به گزارش خبرگزاری تسنیم از گرگان، محمود شهمرادی، محیطبان منطقه سولگرد در عصر روز چهارشنبه، در حالی که برای حفاظت از زیستگاههای حیاتوحش به گشتزنی رفته بود، آماج گلوله شکارچیان غیرمجاز قرار گرفت و جانش را فدای مأموریتش کرد. مأموریتی که نه فقط یک وظیفه شغلی، که بخشی از ایمان و تعهد او به طبیعت این سرزمین بود.
او دیگر بازنگشت. پدر دو فرزند و خود فرزند شهید، و مردی با 12 سال سابقه خدمت بیادعا در خط مقدم دفاع از طبیعت، در برابر قانونشکنی و خشونت ایستاد و جان داد.
نبرد نابرابر؛ محیطبانان تنها در خط مقدم
درست است که طبیعت پارک ملی گلستان با منظرههای بکر و گونههای بینظیر جانوری شناخته میشود، اما این زیبایی در سالهای اخیر، پشت پردهای تلخ و خشونتبار پنهان دارد؛ نبرد خاموش اما پرخطر محیطبانان با شکارچیان غیرمجاز.
حادثهای که برای شهمرادی رقم خورد، تازه نیست. در خرداد امسال نیز کاظم مصدق، دیگر محیطبان این منطقه، در درگیری مشابهی در منطقه کویلر به شهادت رسید. این روند نگرانکننده، نشانهای است از یک خلأ جدی؛ نبود حمایت عملی و تجهیز کافی محیطبانان برای مقابله با تهدیدات مسلحانه.
از قلیتپه تا گلوله شکارچیان
محمود شهمرادی اهل روستای قلیتپه شهرستان گالیکش بود. او نه تنها یک محیطبان حرفهای بلکه یکی از نیروهای متعهد و خوشنام ادارهکل محیطزیست استان گلستان به شمار میرفت. بهویژه اینکه پدرش نیز سالها پیش در راه دفاع از میهن شهید شده بود. شهمرادی راه پدر را ادامه داد، اما اینبار نه در جبهه جنگ، که در دل جنگل، مقابل تهدیدی دیگر؛ انسانهایی که در اثر حرص، قانون را زیر پا گذاشتهاند.
در روز حادثه، مأموران پس از مشاهده ردپای شکارچیان در منطقه سولگرد، وارد مرحله گشتزنی شدند. اما یکی از متخلفان، پیش از هر گفتوگویی، سلاح گرم کشید و شلیک کرد؛ شلیک مستقیم به قلب کسی که برای جانبخشی به طبیعت، جان خودش را فدا کرد.
دستگیری ضاربان؛ اما آیا عدالت کافی است؟
در کمتر از 24 ساعت پس از حادثه، نیروهای امنیتی و یگان حفاظت محیطزیست، دو متهم اصلی را شناسایی و بازداشت کردند. یکی از ضاربان همان شب دستگیر شد و نفر دوم نیز در عملیاتی غافلگیرانه در استان ایلام به دام افتاد. روند قضایی در حال انجام است، اما پرسش اصلی باقی است: آیا با دستگیری و مجازات چند شکارچی، اصل ماجرا حل میشود؟
این دومین شهادت محیطبان در پارک ملی گلستان در ماههای گذشته است. محیطبانان در ایران، برخلاف بسیاری از کشورها، با کمترین امکانات و حمایت حقوقی در برابر متخلفان قرار میگیرند. آنها حتی در مواردی اجازه استفاده از سلاح را ندارند، در حالی که شکارچیان غیرمجاز، به سلاحهای گرم مجهز هستند.
شهادت شهمرادی نه فقط یک تراژدی انسانی، که زنگ خطری جدی است. اگر امروز به تجهیز نیروهای محیطزیست، بهبود وضعیت معیشتی آنها، و اصلاح قوانین حمایتی توجه نشود، فردا باید منتظر تکرار این سناریو باشیم؛ باز هم یک صدای شلیک، باز هم یک پیکر سبزپوش، و باز هم عزای محیطزیست.
نام محمود شهمرادی، حالا در کنار دهها محیطبان شهید دیگر، در حافظه طبیعت این سرزمین ثبت شده است. اما اگر یادشان را فقط با یک بنر یا یک نامگذاری زنده نگه داریم و از اصلاح ساختارهای پشتیبان محیطزیست غافل شویم، در حقیقت او و امثال او را دو بار قربانی کردهایم: یکبار با گلوله، و بار دیگر با بیتفاوتی.
انتهای پیام/