به گزارش خبرنگار فضا و نجوم خبرگزاری تسنیم، در نخستین ساعات بامداد 15 ژوئیه 2025، اسپیسایکس موفق شد سومین محموله از ماهوارههای اینترنتی پروژه کویپر آمازون را با موفقیت به مدار زمین ارسال کند. این پرتاب که با موشک فالکون 9 از ایستگاه فضایی کیپ کاناورال فلوریدا انجام شد، نقطه عطفی در همکاری دو غول فناوری فضایی و تجارت الکترونیک محسوب میشود؛ همکاریای که در گذشته بهواسطه رقابت شخصی بنیانگذاران آن، محل بحث و چالش بود.
آغاز همکاری رسمی آمازون و اسپیسایکس
پرتاب اخیر که با نام KF-01 (کویپر فالکون 1) شناخته میشود، نخستین مأموریت از سه مأموریت برنامهریزیشده اسپیسایکس برای حمل ماهوارههای آمازون به مدار پایین زمین است. در این مأموریت، 24 ماهواره به فضا فرستاده شد که پس از طی حدود 56 دقیقه از پرتاب، در ارتفاع 465 کیلومتری از سطح زمین مستقر شدند.
بوستر مرحله اول فالکون 9 با شماره B1096 که اولین پرواز خود را تجربه میکرد، حدود 8.5 دقیقه پس از پرتاب، بهصورت موفقیتآمیز روی کشتی بدون سرنشین "A Shortfall of Gravitas" در اقیانوس اطلس فرود آمد. این فرود، 476مین فرود موفق بوسترهای قابلبازگشت اسپیسایکس و 118مین فرود موفق روی شناورهای بدون سرنشین محسوب میشود.
شتاب آمازون برای رسیدن به ضربالاجل 2026
با احتساب این مأموریت، تعداد ماهوارههای پروژه کویپر در مدار به 78 عدد رسیده است. طبق الزامات کمیسیون ارتباطات فدرال آمریکا (FCC)، آمازون باید تا پایان ژوئیه 2026، دستکم نیمی از 3236 ماهواره برنامهریزیشده خود را به مدار ارسال کرده باشد. بنابراین، شتابگیری در پرتابها برای تحقق این تعهد، اکنون به یکی از اولویتهای کلیدی آمازون بدل شده است.
پیشتر، دو مأموریت ابتدایی کویپر با استفاده از موشک اطلس 5 شرکت یونایتد لانچ الاینس (ULA) انجام شده بود که طی آن مجموعاً 54 ماهواره به فضا ارسال شدند.
روایتی از یک تغییر مسیر: چرا اسپیسایکس؟
نکته قابلتوجه درباره پرتاب اخیر، تغییر استراتژی آمازون در استفاده از موشکهای اسپیسایکس است؛ شرکتی که در لیست اولیه خرید ظرفیت پرتاب کویپر در آوریل 2022، بهطور کامل نادیده گرفته شده بود. در آن مقطع، آمازون اعلام کرده بود که با سه شرکت ULA، آریاناسپیس و بلو اوریجین (متعلق به جف بزوس) برای انجام 83 پرتاب قرارداد بسته است.
این تصمیم اما با واکنش منفی برخی سهامداران آمازون مواجه شد؛ بهگونهای که در آگوست 2023 دادخواستی علیه مدیریت این شرکت تنظیم شد. شاکیان مدعی بودند که عدم همکاری با اسپیسایکس - ارزانترین و موفقترین شرکت پرتاب فضایی در آن زمان - ناشی از خصومت شخصی بنیانگذار آمازون (جف بزوس) با ایلان ماسک بوده و برخلاف منافع سهامداران است.
آمازون در واکنش به این دادخواست، آن را «بیاساس» خواند. اما تنها چند ماه بعد، در دسامبر 2023، رسماً از امضای قرارداد با اسپیسایکس برای انجام سه مأموریت پرتابی خبر داد. پرتاب اخیر، نخستین نتیجه عملی این توافق جدید است.
رقابتهای بزرگ در آسمان اینترنت فضایی
پروژه کویپر رقیب مستقیم استارلینک محسوب میشود؛ شبکه ماهوارهای اسپیسایکس که هماکنون بیش از 6500 ماهواره در مدار دارد و خدمات اینترنتی را به بیش از 70 کشور ارائه میدهد. اگرچه کویپر هنوز در مراحل ابتدایی استقرار خود قرار دارد، اما سرمایهگذاری سنگین آمازون (با برآورد بیش از 10 میلیارد دلار) نشان از جدیت این شرکت برای کسب سهم از بازار اینترنت ماهوارهای جهانی دارد.
از سوی دیگر، وضعیت پرتابگرهای جایگزین آمازون نیز چندان مساعد نیست. موشک ولکان شرکت ULA تنها یک پرتاب موفق در کارنامه دارد و پرواز بعدی آن برای نیمه دوم 2025 برنامهریزی شده است. موشک Ariane 6 شرکت اروپایی Arianespace نیز در تیرماه 1403 (ژوئیه 2025) نخستین پرواز خود را انجام داد و هنوز وارد فاز عملیاتی نشده است. نیو گلن شرکت بلو اوریجین نیز فقط یک بار آزمایشی پرتاب شده و آینده آن هنوز مبهم است.
آینده پروژه کویپر
آمازون برای دستیابی به شبکهای عملیاتی، باید بهسرعت پرتابهای خود را ادامه دهد. پیشبینی میشود مأموریتهای بعدی با مشارکت هر سه شرکت مذکور انجام شود، اما تا زمان اطمینان از عملیاتی شدن آریان 6 و نیو گلن، اسپیسایکس همچنان محتملترین گزینه برای تحقق برنامههای زمانبندیشده آمازون باقی خواهد ماند.
پروژه کویپر، اگرچه دیرتر از استارلینک آغاز شده، اما با تکیه بر قدرت مالی و زیرساختی آمازون میتواند به یکی از رقبای جدی اینترنت فضایی بدل شود؛ بهویژه اگر همکاری با اسپیسایکس تداوم یابد و از تأثیرات منفی رقابتهای شخصی در سطح مدیریت کلان شرکتها کاسته شود.
هرچند تلاشهای شرکتهایی مانند آمازون و اسپیسایکس برای گسترش اینترنت جهانی در ظاهر گامی رو به جلو به نظر میرسد، اما تمرکز این فناوری کلیدی در انحصار بازیگران معدود غربی، زنگ خطر بزرگی برای استقلال دیجیتال کشورهاست.
اگرچه شعار دسترسی همگانی به اینترنت مطرح میشود، اما مدیریت زیرساختهای حیاتی ارتباطی توسط چند شرکت خاص، آینده حکمرانی اینترنت را با چالشهای جدی روبهرو میسازد. کشورهای دیگر، بهویژه در جهان در حال توسعه، حق دارند در شکلگیری اکوسیستم اینترنت جهانی مشارکت فعال داشته باشند؛ نه آنکه تنها به مصرفکنندگان وابسته به زیرساختهای آمریکایی تبدیل شوند.
انتهای پیام/