به گزارش خبرگزاری تسنیم از بیرجند، وقتی نام دکتر کاظم معتمدنژاد به میان میآید، ناخودآگاه تصویر مردی در ذهن نقش میبندد که با وقار، آرامش و نگاهی عمیق، از «رسانه» نه بهعنوان ابزار، بلکه بهمثابه «حق» سخن میگفت.اما برای ما در خراسان جنوبی، او فقط یک چهره علمی نیست؛ او یکی از ماست. فرزندی از کوچههای ساکت مود که توانست جهانی بیندیشد اما ریشه در بوم خود داشته باشد.
از کویر تا کلاسهای جهانی
معتمدنژاد در دانشگاه سوربن فرانسه درس خواند، به یونسکو راه یافت، و در فضای نخبهپرور دانشگاههای تهران کرسینشین شد. اما چیزی که کمتر گفته شده، این است که آنچه به اندیشهاش عمق بخشید، شاید همان سالهایی بود که در بیرجند نفس کشید؛ در دل جغرافیایی که همیشه حاشیهنشین بود، اما مردمش روایت را بلد بودند، گفتگو را بلد بودند، و از دل سکوت، معنا میساختند.
عدالت رسانهای؛ مفهومی از خراسان جنوبی
دکتر معتمدنژاد اولین کسی بود که در ایران از «حقوق ارتباطی» و «عدالت رسانهای» سخن گفت؛ واژههایی که امروز حتی در بسیاری از دانشگاهها هم هنوز بهدرستی فهم نشدهاند.اما اگر دقیقتر نگاه کنیم، این دغدغهها ریشه در سرزمینی دارند که او از آن برخاسته بود. خراسان جنوبی، سرزمینی که صدای مردمش در رسانههای ملی اغلب شنیده نمیشود، جایی که هنوز روزنامهنگاری بومی، سواد رسانهای مردمی و حتی دسترسی آزاد به اطلاعات، رؤیاهایی ناتماماند.
معتمدنژاد اگر امروز بود...
اگر دکتر معتمدنژاد امروز در میان ما بود، شاید میگفت: «رسانه را باید از روستا شروع کرد، از مدرسههای خراسان جنوبی، از رادیوی کوچک محلی، از سواد رسانهای کودکان.»شاید دیگر دغدغهاش چاپ مقاله در مجلههای علمی نبود، بلکه راهاندازی یک مدرسه سواد رسانهای در دل خراسان جنوبی بود؛ جایی که نوجوانان بیاموزند چگونه شنیده شوند، چگونه روایت بسازند، چگونه در جهان امروز، گم نشوند.
سخن پایانی:
ما در خراسان جنوبی، نه تنها باید به معتمدنژاد افتخار کنیم، بلکه باید او را بازخوانی کنیم.نه برای تجلیلهای رسمی، بلکه برای راهی که هنوز باز مانده: ساختن یک رسانه بومی، مردمی، اخلاقی و ریشهدار در دل همین کویر.اگر معتمدنژاد را فقط بهعنوان یک نام بزرگ در کتابها بخوانیم و نگذاریم نسلی دیگر صدایش را بشنود، او را دوباره در حاشیه خواهیم برد؛ همانطور که خوسف و جنوب سالهاست در حاشیهاند.
علی احسانیمقدم، پژوهشگر رسانه
انتهای پیام/250