به گزارش خبرگزاری تسنیم از اهواز، دل شهر سوسنگرد، جایی که گاه محرومیت سایه بر آموزش میافکند، مردی با ارادهای ستودنی پا به میدان گذاشته است. علی مرمضی، مدیر دبستانی دلسوز، با پشتکار و عشق به تعلیم و تربیت، خانه به خانه به سراغ دانشآموزان بازمانده از تحصیل میرود؛ کودکانی که به دلایل گوناگون از مدرسه دور ماندهاند.
او نهتنها در مدرسه، بلکه در امید را به روی آنان میگشاید. تلاشهای بیوقفهاش، نه فقط یک اقدام آموزشی، بلکه یک حرکت انسانی و فرهنگی است که آیندهای روشنتر را برای نسلهای بعدی رقم میزند.
در ادامه گفت و گو خبرنگار تسنیم با علی مرمضی، مدیر دبستانی در سوسنگرد که با رفتن به خانه دانش آموزان بازمانده از تحصیل، آنها را دوباره به چرخه ی آموزش بر می گرداند را ملاحظه می کنید.
تسنیم: چه چیزی شما را به سمت بازگرداندن دانشآموزان بازمانده از تحصیل سوق داد؟
مرمضی: آنچه مرا به سوی بازگرداندن دانشآموزان بازمانده از تحصیل سوق داد، در وهلهی نخست، دغدغهای شخصی بود. همواره بر این باور بودهام که تمامی کودکان باید از فرصت برابر و عادلانه در آموزش برخوردار باشند و هیچکس نباید به دلیل شرایط فردی یا اجتماعی از این حق محروم شود.
از سوی دیگر، حس مسئولیت معلمی و تعهد حرفهایام نسبت به آیندهی دانشآموزان، انگیزهای دوچندان در من ایجاد کرد تا برای تحقق عدالت آموزشی گام بردارم و در حد توان، زمینهی بازگشت آنان به مسیر تحصیل را فراهم سازم.
تسنیم:اولین باری که به خانه یکی از این دانشآموزان رفتید، چه احساسی داشتید؟
مرمضی:اولین باری که به خانهی یکی از دانشآموزان بازمانده از تحصیل رفتم، تجربهای فراموشنشدنی برایم رقم خورد. از یکسو، سنگینی مسئولیت و نگرانی بر دوشم بود؛ چرا که میدانستم آیندهی تحصیلی و حتی مسیر زندگی یک کودک ممکن است به تصمیم و اقدام من وابسته باشد.
در عین حال، احساسی از امید و خوشحالی در وجودم شکل گرفت؛ زیرا همان دیدارهای نخست نشان داد که بسیاری از خانوادهها با هدف من همراه هستند و از آن استقبال میکنند، هرچند برای جلب اعتماد کاملشان نیاز به تلاش و پیگیری بیشتری بود.
در آن لحظه، ترکیبی از دلسوزی، تعهد معلمی و ایمان به عدالت آموزشی سراسر وجودم را فرا گرفته بود.
تسنیم: آیا تجربهای شخصی یا خاطرهای در گذشته داشتید که باعث شد این مسیر را انتخاب کنید؟
مرمضی: خیر، خاطره یا تجربه شخصی خاصی در گذشته نداشتم که بهطور مستقیم مرا به این مسیر هدایت کند، اما همیشه دغدغهام جلوگیری از افزایش ترک تحصیل دانشآموزان بود. باور داشتم که بسیاری از کودکان در سنینی هستند که نمیتوانند آینده خود را بهروشنی تصور کنند و در همین مقطع به همراهی و راهنمایی یک فرد بزرگتر نیاز دارند. تلاش کردم این نقش را بر عهده بگیرم و در حد توانم مسیر درست را برای آنان روشن کنم تا بتوانند تحصیل را ادامه دهند و فرصتهای بهتری برای آینده خود داشته باشند.
تسنیم: چگونه خانوادهها را متقاعد میکنید که فرزندانشان را دوباره به مدرسه بفرستند؟
مرمضی: در گفتوگو با خانوادهها، همواره تلاش میکردم ابتدا شنوندهای فعال باشم و با دقت دلایل باز تحصیل را بشنوم. در برخوردهای اولیه، از اهمیت آموزش و نقش تعیینکنندهی آن در سرنوشت فرزندانشان سخن میگفتم و تأکید میکردم که مدرسه صرفاً محل یادگیری دروس نیست، بلکه بستری برای شکلگیری شخصیت و آیندهی کودک است.
