به گزارش خبرگزاری تسنیم از استان تهران، روز اربعین، شهرری حال و هوایی دیگر داشت؛ بوی نذری و اسپند، نوای مداحان و پرچمهای سیاه و سرخ، روح و جان شهر را به کربلا گره میزد. از کوچهها و خیابانها، کاروانهای مردمی به راه افتاده بودند.
کودکانی که پرچم یا حسین در دست داشتند، مادرانی که در آغوششان نوزادان را به عشق امام(ع) به راه آورده بودند و پیرمردانی که با تکیه بر عصا اما با دلی پر از شور گام برمیداشتند.
.
این مسیر، مسیر غربت نبود، بلکه راه وصل بود؛ هر قدم، اشکی بود که بر گونهها میلغزید و هر نگاه، تصویری از گنبد طلایی سیدالشهدا(ع) را در دلها زنده میکرد.
در طول راه، دهها موکب مردمی با چای داغ، شربت خنک، خرما و غذای نذری از زائران پذیرایی میکردند. خادمان، جوان و سالخورده، در گرما و ازدحام، بیوقفه خدمت میکردند و لبخندشان حکایت از لذتی داشت که تنها در خدمت به زائر حسین(ع) معنا مییافت.
یکی از زائران با صدایی بغضآلود گفت: اگرچه پاهایم در شهرری است، اما دلم لحظهبهلحظه در بینالحرمین میتپد. ما جاماندگان، در این پیادهروی، به عشق حسین(ع) با دلهایمان به کربلا هجرت میکنیم.
پیادهروی جاماندگان اربعین در شهرری، امسال نیز همچون سالهای گذشته، جلوهای بینظیر از عشق و دلدادگی بود؛ تصویری ماندگار از امت حسینی که حتی اگر از زیارت دور ماندهاند، اما با اشک، قدم و دعا، خود را به ضریح ارباب رساندهاند.
انتهای پیام/