حمید پیروی در گفتوگو با خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم در ارتباط با روز جهانی پیشگیری از خودکشی اظهار کرد: آمار خودکشی در ایران نشان میدهد که اقدام به خودکشی روندی افزایشی دارد. در حال حاضر حدود 8.9 نفر به ازای هر 100 هزار نفر جمعیت دست به خودکشی میزنند.
راهکارهای کاهش آمار خودکشی در کشور
وی درباره راهکار کاهش آمار اقدام به خودکشی افزود: یکی از مهمترین راهکارها برای کاهش این آمار، افزایش احساس تعلق اجتماعی، حمایتهای اجتماعی و ارتقای کیفیت زندگی جامعه است. خودکشی نباید با مدل بیمارینگر برطرف شود زیرا اینطور نیست که صرفاً بگوییم افرادی که اقدام به خودکشی میکنند همگی دچار افسردگی بودهاند و یا مشکلات روانی داشتهاند بلکه عوامل اجتماعی و فرهنگی زیادی بر بروز این پدیده مؤثر است. به همین دلیل، مداخلات نباید فقط به غربالگری سلامت روان محدود شود و لازم است در کنار غربالگریها روی افزایش احساس تعلق اجتماعی، تقویت سرمایه اجتماعی و ارتقای کیفیت زندگی افراد تمرکز شود. این حوزهها میتواند تأثیر بیشتری در کاهش خودکشی داشته باشد.
نرخ پایینتر خودکشی در ایران نسبت به جهان
پیروی درباره وضعیت خودکشی در ایران در مقایسه با جهان بیان کرد: در مقایسه با جهان، نرخ خودکشی در ایران از میانگین جهانی پایینتر است. میانگین جهانی حدود 9.5 در هر 100 هزار نفر است، در حالی که ایران در حدود 8.9 تا 9 است. در جهان، از سال 2000 تا 2012 روند خودکشی نزولی شد و تا قبل از کرونا نیز کاهش ادامه داشت، پس از کرونا، آمار جهانی اندکی افزایش یافته و از 9.2 به 9.5 در هر 100 هزار نفر رسیده است. با وجود این، در کشوری مثل آمریکا حدود 14.5 نفر در هر 100 هزار نفر آمار خودکشی دارد.
82 درصد خودکشیها زیر 50 سال رخ میدهد
نائبرئیس جمعیت علمی پیشگیری از خودکشی ایران با بیان اینکه برخی کشورها با برنامههای پیشگیری و حمایتهای اجتماعی توانستهاند این آمار را کاهش دهند، اما در ایران چنین مداخلاتی کمتر بوده و روند همچنان رو به رشد است، گفت: یکی دیگر از تفاوتهای الگوی خودکشی در ایران و جهان این است که در جهان حدود 58 درصد افرادی که اقدام به خودکشی میکنند زیر 50 سال هستند اما در کشور ما 82 درصد خودکشیها زیر 50 سال رخ میدهد.
نبود پژوهشهای منسجم در حوزه خودکشی در کشور
عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی ایران درباره پژوهشهای انجام شده در کشور در حوزه خودکشی نیز تصریح کرد: یکی از مشکلات جدی، نبود پژوهشهای جامع و منسجم درباره خودکشی است. دلیل این مسئله محرمانه بودن دادهها، انگ اجتماعی (استیگما) نسبت به خودکشی و مقاومت خانوادهها در ارائه اطلاعات است. پراکنده بودن مطالعات در آموزش و پرورش، دانشگاهها، خانوادهها و نهادهای مختلف نیز از دیگر چالشهای این حوزه به شمار میروند.
انتهای پیام/