پس از ایجاد فضای گفتوگو، خانوادهها را به همکاری دعوت میکردم تا در بازگرداندن فرزندشان به مسیر تحصیل همراه شوند. همواره یادآور میشدم که کودکان در این سنین هنوز توانایی تصمیمگیری مستقل و تصور دقیق از آیندهی خود را ندارند، و این وظیفهی والدین و معلمان است که مسیر درست را برایشان روشن سازند.
مهمتر از همه، به خانوادهها اطمینان میدادم که اگر با مشکلات مالی یا دغدغههایی در زمینهی هزینهها مواجه هستند، شخصاً آمادهام تا حمایت کنم و بخشی از هزینهها را تقبل نمایم تا هیچ مانعی بر سر راه ادامهی تحصیل فرزندشان باقی نماند.
تسنیم: بزرگترین مانعی که در این مسیر با آن روبهرو شدید چه بود؟
مرمضی: بزرگترین مانعی که در این مسیر با آن مواجه شدم، نبودِ آگاهی و سطح تحصیلات کافی در میان برخی والدین بود. بسیاری از آنان، بهدلیل محدودیتهای دانشی یا شرایط دشوار زندگی، اهمیت تحصیل فرزندانشان را کمتر از مسائل روزمره خود میدانستند.
علاوه بر این، در برخی موارد، پایبندی لازم به تصمیماتی که با هم اتخاذ میکردیم وجود نداشت و خانوادهها در ادامهی مسیر دچار سستی میشدند. این عوامل موجب میشد روند بازگشت دانشآموزان به مدرسه با چالشهایی همراه باشد. با این حال، تلاش میکردم با پیگیری مستمر، گفتوگوی سازنده و ایجاد اعتماد، این موانع را به حداقل برسانم و زمینهی بازگشت دانشآموزان به مسیر تحصیل را فراهم کنم.
تسنیم: آیا نهادهای دولتی یا محلی از شما حمایت کردهاند؟ اگر نه، چگونه به تنهایی این مسیر را ادامه دادید؟
مرمضی: در این مسیر، حمایت مستقیم و سازمانیافته چندانی از سوی نهادهای دولتی یا محلی دریافت نکردم. بیشتر فعالیتها بر پایهی مسئولیت فردی و تعهد حرفهای معلمی پیش میرفت. آنچه به من نیرو میداد، باور قلبی به عدالت آموزشی و احساس وظیفه در قبال دانشآموزان بود.
تلاش میکردم با بهرهگیری از ظرفیتهای شخصی، گفتوگو با خانوادهها و همکاری همکارانم در مدرسه از جمله معاون آموزشی، معاون پرورشی، مشاور و سایر معلمان بخشی از موانع موجود را برطرف کنم. همچنین، در مواقعی که خانوادهها با مشکلات مالی مواجه بودند، خود را موظف میدانستم تا حد امکان از آنان حمایت کنم و بخشی از هزینهها را تقبل نمایم.
گرچه مسیر دشواری بود، اما باور به ارزش آموزش و امید به آیندهی کودکان، انگیزهی اصلی من برای ادامهی این راه باقی ماند.
تسنیم: تا امروز چند دانشآموز را موفق به بازگرداندن به چرخه آموزش کردهاید؟
مرمضی: آمار دقیقی در ذهن ندارم، اما بهطور میانگین توانستم حدود ده دانشآموز از پایههای مختلف را دوباره به مدرسه بازگردانم. هر یک از این بازگشتها برایم بهمنزلهی تغییر مسیر زندگی یک کودک بود و انگیزهای عمیق برای ادامهی این راه در من ایجاد کرد.
دیدن تأثیر مستقیم این تلاشها بر آیندهی دانشآموزان، به من یادآوری میکرد که حتی یک قدم کوچک میتواند نقطهی عطفی در زندگی یک انسان باشد.
