به گزارش خبرگزاری تسنیم از ساری، ورزش ایران در سوگی بزرگ فرو رفت؛ امامعلی حبیبی گودرزی، نخستین قهرمان طلایی ایران در بازیهای المپیک و یکی از بزرگترین چهرههای تاریخ کشتی جهان، دار فانی را وداع گفت. مردی که در روستای کوچک «درزیکلا» بابل متولد شد اما مسیر زندگیاش او را به بلندترین قلههای ورزش جهان رساند.
کودکی در دل سختیها
حبیبی در 5 خرداد 1310 در خانوادهای کشاورز در بابل دیده به جهان گشود. دوران کودکی او مانند بسیاری از فرزندان مازندران با کار سخت در شالیزارها و تلاش برای کمک به معیشت خانواده سپری شد. فقر، محدودیتها و شرایط دشوار زندگی روستایی هرگز نتوانست روحیه او را در هم بشکند. درست برعکس، همین سختیها باعث شد تا شخصیتی مقاوم و جنگنده در او شکل بگیرد. او بعدها بارها گفته بود که «درس مبارزه را از زندگی آموختهام».
آغاز درخشش در کشتی
مازندران، خاستگاه کشتی پهلوانی ایران، خیلی زود استعداد درخشان او را کشف کرد. حبیبی با حضور در میدانهای محلی کشتی، چنان قدرت و سرعتی از خود نشان داد که خیلی زود مورد توجه مربیان قرار گرفت. او به تهران آمد تا زیر نظر مربیان ملی تمرین کند و مسیر قهرمانی را آغاز نماید.
نخستین طلای المپیک برای ایران
نقطه اوج زندگی ورزشی حبیبی در المپیک 1956 ملبورن رقم خورد. او در وزن 67 کیلوگرم آزاد به مصاف بهترینهای جهان رفت و با اجرای فنون منحصر به فرد خود، تکتک رقبا را مغلوب کرد. روزی که او بر سکوی نخست ایستاد و پرچم ایران برای اولین بار در تاریخ المپیک به اهتزاز درآمد، نقطه عطفی برای ورزش ایران شد. این مدال طلا، ایران را وارد نقشه قهرمانان المپیک کرد و امید تازهای در دل مردم دمید.
فتح جهان و آسیا
طلای المپیک پایان کار نبود؛ حبیبی به مسیر قهرمانی ادامه داد و افتخاراتی کمنظیر را برای کشور به ارمغان آورد:
طلای بازیهای آسیایی 1958 در توکیو
قهرمانی جهان 1959 تهران، در حضور هزاران هوادار ایرانی
قهرمانی جهان 1961 یوکوهاما ژاپن
قهرمانی جهان 1962 تولدو آمریکا
او در سه وزن مختلف به مدال جهانی دست یافت؛ اتفاقی که نشان از توانایی بینظیر و انعطافپذیری فنیاش داشت.
فن «حبیبی» و جایگاه در تاریخ کشتی
امامعلی حبیبی نه تنها قهرمان بود، بلکه یک نابغه فنی نیز محسوب میشد. او فنونی را با قدرت و سرعتی اجرا میکرد که تماشاگران و کارشناسان حیرتزده میشدند. دو فن مشهور «یک دست و یک پا» و «سر و ته یکی» به امضای او تبدیل شد و فن دوم حتی در جهان به نام «فن حبیبی» ثبت گردید. همین ویژگی باعث شد که او به عنوان یکی از سریعترین و فنیترین کشتیگیران تاریخ شناخته شود. لقب «پلنگ مازندران» بهترین توصیف برای چابکی، قدرت و غرور ورزشی او بود.
بازنشستگی و ورود به عرصه سیاست
حبیبی در اوج قهرمانی، در سالهای 1342 تا 1346 از دنیای کشتی کناره گرفت. اما زندگی او با بازنشستگی ورزشی پایان نیافت. مردم بابل او را به عنوان نماینده خود در مجلس شورای ملی برگزیدند. او در این دوران تلاش کرد تا صدای مردم دیارش باشد و نشان داد که یک قهرمان میتواند در عرصههای اجتماعی و سیاسی نیز اثرگذار باشد.
افتخارات جهانی و ماندگاری در حافظه تاریخ
سالها پس از پایان دوران قهرمانی، نام امامعلی حبیبی همچنان زنده ماند. در سال 2013 میلادی، اتحادیه جهانی کشتی به پاس خدمات و افتخارات او، وی را به عضویت تالار مشاهیر کشتی جهان درآورد. این افتخار تنها به قهرمانانی داده میشود که اثری جاودانه در تاریخ ورزش بر جای گذاشته باشند.
روایت زندگی در کتاب «سایه درختان گردو»
زندگی او به قدری پر فراز و نشیب بود که نویسندگان و پژوهشگران دست به قلم شدند تا آن را ثبت کنند. کتاب «سایه درختان گردو» روایتی از زندگی این قهرمان بزرگ است؛ از کودکی در خاک مازندران، تا قهرمانی بر سکوی المپیک، و سپس حضور در سیاست. این کتاب نشان میدهد که چگونه یک نوجوان روستایی توانست به یکی از بزرگترین نامهای ورزش جهان بدل شود.
وداع با «پلنگ مازندران»
امروز جامعه ورزش ایران و مردم مازندران در سوگ قهرمانی نشستهاند که فراتر از یک ورزشکار بود؛ او نماد اراده، تلاش، و غرور ملی بود. امامعلی حبیبی با افتخاراتش، تاریخ ورزش ایران را متحول کرد و الگوی نسلهای بسیاری از کشتیگیران شد.
فراموش کردن او ممکن نیست. هر بار که نام ایران در میدانهای جهانی با احترام برده میشود، باید به یاد آورد که نخستین گامهای این احترام را امامعلی حبیبی برداشت؛ همان مردی که از دل شالیزارهای بابل برخاست و نام ایران را بر فراز المپیک نشاند.
خبرگزاری تسنیم مازندران، این ضایعه سنگین را به جامعه ورزش ایران، خانواده بزرگ کشتی و مردم شریف مازندران تسلیت میگوید.
انتهای پیام/