به گزارش خبرگزاری تسنیم، تقریباً چیزی از تیم قهرمان بایرلورکوزن باقی نمانده است. به جای ژابی آلونسو، اکنون کاسپر یولمن هدایت تیم را بر عهده دارد؛ مربیای که زمانی با تیم ملی دانمارک در یورو 2020 سروصدای زیادی به پا کرد.
متأسفانه، آلمان و تمام اروپا یکی از باشگاههای برتر خود را از دست دادهاند اما آرام باشید، بایرن مونیخ همچنان قدرتمند است! تیم مونیخی زیر نظر وینسنت کمپانی روز به روز قویتر میشود. اما لورکوزن که تقریباً همنام آنهاست، حال و روز چندان خوشی ندارد. این وضعیت درست از زمانی آغاز شد که ژابی آلونسو این باشگاه را ترک کرد.
آلونسو نتوانست برابر وسوسه رئال مادرید مقاومت کند و به این تیم پیوست؛ انتقالی که اجتنابناپذیر به نظر میرسید. در واقع، باید بابت این نکته از ژابی تشکر کرد که بایر را نه بلافاصله پس از فصل درخشان با فتح بوندسلیگا، جام حذفی آلمان و رسیدن به فینال لیگ اروپا ترک کرد، بلکه یک سال پس از آن ماند. او برای فصل 2025-2024 همچنان در لورکوزن ماند و بیشتر رهبران تیم همراه او باقی ماندند. اما آنها دیگر نتوانستند به قدرت و صلابت سابق برسند.
با این حال، لورکوزن همچنان تا حدی خوب ظاهر شد؛ قهرمان سوپرجام شد، به پلیآف لیگ قهرمانان اروپا رسید و در جدول لیگ قهرمانان پس از بایرن جایگاه دوم را به دست آورد.
تابستان امسال با جدایی آلونسو، تیم طلایی تقریباً به طور کامل فروپاشید. بازیکنانی چون آلخاندرو گریمالدو، ادموند تاپسوبا و رابرت آندریچ اکنون در تلاش برای یافتن فلوریان، ویکتور بونیفاس، جاناتان تا و دیگر همبازیهای سابق هستند که طی سالها همکاری خوبی با هم داشتند. اما همه ستارههای کلیدی رفتهاند! بایر لورکوزن در تابستان تعداد زیادی نقلوانتقالات داشت؛ چه بازیکنان ورودی و چه خروجی. اکنون این تیم کاملاً متحول شده است.
نکته شگفتانگیز اما این است مربی که بازیکنان جدید را خریداری کرده بود، دیگر سرمربی تیم نخواهد بود. اریک تنهاخ که در لورکوزن عملکردی متنوع با برد، باخت و تساوی داشت، خیلی زود کنار گذاشته شد. باشگاه نه تنها از او چشمپوشی نکرد بلکه با جریمه و کنار گذاشتن او، با شدت برخورد کرد. مدیر ورزشی باشگاه، سیمون رولفس تلاش کرد تا با دیپلماسی شرایط را کنترل کند، اما حتی از موضعگیریاش مشخص بود که همه چیز چقدر وخیم بوده است. او صراحتاً اعلام کرد که انتخاب تنهاخ یک اشتباه بزرگ بوده و اجازه ادامه کار او حتی اشتباهی بزرگتر.
اگرچه این موضوع دیگر خیلی به جریان حال حاضر مرتبط نیست اما باید اشاره کرد که تنهاخ تنها گزینه جانشینی آلونسو نبود. رسانهها گزارش داده بودند که باشگاه لورکوزن در حال بررسی گزینه دیگری هم بود؛ مربی اسپانیایی آیندهداری به نام سسک فابرگاس. تابستان امسال تقاضا برای این مربی بالا بود؛ به ویژه اینتر که سیمونه اینزاگی را از دست داده بود، علاقمند به جذب او بود.
در نهایت نه سسک به اینتر رفت و نه به لورکوزن. او ترجیح داد در کومو بماند؛ جایی که سالها با ثبات کار کرده و نتایج خوبی کسب کرده بود و برای فصل جدید نیز تیمش را تقویت کرده بود. حضور سسک در کومو نشاندهنده جاهطلبی اوست و میتواند تأییدی بر اهداف بلندپروازانه باشگاه لورکوزن باشد. جذب چنین مربی آیندهداری میتواند حرکت قدرتمندی باشد و شاید حتی به حفظ برخی از رهبران تیم نیز کمک کند.
سسک فابرگاس به عنوان بازیکن یکی از بزرگترینها بود! برای بازیکنانی مانند ویرتس، فریمپونگ و دیگر اعضای تیم شکستناپذیر، او میتواند مرجعی در حد و اندازه ژابی آلونسو باشد. علاوه بر این، در زمان انتقال آلونسو به لورکوزن، او تجربه و دستاوردهای مربیگری کمتری داشت نسبت به فابرگاس امروزی. آلونسو پیش از لورکوزن هرگز بالاتر از رئال سوسیداد کار نکرده بود، در حالی که فابرگاس با کومو تجربه صعود از سری ب و فصل خوبی در سری آ را پشت سر گذاشته است. بنابراین به عنوان مربی، او هرگز نامی ناشناخته نیست.
