به گزارش گروه رسانههای خبرگزاری تسنیم، عبدالله گنجی در یادداشتی نوشت: آقای روحانی حقیقتاً از چهرههای درسآموز جمهوری اسلامی است که باید از او درست گرفت. البته نگارنده در هشت سال دولت او به عنوان مدیر رسانه، چنان جانب انصاف را رعایت کردم که مورد تقدیر امثال علی ربیعی، عراقچی و معزی قرار گرفتم.
اما روحانی مجموعهای از افراط و تفریط در مواضع است و شاید برای پنهان کردن همین دو خصلت، «اعتدال» را دال مرکزی انتخابات خود قرار داد. به این مثال توجه نمایید: ایشان در مجلس اول خواستار اعدام ارتشیان است که همه دیدهایم و شهید چمران مخالفت میکند. با زبان خود میگوید با زنان بیحجاب در ارتش چه برخوردی کرده و از ورود به کارشان جلوگیری کرده است. حال همین فرد بعد از 20 سال حضور در جایگاه دبیر شورای عالی امنیت ملی، اردیبهشتماه 1396 در همدان میگوید: «شما 38 سال است میکشید و زندانی میکنید»، گویی اعدام امری سلیقهای است و رقیب او (رئیسی) اینکاره بوده و حالا باید به عنوان تبلیغات از آن بهره برد!
چند بار گفته است: «عراقچی اسفند1399 گفت توافق آماده است، اما نگذاشتند و گفتند این دولت نباید موفق شود، بگذارید برای دولت بعد». دوباره میگوید: «عراقچی در فروردین1400 گفت توافق تمام است و باز گفتند برای دولت بعد». خجالت هم نمیکشد که دولت بعد سه ساله بوده و تمام شده و توافقی هم صورت نگرفته است و مهمتر از آن، نمیگوید چه کسی گفت بگذارید برای دولت بعد؟ آن مرجع چه قدرتی دارد که دستور آن اینقدر نافذ و برنده است؟ نام نمیبرد و با ابهام عبور میکند.
اخیراً و بعد از جنگ 12 روزه ضمن اینکه تحلیل خوبی از جنگ ارائه داد، نیروهای مسلح، سیستم امنیتی و شورای نگهبان را نواخت، گویی ایشان نقطه مقابل وفاق مدنظر پزشکیان است. روحانی میگوید: «نیروهای مسلح را باید ببریم در وظایف ذاتی خودشان، اقتصاد، کار نیروهای مسلح نیست و...»
روحانی به عنوان یک حقوقدان نمیداند که ورود نیروهای مسلح به سازندگی کشور طبق اصل 147 قانون اساسی است و با تدبیر مرحوم هاشمی این امر اتفاق افتاده است؟ چرا میداند، اما اصرار دارد «سازندگی» را «اقتصادی» معرفی کند، یعنی ساخت پل، جاده، راهآهن و سد کار اقتصادی است؟ کار اقتصادی یعنی با پول کار کنی، نه اینکه پیمانکار دولت باشی. مسئله روحانی سپاه است، ولاغیر. همین وزارت دفاع که هشت سال زیر نظر ایشان کار کرده است، کار اقتصادی میکند. کارخانه ماکارانی، رب گوجه، دستمال کاغذی، مواد شوینده و تن ماهی را چرا روحانی تعطیل نکرد و اعتراضی ندارد؟ (البته لازم است)
گیریم ایشان آسیبهای دفاعی روشن شده در جنگ 12 روزه را دیده است. فرض کنید مشکلات تکنولوژی پدافند را دیده است. آیا کاستیهای تکنولوژیک پدافند هوایی با انحلال قرارگاه سازندگی سپاه مرتفع میشود؟ منطق علی- معلولی را چطور برقرار میکند؟ قرارگاه خاتمالانبیا آذرماه 1368 و در دولت هاشمی تشکیل شد، چرا روحانی تا سال 1396 و در طول 28 سال اعتراضی به موضوع ندارد؟ چرا در دبیرخانه شورای امنیت ملی طرحی را آماده نمیکند و به تصویب نمیرساند که نیروهای مسلح صرفاً وظیفه ذاتی را دنبال کنند؟ قرارگاه سازندگی چرا برای رؤسای جمهور ما فرق میکند؟ پزشکیان همان ماه اول به قرارگاه خاتم رفت تا ببیند ظرفیتهای آن چیست، اما روحانی بعضاً پروژه ساختهشده توسط همین قرارگاه را افتتاح میکرد و فردایش در تریبونی علیه سپاه سخن میگفت.
سؤال اساسی این است که دولت – از جمله دولت روحانی- میتواند و میتوانست پروژههای سازندگی را به قرارگاه خاتم واگذار نکند؟ اگر نمیکرد چه میشد؟ وقتی روحانی واگذاری را محدود کرد، سپاه چه کرد؟ هیچ!
سند جالب در این باره از معاون اول وی است. جناب زیباکلام با همین ذهنیتی که امروز روحانی دارد، از جهانگیری به عنوان معاون اول رئیسجمهور میپرسد: اقتصاد چقدرش دست دولت است؟ دولت میتواند به سپاه پروژه ندهد؟ جهانگیری میگوید: «همون سپاه را چه کسی بهش کار میدهد؟ مگر سپاه میتواند برود یک اتوبان بردارد بگوید من میخواهم بسازم؟ دولت به او میدهد. بله، دولت میتواند به سپاه پروژه ندهد، بارها بهش ندادهایم. خیلیجاها پروژه دست سپاه بوده و از آن پس گرفتهایم. خیلی جاها پروژهها را بهتر از دیگران اجرا کرده است.» آیا جهانگیری دروغ میگوید یا نیت روحانی آلوده است؟ نگارنده نیت را آلوده میداند. برای فهم این مهم دستگیری یکی از اقوام نسبی ایشان با 31 میلیارد رشوه- که خود روش آن را شنود میدانست- و دستگیری جیسون رضاییان بیتأثیر نبود. برای اثبات یا رد ادعاهای بنده این کار را میتوان انجام داد: محتوای سخنان شهید سلیمانی با روحانی در جلسه دوم مرداد 1396 که شش فرمانده سپاه شاهد آن بودند، پخش شود تا مردم بدانند چه خبر بوده و انتقادات شهید از وی برای چه بوده است؟
روحانی در مسیر انقلاب زحمت زیادی کشید، باید نگران بود مانند صحابه پیامبر در زمان امیرالمؤمنین نشود. یادمان باشد در سال 37 هجری از آن همه صحابه پیامبر و شاگردان صف اول او که مدالهای افتخار هم از پیامبر داشتند، جز عمار کسی گرد امیرالمؤمنین نبود. تاریخ معلم انسانهاست.
منبع: جوان
انتهای پیام/