به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم، مهدی پیرهادی در سیصد و چهل و هفتمین جلسه علنی شورای شهر تهران با اشاره به بحران آب اظهار کرد: روی صحبت من با فعالان محیط زیست است؛ به سرخه حصار آب تخصیص نمیدهند و میگویند آب نداریم. البته این پس از آن نامه است که گفتهاند باید 55 میلیارد تومان پرداخت شود. من دیروز پیگیری کردم و گفتم حتی اگر 55 میلیارد تومان هم بدهید، باز هم خیلی آبی برای سرخه حصار نداریم.
وی افزود: اگر واگذاری فلان زمین توسط شهرداری انجام شود، همه کارشناسان و دلسوزان حوزه محیط زیست و حتی فعالان فضای مجازی اعتراض میکنند، تجمع برگزار میکنند، کارزار به راه میاندازند و گزارش مینویسند، اما وقتی موضوع به محیط زیست میرسد، هرچقدر فریاد بزنیم انگار برای کسی مهم نیست.
رئیس کمیسیون سلامت و محیط زیست شورای شهر تهران تصریح کرد: هفته گذشته در صحن شورا به موضوع مهمی اشاره کردم اما دریغ از اینکه یک نفر از دستگاههای متولی با من تماس بگیرد و موضوع را جویا شود. من گفتم که سوسک چوبخوار به جان دارایی و تنها پناهگاه باقیمانده از جنگ افتاده، چرا کسی موضوع را پیگیری نکرد؟ یادتان رفته که همین سرخه حصار در جنگ تحمیلی هشت ساله، پناهگاه خیلی از مردم شرق تهران بود و در زمان موشکباران مردم آنجا پناه میگرفتند؟
وی افزود: این پارکها باید چقدر جان نجات میدادند تا برای مسئولان مهم شوند؟ اصلاً این پارک مگر ملی نیست؟ من از این تریبون صریح میگویم تا همه بدانند و بعد نگویند که خبر نداشتیم؛ بخشی از هویت ملی این کشور با بیتدبیری خشک شده است. چرا برای کسی مهم نیست که سوسک چوبخوار دارد بوستان ملیمان را به نابودی میکشاند؟
پیرهادی ادامه داد: آیا حتماً باید نام آن مانند خلیج فارس در معرض خطر کتابها و توجه قرار بگیرد؟ الان که جان این پارک در خطر است، مهم نیست؟ درست وسط پایتخت، تمامیت ارضی سرخه حصار در معرض بیمسئولیتی و بیتوجهی قرار گرفته است. یعنی تا وقتی پارک سرخه حصار هست، لذت آن را ببرند و وقتی نیست، دیگر چه کسی برای آن دغدغه دارد؟ فعالان محیط زیست امروز باید تمامقد وارد میدان شوند تا این پارک ملی نجات یابد.
وی افزود: چند روز پیش سه تن از جوانان کرد و برومند کشورمان برای خاموش کردن آتش کوه آبیدر سنندج جان خود را از دست دادند. آنها به دل آتش زدند و سوختند تا دارایی کشورشان نسوزد و ایران سبز بماند و جاودان بماند. و حالا در دل پایتخت، پارکی که ملی نامیده میشود به این وضعیت افتاده، هیچکس به دادش نمیرسد و حتی به آن آب تخصیص نمیدهند.
وی گفت: نمیدانم بگویم جالب است، خندهدار است، تأسفبار است یا مصیبتبار که ساختمان محیط زیست در قصار قرار دارد، یعنی خود سازمان محیط زیست میداند چه بلایی بر سر پارک ملی ایران آمده اما چشمهایش را بسته است. مگر میشود کنار این پارک باشند و به آن اهمیت ندهند؟
اگر این سازمان نتواند حتی خودش را نجات دهد، چگونه میخواهد سایر مناطق را نجات دهد؟ چرا هیچکس این موضوع را از شورا پیگیری نکرد؟ آیا کسی هست که به داد برسد؟ امروز حمایت دوستداران محیط زیست برای نجات این پارک ضروری است و من از همه دوستداران تقاضای کمک دارم. همچنین از منطقه 13 و سازمان بوستانها که به شدت در تلاشند این مسئله را حل کنند، قدردانی میکنم.
انتهای پیام/