به گزارش خبرگزاری تسنیم از بیرجند، در میان کاروان عاشورا، چهرههایی هستند که با وجود خردسالی، ردای بزرگی بر تن کردهاند. یکی از درخشانترین چهرهها، دختر سهسالهایست که نه شمشیری به دست داشت، نه سخنرانی کوبندهای کرد، اما نامش بر تارک تاریخ مقاومت درخشید؛ حضرت رقیه بنتالحسین (س)، سرداری بیشمشیر که با اشک و سکوت خود، دستگاه ظلم را رسوا کرد.
حضرت رقیه (س) تنها یک کودک نبود؛ او حجتی شد برای حقیقت. در ویرانه شام، در غربت و اسارت، بیآنکه سخنی سیاسی یا شعاری حماسی بر زبان آورد، پرده از چهره واقعی دشمنان دین برداشت. مظلومیتی که او به نمایش گذاشت، چنان عمیق بود که نه فقط وجدان مسلمانان، بلکه دلهای آزادگان جهان را بیدار کرد.
کاروان اسرا از کربلا تا شام، حامل پیام عاشورا بود، و رقیه (س) در این میان، بلندترین فریاد شد. فریادی از دل یک کودک که بیصدا، اما کوبنده، بنیان قدرت یزیدی را به لرزه درآورد. گریههای او در خرابه شام، از هر خطبه رساتر بود؛ تشت و سر بریده پدر، تصویری از مظلومیتی بیمرز را ترسیم کرد که در تمام قرون باقی مانده و خواهد ماند.
پیروزی در عاشورا، تنها با شمشیر عباس (ع) و نیزههای اصحاب به دست نیامد؛ بخشی از آن، مدیون استقامت و افشاگری بیبی رقیه (س) است. در سپاه امام حسین (ع)، مبارزه فقط در میدان رزم نبود؛ در خرابه شام هم جهادی در جریان بود. جهادی بیخون، اما پر از اثر. رقیه (س) نماد این جهاد بیسلاح است.
او سندی زنده بر بطلان ادعاهای دشمن شد؛ چون اگر آنان مدعی خلافت پیامبر بودند، چگونه به کودکی بیپناه چنین ستم روا داشتند؟ همین مظلومیت، کافی بود تا مشروعیت دشمنان را تا ابد زیر سؤال ببرد.
حضرت رقیه (س) به ما آموخت که گاه، اشک میتواند بلندتر از فریاد باشد و گریه، افشاگرتر از خطبه. او با چشمهای معصوم و دل داغدیدهاش، حقیقت عاشورا را تا همیشه زنده نگاه داشت. و این یعنی، در جبهه حسین (ع)، حتی کودکان نیز نقشآفریناند، حتی بیآنکه شمشیری در دست داشته باشند.
هاجر فرخ نژاد- خبرنگار
پایان پیام/258