به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم، نشریه فوکوس در مطلبی نوشت: روزهای یکشنبه و دوشنبه، بیش از 20 تن از رهبران دنیا به دعوت شی جین پینگ، رئیس جمهور چین، در تیانجین با هم دیدار کردند.
احتمالاً تعداد بسیار کمی از این کشورها با معیارهای دموکراسی اروپایی مطابقت داشتند.
نویسنده در ادامه این مطلب نوشت: ما آلمانیها و اروپاییها تمایل داریم خودمان را معیار بقیه جهان بدانیم و این همان رفتاری است که دیگر کشورها بیشتر و بیشتر آن را به عنوان متکبرانه و خصمانه احساس میکنند.
بنابراین جای تعجب نیست که در کنار حاکمان روسیه، ایران، ترکیه، بلاروس و بسیاری از کشورهای دیگر، حتی نارندرا مودی، نخست وزیر هند هم در نشست چین شرکت کرد.
به هر حال، این شبه قاره، بزرگترین دموکراسی جهان با حدود یک میلیارد رأی دهنده واجد شرایط است و مودی نیز اخیراً احساس کرده است که از جمله در سایه طرح های تعرفه ای رئیس جمهور آمریکا مورد بیمهری غربی ها قرار گرفته است.
این اقدام ترامپ حتی هند بزرگ را به سمت جمهوری خلق چین سوق میدهد.
برای اکثر کشورهای آفریقایی و آسیایی، چین مدتهاست که به مهمترین شریک تجاری تبدیل شده است.
سازمان همکاری شانگهای (SCO) شی جین پینگ، در سال 2001 به عنوان یک اتحاد منطقهای ضعیف آغاز به کار کرد. اما در تیانجین، تقریباً نیمی از جمعیت جهان عملاً دور میز ضیافتی به دعوت پکن نشسته بودند. این کشورها با هم تقریباً یک سوم از تولید اقتصادی جهانی، یک پنجم از ذخایر نفت جهان، 45 درصد از گاز طبیعی و اکثریت کل عناصر خاکی کمیاب را در اختیار دارند.
البته، در درون این اتحاد، عدم تعادلها و رقابتهایی نیز وجود دارد. با این وجود، رشد زیاد و همکاری های نزدیکتری در آن شکل گرفته است. بین این کشورها احترامی وجود دارد که دیگر نمی توان آن را حتی بین شرکای قدیمی غربی یعنی ایالات متحده آمریکا و اروپا، تشخیص داد.
سهگانهی پوتین، مودی و شی روز دوشنبه شکی باقی نگذاشتند که خواهان یک نظم جهانی جدید و چندقطبی هستند. شاید روزی حتی یک جایگزین ضدغربی برای ناتو وجود داشته باشد.
رئیس جمهور روسیه در این نشست گفت که آینده متعلق به سیستمی است که منافع طیف وسیعی از کشورها را در نظر میگیرد و واقعاً متعادل است.
بخشی از صحنهآرایی بینقص این نشست دراز کردن دست مودی به سمت پوتین در طول رژه بود. این با گفته هندیها مبنی بر اینکه حتی در سختترین شرایط، همیشه شانه به شانه هم میایستند، مطابقت دارد.
در این میان آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل متحد، نیز به چین سفر کرد، در موارد متعدد از ایالات متحده آمریکا انتقاد کرد و از شی جینپینگ قول گرفت که به حمایت فعال از سازمان ملل ادامه دهد.
اما اروپا در این صحنه کجاست؟ آیا اروپا به طور فزایندهای منزوی می شود؟ همچنین به این دلیل که سالهاست مجبور بوده به دیگران توضیح دهد که در مورد آب و هوا، تنوع و حقوق بشر چه اشتباهی مرتکب میشوند. اگر این دنیا دیگر به اروپا نیازی ندارد، چگونه این اتحادیه قرار است دنیا را نجات دهد؟
اروپا باید در این شرایط دوباره بیشتر صحبت کند و البته کم تر درباره دیگران و بیشتر با آن ها.
انتهای پیام/