لباس عزا بر تن دارد و کوچهپسکوچههایش با نوای «یاحسین» و نغمه طبل و سنج، جان دوباره میگیرد.
آیین کهن عزاداری 11 محرم دامغان، فقط یک رسم نیست، تجلی قرنها عشق است؛ روضهای مجسم بر پهنه شهر، که با بیرقهای بر افراشته، نخلهای چوبین، علمهای خونین، و چشمانی اشکبار، دلدادگی مردمانی را روایت میکند که سالهاست هر سال این راه را قدم به قدم، با دل و جان پیمودهاند.
از حسینیه اعظم حضرت ابوالفضل (ع) تا آستان مقدس بُکیر ابن اعین (ع)، سیل جمعیت، با هیئتی از غیرت و غربت، به حرکت درمیآید؛ سینهزنانی که سطر به سطر، عاشورا را مینویسند و زنجیرزنانی که با هر ضرب، زخمی بر پیکر زمانه میزنند.
یازده محرم در دامغان، نه تنها عزای کاروانی بیسرپناه است، بلکه یادآور خونهای ریختهشده در عاشورای سال 1357 است. همان روز که دژخیمان پهلوی گلهای دستههای عزاداری را در میعادگاه عشق و ایمان پرپر کردند و شهیدانی از دل مردم برخاستند که نامشان در دل هر حسینی این سرزمین ثبت شد.
این آیین که در سال 1391 با شماره 653 در فهرست میراث معنوی کشور جای گرفت، همچنان زنده و پرشور ادامه دارد؛ گویی تاریخ نه به روایت کاغذ و قلم، که در صدای طبلها و فریادهای «لبیک یا حسین» روایت میشود.
اینجا دامغان است؛ جایی که عشق به حسین (ع) نه سنت که سرنوشت است و آیین 11 محرمش، مشق وفاداری مردمانی است که هنوز هم با هر قدم، «ثارالله» را در دل زنده نگه میدارند.
انتهای پیام/363/