به گزارش خبرگزاری تسنیم از قم، برخی میگویند شهادت حضرت علی اکبر(ع)، برخی حضرت ابوالفضل(ع)، برخی اسارت اهل بیت(ع)، برخی نیش و کنایه مردم و برخی شهادت علی اصغر علیه السلام ...را بزرگترین مصیبت و غصه امام حسین علیهالسلام می دانند.
سالها در منبر همینها را می گفتم ولی کلید پاسخ به این سوال در قرآن است؛ آیه «لعلک باخع نفسک» را باید مرور کنیم. شدت حرص پیامبر خدا(ص) به هدایت یافتن مردم تا جایی بود که چیزی نمانده بود از حرص و نگرانی جان فدا کند.
رسول الهی و اوصیایش همگی ائمه هدی و امام هدایت هستند فلسفه وجودی آنان هدایت مردم است و امام حسین(ع) مصباح هدایت است. یعنی از بارزترین وجوه و خصلتهایش هدایت بود. امام حسین علیهالسلام دغدغه هدایت داشت و بزرگ ترین دردی که قلب مبارکشان را می فشرد این بود که خدایا دیگر چه می توانم بکنم تا هدایت شوند. جهل مردم و به کار نبستن «عقلی» که با آن خدا عبادت می شود، بزرگ ترین درد امام حسین علیهالسلام به عنوان امام هدایت بود.
من فکر می کنم زمانی که آن ملعون روی سینه امام حسین علیهالسلام قرار گرفت(الشمر جالس علی صدره) و خنجر جهل برکشید، در عالَم حقیقت این سنگینی چکمه نبود که گلوی امام حسین علیهالسلام را فشار می داد، بلکه سنگینی جهالت و اصلاح ناپذیری مردم بود که سینه حضرت را می آزرد.
وقتی خنجرش را کشید سر امام هدایت را از قفا برید و گروهی بر پیکرش اسب جهالت تازاندند در حقیقت حنجره هدایت را فشردند سینه هدایت را آزردند و سر از تن هدایت جدا کردند و تن هدایت را لگدمال کردند. کربلا مسلخ و کشتارگاه هدایت بود هدایت را سربریدند تا جهل، بی مانع نفس بکشد.
اما امام هدایت بازهم دست برنداشت. امام بر سر نیزه قرآن خواند و همچنان هدایت کرد ...؛ یعنی امام حی و زنده است هرچند سر از تن جدا افتاده باشد. امام، امام است و در هر حالی مصباح هدایت. شاید از این جهت بود که هر چه به پایان کار نزدیک می شد چهره اش بر افروخته تر می شد او با حالتی به ملاقات خدا می رفت که در مأموریت هدایت موفق شده بود. پس همه چیز برایش جمیل بود.
مگر می شود روایت حال زینب سلام الله علیها را بالای منبر گزارش کرد که با نگاه توحیدی همه چیز را زیبا ببیند، ولی درباره امام حسین علیهالسلام نگفت که با نگاه توحیدی همه مصیبتها برایش ساده بود و فقط آنچه با توحید منافات داشت برایش مصیبت بود؛ آن هم روی گردانی مردم از هدایت به مسیر بندگی خدای یگانه بود.
دشمنت کُشت ولی نور تو خاموش نگشت
آری آن جلوه که فانی نشود نور خداست
بزرگترین مصیبت امام در دشت کربلا این بود:«مصباح هدایت برای مردم باشی و مردم نخواهند هدایت شوند؟» دردی جانکاهتر و مصیبتی جانسوزتر از این سراغ دارید؟ امام به این ماموریت حریص بود و می کوشید نور هدایتش گسترش یابد و این چنین بود که نور حسین بن علی علیه السلام هرگز خاموش نمی شود، البته اگر از نگاه امام بنگرید!
یادداشت از حجت الاسلام محمد عابدی، عضو هیأت علمی گروه قرآن پژوهی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی
انتهای پیام/