به گزارش خبرگزاری تسنیم از بیرجند، نام حضرت محمد (ص) و امام حسن مجتبی (ع) باید برای ما نشانهای باشد از یک مسیر روشن و الگویی عملی در زندگی. نه تنها بهواسطه اعتبار تاریخی یا مذهبی، بلکه به خاطر معنایی که در رفتار، گفتار و منش آن ها نهفته است. این نسبت، جز از طریق عمل و تجسم در رفتار، اثری نخواهد داشت. بنابراین، درک واقعی از نبوت و امامت تنها زمانی میسر است که در کارنامه زندگی ما، نمود عملی و ملموس پیدا کند.
درس اول: پیامبر رحمت و تحمل بدخواهیها
روزی مردی یهودی، بر پیامبر (ص) خاکروبه ریخت و بدگویی کرد. واکنش پیامبر (ص) نه خشم بود و نه تلافی، بلکه صبر و مهربانی. حتی زمانی که آن مرد بیمار شد و دیگر توان اذیت نداشت، پیامبر به بالین او رفت، احوالپرسی کرد و با نگاه مهربان خود دریچه امید را به سوی او گشود. این رفتار که نمونه بارز رحمت و بزرگواری است، نه تنها آن مرد، بلکه هر که آن قصه را میشنود، به تفکر و ایمان دعوت میکند.
درس دوم: امام کرامت و بازتاب محبت در مقابل کینه
این سیره رحمت پیامبر (ص) در رفتار امام حسن مجتبی (ع) نیز تجلی یافت. در زمانی که مردی شامی با بغض و کینه نزد امام آمد و با ناسزا و دشنام، تیر کینه به سمت آن حضرت پرتاب کرد، امام حسن (ع) نه با خشم که با سلام و مروت پاسخ داد. این محبت بیدریغ، مانند نور صبحی روشن، دل آن مرد را تغییر داد و بازگشت او سرشار از عشق و کرامت بود.
درس سوم: تقوا و صبر، شرط لازم برای اخلاق الهی
قرآن کریم در سوره فصلت میفرماید: «هرگز خوبی و بدی یکسان نیست، بدی را با خوبی دفع کن تا دشمنان سرسخت هم چون دوستان گرم و صمیمی شوند. امّا جز کسانی که دارای صبر و استقامتند به این مقام نمیرسند و جز کسانی که بهره عظیمی از ایمان و تقوا دارند به آن نائل نمیگردند.» (فصلت: 34-35)
بدین ترتیب، نه تنها مهربانی و کرامت، که پشتوانهای از ایمان، صبر و استقامت نیاز دارد تا به مرحله تحقق برسد.
راه ما کجاست؟
آیا ما در برابر ناسزا و بدخواهی دیگران، میتوانیم همانند پیامبر رحمت و امام کرامت رفتار کنیم؟ آیا مهربانی و بزرگواری را در زندگی روزمره خویش جاری ساختهایم؟ حقیقت این است که راه «محمدی شدن» و «مجتبوی شدن» از گذرگاه عمل میگذرد؛ عمل به اخلاق، صبر، مهربانی و بخشش.
این درسها به ما میآموزند که رمز عزت و افتخار حقیقی، در تحمل دشواریها، پاسخ دادن به بدی با نیکی و زنده نگاه داشتن شعله ایمان و تقواست. پس بیایید به این نامهای بزرگ، به عنوان چراغ راه بنگریم و تلاش کنیم که به اندازه خود در هندسه زندگی آنان، بایستیم.
یادداشت از: هاجر فرخنژاد، خبرنگار
انتهای پیام/258