به گزارش خبرگزاری تسنیم، پیش از برگزاری گرندپری ایتالیا، استفانو دومنیکالی، رئیس فرمول یک در نشستی با خبرنگاران بینالمللی چشماندازهایی درباره آینده این ورزش مطرح کرد. در این جلسه، سه پیشنهاد مهم مورد بحث قرار گرفت که واکنشهای متفاوتی در پی داشت. جالب آنکه انتخاب بدترین گزینه از میان آنها کار دشواری است. بیایید نگاهی دقیقتر به این سه ایده بیندازیم:
افزایش مسابقات اسپرینت: هیجان بیشتر یا تکرار بینتیجه؟
دومنیکالی اظهار داشت: ما باید بررسی کنیم که آیا افزایش تعداد اسپرینتها تصمیم درستی است یا نه؛ و اگر بله، چگونه این کار را انجام دهیم. غیر از طرفداران پروپاقرص، تقریباً همه از آخر هفتههای همراه با اسپرینت استقبال میکنند. رانندگان نیز اکنون به این قالب علاقمند شدهاند. شاید حرفم تحریکآمیز باشد اما باید بگویم تمرین آزاد فقط برای متخصصان واقعی جذاب است. مطمئنم طی چند سال آینده، درخواست برای یکسانسازی قالب مسابقات افزایش خواهد یافت.»
مسابقات اسپرینت که از سال 2021 به تقویم فرمول یک افزوده شدهاند، هنوز نتوانستهاند نظر قاطع همه را جلب کنند. منتقدان معتقدند که این مسابقات کوتاه، معمولاً یکنواخت و قابل پیشبینی هستند. نه استراتژی خاصی در آنها دیده میشود و نه رانندگان حاضرند ریسک زیادی کنند تا برای چند امتیاز، شانس حضور در مسابقه اصلی را به خطر بیندازند.
با این حال نباید نادیده گرفت که برای برخی از هواداران، مسابقه اسپرینت از تمرین آزاد جذابتر است. آمار نیز نشان میدهد که فرمت اسپرینت تأثیر مثبتی بر میزان حضور تماشاگران و درآمد برگزارکنندگان داشته است. ولی پرسش اصلی این است: در آینده نزدیک، وقتی این قالب دیگر «جدید» نباشد، آیا هنوز هم مخاطبان به مسابقهای کوتاه و اغلب بدون شگفتی، علاقمند خواهند بود؟
مقایسه با MotoGP نیز چندان دلگرمکننده نیست. در برخی مسابقات اسپرینت موتوجیپی، اتفاقات بیشتری نسبت به کل یک گرندپری فرمول یک رخ میدهد. ضمن اینکه مشکل مهمتری هم در کمین است: در فرمت فعلی، ممکن است برنده مسابقهی اصلی، امتیاز کمتری نسبت به کسی که اسپرینت را برده و در روز یکشنبه دوم شده است، کسب کند. آیا این مسأله، ارزش و اهمیت گرندپری اصلی را زیر سوال نمیبرد؟
خطوط برگشتپذیر: ابتکاری یا خیانت به اصل رقابت؟
دومنیکالی در بخشی دیگر از صحبتهایش به ایدهای بحثبرانگیز اشاره کرد: بحث درباره خطوط برگشتپذیر از مدتها پیش آغاز شده بود. حالا زمان آن رسیده که با شجاعت به این ایده بازگردیم. حتی برخی رانندگان نیز به تازگی پیشنهاد آن را مطرح کردهاند. در ابتدا همه مخالف بودند اما حالا برخی از آنها معتقدند که میتوان آن را امتحان کرد. ایده «خطوط برگشتپذیر» به معنای آن است که رانندگان سریعتر عمداً در میانه یا انتهای جدول استارت قرار بگیرند تا در طول مسابقه مجبور به سبقتگیریهای متعدد شوند و هیجان مسابقه بیشتر شود. اما این پیشنهاد از اساس با اصول ورزش رقابتی در تضاد است؛ جایی که باید بهترینها بر اساس شایستگی، جایگاه خود را کسب کنند.