تسنیم: واکنش دانشآموزان پس از بازگشت به مدرسه چگونه بوده؟
مرمضی: واکنش بیشتر دانشآموزان پس از بازگشت به مدرسه بسیار مثبت و دلگرمکننده بود؛ گویی با این بازگشت، حیات تازهای برایشان رقم خورد و افق جدیدی پیش رویشان گشوده شد. بهمرور زمان، با حمایت معلمان و همراهی همکلاسیها، احساس راحتی و تعلق بیشتری پیدا کردند.
دیدن شادی، انگیزه و اشتیاق آنها برای ادامهی تحصیل، بزرگترین پاداشی بود که از این مسیر دریافت کردم و همین لحظات، معنای واقعی تلاشهایم را برایم روشن ساخت.
تسنیم: آیا تغییری در روحیه یا عملکرد تحصیلی این دانشآموزان مشاهده کردهاید؟
مرمضی: بله، پس از بازگشت دانشآموزان به مدرسه، تغییرات مثبت و چشمگیری در روحیه و عملکرد تحصیلی آنها مشاهده کردم. انگیزهی بیشتری برای یادگیری در وجودشان شکل گرفت و علاقهمندتر از گذشته در کلاسها حضور مییافتند. این تحول، گواهی روشن بر اهمیت بازگرداندن کودکان به مسیر آموزش و نشانهای ملموس از تأثیر تلاشهای معلمان در زندگی آنان است.
تسنیم: چه برنامههایی برای ادامه این مسیر دارید؟
مرمضی: برنامهی من ادامهی گفتوگو و همکاری با خانوادهها، حمایت از دانشآموزان بازگشته، پیگیری مستمر وضعیت تحصیلی آنان و جلب همراهی همکارانم در مدرسه است. هدفم این است که هر دانشآموزی که از تحصیل بازمانده، فرصتی دوباره برای ادامهی آموزش و ساختن آیندهای روشنتر داشته باشد.
همواره موفقیت واقعی خود را در بازگرداندن این دانشآموزان به مسیر آموزش دیدهام و باور دارم که بزرگترین دستاورد دوران معلمیام، همین تلاش برای بازگرداندن کودکان به مدرسه و فراهمکردن زمینهی رشد و شکوفایی آنان بوده است.
تسنیم: اگر امکانات بیشتری در اختیار داشتید، چه اقداماتی انجام میدادید؟
مرمضی:اگر امکانات بیشتری در اختیار داشتم، میتوانستم برنامههای آموزشی متنوعتر و حمایتیتری برای دانشآموزان بازمانده از تحصیل طراحی کنم؛ از جمله کلاسهای جبرانی، مشاورههای تحصیلی و فعالیتهای انگیزشی برای افزایش اعتماد به نفس و انگیزهی یادگیری.
همچنین امکان فراهمکردن حمایت مالی و تجهیزات آموزشی لازم برای خانوادهها و دانشآموزان وجود داشت تا موانع اقتصادی و آموزشی کاهش یابد و بازگشت آنان به مدرسه آسانتر و پایدارتر شود. با چنین زیرساختهایی، میتوانستیم مسیر آموزش را برای کودکان آسیبپذیر هموارتر کنیم و فرصتهای برابر را برای ساختن آیندهای روشنتر در اختیارشان قرار دهیم.
تسنیم: چه پیامی برای سایر مدیران مدارس یا مسئولان آموزشی دارید؟
مرمضی: پیام من به مدیران و مسئولان آموزشی این است که هر دانشآموز ارزشمند است و هیچ کودکی نباید بهدلیل مشکلات فردی یا اجتماعی از مسیر آموزش باز بماند. با صبر، همراهی خانوادهها و حمایت مستمر، میتوان راه آموزش را برای همه کودکان هموار کرد و نقشی مؤثر در شکلگیری آیندهی آنان ایفا نمود.
از همهی مدیران، همکاران و مسئولان آموزشی تقاضا دارم که تا حد امکان، و در صورت فراهمبودن شرایط، از این دانشآموزان حمایت کنند و زمینهی بازگشت آنان به مدرسه را فراهم سازند. باور دارم که هیچ تلاشی در مسیر آموزش بیثمر نیست و هر کودک بازگشته، گامی بهسوی جامعهای آگاهتر و انسانیتر خواهد بود.
گفتوگو از: فاطمه دقاقنژاد
انتهای پیام/