به گزارش خبرگزاری تسنیم از قم، هر قلب دین آشنا، به نیکی درمییابد که جاده نجف تا کربلا با فرشهای بهشتی گسترده شده و با سایبان محبت فرشتگان مسقف شده است و در حقیقت باید آن را پلی دانست که افراد را به بهشت منتهی میسازد.
شاهد مدعا حضور حال و هوای بهشتیان در این عرصه نورانی است که برخی از نشانههای آن به شرح ذیل است:
در پیادهروی هویت فردی و شخص افراد؛ یعنی کوچک و بزرگ بودن که عموماً مبتنی بر اعتباریات دنیوی است از اساس رنگ میبازد؛ درست نظیر حالت احرام در ایام حج که دیگر نمیتوان میان شاه و گدا تمییز داد.
پیادهروی اربعین را میتوان مصداق «تخففوا تلحقوا» دانست؛ جایی که فرد میآزماید که میتواند برای چند روز از دنیای پر غوغا فاصله گیرد و از همه مایملک و تعلقات خود به یک کوله پشتی با نیازهای ساده اولیه سرکند، بی آن که زندگی او مختل شود.
قرآن در وصف بهشتیان از تعبیری همچون «وَنَزَعْنَا مَا فِی صُدُورِهِمْ مِنْ غِلٍّ إِخْوَانًا عَلَى سُرُرٍ مُتَقَابِلِینَ (حجر، 47) «فِی جَنَّاتِ النَّعِیمِ عَلَى سُرُرٍ مُتَقَابِلِینَ» (صافات، 43-44) بهره جسته است که اشاره به یک جانی مومنان دارد.
حال و هوای کسانی که در پیادهروی اربعین میآیند چنین است؛ یعنی چنان حس برادری، همدلی و همراهی قوی است که هر کس مایل است بیشتر از سهم خود بکاهد و به سهم دیگران بیافزاید. مردان خدا گر چه هزارند، یکی اند. یکی شدن حس مشترک این میدان است؛ نظیر آن چه که در جبههها قابل شهود بود.
دشمنت کشت ولی نور تو خاموش نشد
آری آن جلوه که فانی نشود نور خداست
نه بقا کرد ستمگر، نه بجا ماند ستم
ظالم از دست شد و پایه مظلوم بجاست
خدایا! هر قدمی که در سال جاری و سالیان و سدههای گذشته برای زیارت سالار شهیدان برداشته شد، به بهشت رهنمون فرما!
یادداشت از آیت الله علی نصیری، رئیس مؤسسه معارف وحی و خرد
انتهای پیام/