به گزارش خبرگزاری تسنیم از کرمان، حادثه واژگونی قطار مسافربری «تهران–کرمان» در محدوده سیریز زرند، برای مسافران لحظاتی سرشار از ترس، نگرانی و بیپناهی رقم زد. حادثهای که صبح زود و در حالی رخ داد که اغلب مسافران در حال استراحت و خواب بودند. یکی از مسافران این حادثه، روایت دقیق و پرجزئیاتی از لحظات واژگونی، انتظار برای امداد و کمکهای مردمی ارائه کرده است.
به گفته این مسافر، ماجرا حوالی ساعت 6 صبح آغاز شد، زمانی که بسیاری از مسافران در حال استراحت بودند که ناگهان تکانهای شدید و واژگونی واگنها همهچیز را تغییر داد؛ ناگهان احساس کردیم واگنها از ریل خارج شدند. واگن ما حدود 45 درجه چرخید و مسافران طبقه بالا به پایین پرت شدند. همه وسایل به سمت شیشه پرتاب شد. با سختی توانستیم خود را به راهرویی که رو به بالا قرار گرفته بود برسانیم، اما مسیر خروج بسته بود. چند نفر با چکشهای اضطراری تلاش کردند شیشه را بشکنند، اما موفق نشدند. تنها راه، سوراخی کوچک بین دو واگن بود که برخی از مسافران توانستند از آن عبور کنند. از همان مسیر به واگن دیگر رفتیم و از آنجا به بیابان پریدیم.
این مسافر واگن پنج قطار تهران- کرمان، ادامه داد: مسافران در فضای باز و بدون وسایل شخصی مانده بودند؛ نه کفشی داشتیم، نه موبایل و نه وسایل دیگر. از مأموران قطار خواستیم وسایلمان را بیاورند، اما گفتند خطر انفجار یا واژگونی دوباره وجود دارد. این لحظات، پر از اضطراب و ترس بود؛ مخصوصاً وقتی واگنهای دیگر را میدیدیم که کاملاً واژگون شدهاند و بعضی حتی 90 درجه چرخیده بودند.
وی با گلایه از عملکرد عوامل قطار تاکید کر: به ماموران گفتیم وسایل را بیاورند، اما گفتند خطر انفجار وجود دارد و وارد واگن نمیشوند. برخی مسافران، از جمله زنانی که تنها سفر میکردند، وسایلشان در واگن مانده بود و حتی درخواست سادهای مثل آوردن روسری یا کفش هم بیپاسخ ماند.
کمکهای کارگران معدن و مردم محلی
وی در ادامه شرح ماجرا با بیان اینکه نخستین کسانی که به یاری مسافران شتافتند، کارگران معدن مجاور بودند، گفت: حدود 45 دقیقه طول کشید که اولین گروه امدادگران که کارگران معدن سیریز بودند به کمک ما آمدند و با شجاعت وارد واگنها شدند و وسایل مسافران را بیرون آوردند و آنها را به صاحبانشان بازگردانداند. حتی مادری که کودک پنجسالهاش را گم کرده بود، با کمک آنها فرزندش را پیدا کرد. پس از آن نیروهای هلالاحمر با لباس قرمز و تعدادی جوان با لباس سفید به محل رسیدند.
وی گفت: در این مدت حدود 45 دقیقه بدون کفش و وسایل، در بیابان منتظر بودیم. استرس انفجار واگن و نگرانی از سرنوشت دیگر مسافران، بدترین لحظات زندگیام بود با این وجود در مسیر رسیدن به ایستگاه، مسافران شاهد صحنههای همدلی بودیم که تنها نقطه روشن این حادثه تلخ بود؛ بسیاری از کسانی که تنها سفر میکردند، مجبور بودند مسیر چند دقیقهای تا ایستگاه را با چمدانهای سنگین طی کنند. در این شرایط، زنان و مردان به کمک هم آمدند و وسایل یکدیگر را حمل کردند.
این مسافر قطار حادثه دیده، گفت: در ایستگاه، مردم محلی با آب، کیک، آبمیوه، نان و پنیر از مسافران پذیرایی کردند؛ حرکتی که در آن شرایط سخت، آرامشبخش و دلگرمکننده بود.
این مسافر به دیدار با فرماندار زرند اشاره کرد و افزود: پس از مدتی که در ایستگاه سیریز نشسته بودیم، فرماندار زرند و چند نفر دیگر از مسئولان آمدند؛ از فرماندار خواستیم موضوع را پیگیری کند و او گفت این حوادث در تمام دنیا رخ میدهد. ما به فرماندار گفتیم خوشبختانه این حادثه با سرعت کم و نزدیک ایستگاه رخ داده و ضربه جدی به ما وارد نشده، اما استرس مسافران قابل وصف نیست و باید برای پیشگیری از تکرار، زیرساختها اصلاح شود.
وی با بیان اینکه پس از حدود یک ساعت انتظار، نخستین اتوبوسها رسیدند و مسافران به سمت زرند و کرمان منتقل شدند. اما تا لحظه سوار شدن، بسیاری همچنان بدون کفش، موبایل و وسایل شخصی بودند و حتی برخی از وسایل مسافران اصلا پیدا نشد، افزود: لحظاتی که بیهیچ وسیلهای در بیابان ایستاده بودیم، در حالی که هر لحظه احتمال انفجار وجود داشت، جزو بدترین لحظات زندگیمان بود. این حادثه و آن تصاویر، هیچوقت از ذهنمان پاک نخواهد شد.
در پایان، این مسافر خواستار پیگیری جدی برای جلوگیری از تکرار چنین حوادثی شد و گفت: قطار باید امنترین وسیله سفر باشد، اما این حادثه نشان داد که ضعف زیرساختها و تاخیر در امدادرسانی میتواند جان مسافران را تهدید کند. باید بودجه و اقدامات فوری برای بهبود وضعیت انجام شود.
انتهای پیام/511/