فرض کنید هر مسابقه با جدولی معکوس آغاز شود و قهرمان جهان ناچار شود پشت سر رانندگان کمتجربهتر قرار بگیرد. حتی اگر او سه بار قهرمان جهان باشد، باز هم از برخورد با رقیبی بیتجربه در پیچ اول در امان نخواهد بود. چرا باید عمداً مانع تحقق پتانسیل رانندگان برتر شویم؟
اگر این ایده تنها در قالب مسابقات غیررسمی و بدون امتیاز اجرا شود، باز هم منطقی به نظر نمیرسد. هیچ رانندهای حاضر نخواهد شد به خاطر یک مسابقه نمادین، خودرو و تجهیزات گرانقیمتش را به خطر بیندازد. و اگر قرار باشد با خودروهایی غیر از خودروهای مسابقهای اصلی برگزار شود، دیگر چرا باید جدول معکوس باشد؟ چرا اصلاً چنین مسابقهای برگزار شود؟
کوتاهسازی مسافت مسابقات: راه نجات یا از دست دادن هویت؟
دومنیکالی همچنین بیان کرد: ممکن است مسابقات فعلی برای نسل جوان بیش از حد طولانی باشد. در شبکههای اجتماعی، ویدئوهای کوتاه و خلاصه عملکرد بهتری دارند؛ البته برای کسانی که با فرمت فعلی بزرگ شدهاند، مشکلی وجود ندارد اما مخاطبانی هستند که ترجیح میدهند تنها نکات کلیدی را ببینند.
در ظاهر، این نگاه منطقی به نظر میرسد اما آیا راهحل، کوتاه کردن مسابقهای است که قرار است چکیده نهایت رقابت، استراتژی و مهارت باشد؟ بسیاری از تماشاگران به دنبال تماشای کامل یک مبارزه هستند، نه خلاصهای از چند لحظه برگزیده.
کوتاه شدن مسافت مسابقات به شکل مستقیم از نقش استراتژیها میکاهد. رانندگانی که عملکرد ضعیفی در تعیین خط دارند، دیگر زمان کافی برای جبران نخواهند داشت و مسابقهها به شدت قابل پیشبینی خواهند شد. از سوی دیگر، چگونه میتوان به هوادارانی که به صورت زنده در پیست حضور دارند، توضیح داد که مسابقهای که برای آن بلیت خریداری کردهاند، حالا کوتاهتر شده است؟ یا به اسپانسرهایی که زمان پخش تبلیغاتشان کاهش یافته است؟
فرمول یک به کدام سو میرود؟
با وجود تمام انتقادهایی که به اسپرینتها و پیشنهادهای اخیر وجود دارند، باید اذعان کرد که لیبرتی مدیا در سالهای اخیر تلاشهای زیادی برای توسعه و جهانیسازی فرمول یک انجام داده است. گرندپری لاسوگاس نمونهای روشن از موفقیت در جذب مخاطبان جدید است.
نباید فراموش کرد که فرمول یک پیش از هر چیز، یک ورزش است و میلیونها نفر در سراسر جهان آن را دنبال میکنند تا رقابت واقعی ببینند؛ نه نمایشی دستکاری شده برای افزایش آمار بازدید. گاهی اوقات مسابقات کسلکننده هستند، بله. اما همین طبیعت ورزش است. هیچکس در هاکی یا فوتبال هم توقع ندارد هر بازی پرگل یا پرحادثه باشد.
هرگونه تلاش برای دستکاری مصنوعی در روند مسابقات، انگیزهای برای دور زدن قوانین به تیمها خواهد داد؛ امری که در گذشته نیز بارها رخ داده و نتیجهای جز سردرگمی و نارضایتی نداشته است. مثال بارز آن، گرندپری موناکو با الزام دو توقف اجباری در پیت استاپ بود که به شکلی مصنوعی، رقابت را پیچیده کرد.
فرمول یک باید آیندهنگر باشد اما نه به بهای از دست دادن جوهرهاش. مخاطبان جدید مهم هستند اما وفاداری میلیونها هوادار دیرینه، ارزشمندتر است.
انتهای پیام/