به گزارش خبرگزاری تسنیم از خرمآباد، در کوهستانهای لرستان، جایی که صخرهها زیر تازیانه خورشید میسوزند و رودها خشک میشوند، حیاتوحش به جرعهای آب بند است.
تابستان در این سرزمین تنها فصلی از سال نیست؛ هشداریست که هر روز در قامت آفتاب میتابد و جانوران را به جستوجوی سراب میکشاند.
بزهای کوهی، کبکها، خرگوشهای وحشی و پرندگان شکاری، در مسیرهای صعبالعبور و پرخطر، ساعتها سرگردان میشوند تا نشانی از آب بیابند.
در بسیاری از نقاط، جویبارها که روزگاری شریان زنده کوهستان بودند، دیگر فقط شیارهایی خشک بر دل خاکند. در این چشمانداز خشکیده، آبشخورهای مصنوعی بهمثابه زهدان تازهای برای طبیعت عمل میکنند.
ظرفهای کوچک و حوضچههایی که با تلاش محیطبانان پر میشوند اکنون بدل به تنها امید حیات جانوری شدهاند. در سایه همین آبشخورهاست که جانوری تشنه از مرز مرگ میگذرد و دوباره به چرخه زندگی بازمیگردد.
محیطبانان با ظرفهای پر، از مسیرهای سنگلاخ میگذرند، زیر آفتاب میایستند و آب را در حوضچههایی میریزند که قرار است جان هزاران موجود زنده را نجات دهد.
بهگفته کامران فرمانپور، مدیرکل حفاظت محیطزیست لرستان، 40 آبشخور در نقاط مختلف این استان از سالهای گذشته ساخته شده و اکنون به پناهگاههای حیاتی حیاتوحش بدل شدهاند.
او توضیح داده که ساخت 12 آبشخور دیگر نیز در مناطق حساس لرستان در دستور کار قرار گرفته و ادامه این پروژهها به اعتبار یک میلیارد تومان نیاز دارد.
آنگونه که مدیرکل حفاظت محیطزیست لرستان روایت کرده، این آبشخورها بهویژه در مناطقی که تنش آبی بیشتر است، بهعنوان تنها راهکار فوری برای جلوگیری از نابودی گونهها در نظر گرفته شدهاند.
اما میان این آمار و برنامهها، آنچه بیشتر خود را در تابستان خشک و سوزان لرستان عیان میکند محیطبانانی هستند که مأموریتشان تنها ثبت حضور یا گشتزنی نیست.
آنها گاه روزها در دل کوهستان میمانند، گاه شبانه ظرفهای آب را به دوش میکشند، و گاه حتی در شب چشم بر صحنهای میدوزند که پلنگ یا خرس قهوهای از آبشخور جرعهای مینوشد.
برای آنان، دیدن لحظه نوشیدن آب توسط جانوران، فراتر از انجام وظیفه است؛ گویی خود در آیینی مقدس شرکت میکنند، آیینی که حیات را در تاریکی خشکسالی بازمیزاید.
لرستان، با بیش از 80 درصد پوشش کوهستانی، یکی از غنیترین استانهای ایران از نظر تنوع زیستیست. زاگرس در اینجا پیچیدهتر، درهها عمیقتر، و سکوت، سرسختتر است.
در همین درههاست که گونهها زیست میکنند، میان درختان بلوط کهنسال، در عمق غارهایی گمنام، پشت صخرههایی که برای چشم انسانی تنها سنگند، اما برای روباه، بزکوهی یا حتی خزندهای بینام، خانهایست موروثی.
انتهای پیام/ 644/.