سسک هرگز راهی لورکوزن نشد. پس از خروج تنهاخ، کاسپر یولمن وارد صحنه شد؛ مربی دانمارکی که تیم جادویی دانمارک در یورو 2020 را ساخته بود، تیمی که با میکل دامسگارد، کاسپر دولبرگ، پیر امیل هویبرگ و دانیل واس و یواخیم ماهله در کنارش، به یک کشف بزرگ در آن رقابتها تبدیل شد و فقط در وقت اضافه و در ورزشگاه ویمبلی مغلوب انگلیس شد.
پس از دوران درخشش نسبی و قبل از پاندمی کووید، آن افسانه پایان یافت. در جام جهانی قطر، تیم دانمارک به یکی از بیروحترین و بیچهرهترین تیمها بدل شد و حتی نتوانست از مرحله گروهی صعود کند، تنها یک امتیاز و یک گل در سه بازی کسب کرد. سپس یوروی دیگری آغاز شد و اوضاع باز هم نامطلوب بود؛ سه تساوی در مرحله گروهی، صعود به پلیآف و حذف سریع مقابل آلمان. پس از این ناکامیها، یولمن تیم ملی را ترک کرد و نزدیک به یک سال پیش از دعوت لورکوزن، بیکار بود.
یولمن تجربه قابلتوجهی در فوتبال باشگاهی دارد؛ او دو بار هدایت نوردشلند را بر عهده داشته و بیش از 200 بازی با این تیم انجام داده است. یک بار قهرمان لیگ دانمارک شد و حتی در مرحله گروهی لیگ قهرمانان اروپا در سال 2012 حضور داشت. پس از ترک نوردشلند در سال 2019، مدتی بدون باشگاه بود.
بین دوران حضورش در نوردشلند، یولمن توانست در آلمان نیز خود را نشان دهد. در تابستان 2014، ماینتس او را به عنوان جانشین توماس توخل به خدمت گرفت. اگرچه نتوانست به موفقیت توخل برسد، اما با ماینتس در لیگ اروپا حضور داشت؛ هرچند آنها به سرعت از دور رقابتها حذف شدند. همچنین در جام حذفی آلمان هم با یک شکست خانگی برابر تیم لیگ چهارمی شمنیتزر، ناکام ماندند. با وجود شروع ضعیف، مدیریت باشگاه به او فرصت داد اما در فوریه 2015، صبرشان تمام شد و یولمن نیمفصل باشگاه را ترک کرد.
نامزدی یولمن برای هدایت لورکوزن بیدلیل نیست. احتمالاً او در فهرست کوتاه تابستان قرار داشت اما نه به عنوان انتخاب اول یا دوم. سسک و تنهاخ امتیاز بالاتری داشتند. آنها ابتدا تنهاخ را امتحان کردند، نتیجه نگرفتند، سسک هنوز در دسترس نبود، و حالا یولمن در دسترس بود و لورکوزن او را انتخاب کرد.
برای این مربی دانمارکی، این ممکن است بزرگترین فرصت حرفهایاش باشد. تیم ملی دانمارک عالی است اما پس از موفقیت در یورو 2020، دو ناکامی در تورنمنتهای بزرگ داشت. از طرفی، فوتبال باشگاهی شرایط متفاوتی دارد و یولمن تاکنون تنها در دانمارک موفق بوده است. اکنون او یک باشگاه بزرگ با حضور در لیگ قهرمانان اروپا و قهرمانی داخلی را هدایت خواهد کرد؛ شانس بزرگ و چالشی بزرگ.
مانند دوران ژابی آلونسو، دیگر هیچ چیز مانند گذشته نخواهد بود. دوران او در تاریخ لورکوزن به عنوان دورهای درخشان ثبت خواهد شد. اما باید به جلو حرکت کرد. آیا لورکوزن یک گام عقب برداشت؟ قطعاً، و نه فقط یک گام. اول اینکه تقریباً تمام بازیکنان کلیدی تیم، همراه آلونسو جدا شدند. اینکه بازیکنان جدید چقدر سریع با هم هماهنگ شوند و به موفقیت برسند، هنوز مشخص نیست. دوم اینکه با تنهاخ به هدف نرسیدند و ناچار به تعویض اضطراری مربی شدند. این هیچگونه پیشرفت محسوب نمیشود و روی کاغذ نوید چندان روشنی ندارد.
در این بین هنوز خیلی زود است که بگوییم بایرلورکوزن سقوط کرده و آیندهای تاریک در انتظارش است. شرایط مانند دوران آلونسو نخواهد بود؛ باید این واقعیت را پذیرفت. ژابی هدیهای بزرگ برای هواداران بود که سالها برای رسیدن به آن تلاش کردند. به نظر میرسید لورکوزن برای همیشه در اوج باقی بماند اما ناگهان کسی آمد و آن طلسم را شکست. چگونه؟ خودتان بهتر میدانید.
اکنون آلونسو در مادرید است و بایر به روال عادی خود بازگشته؛ تیمی که جاهطلبی قهرمانی بزرگ ندارد اما باید حداقل در سطح بالایی باقی بماند و برای صعود به لیگ قهرمانان بجنگد. بهترین کاری که یولمن و مدیران باشگاه میتوانند انجام دهند این است که خودشان را با نتایج دوران آلونسو مقایسه نکنند؛ آن سطح اکنون دست نیافتنی است. باید به تلاش و کار کردن ادامه داد. با ژابی عالی بود اما آن دوره گذشته است. هر چه زودتر لورکوزن این را بپذیرد و خود را با واقعیت جدید وفق دهد، شرایط برای باشگاه، یولمن و بازیکنان تازه وارد آسانتر خواهد شد.
انتهای پیام/