به گزارش گروه حوزه و روحانیت خبرگزاری تسنیم، نشست علمی «دوراهیهای حکمرانی در قرآن» با سخنرانی حجتالاسلام والمسلمین دکتر نجف لکزایی، معاون پژوهش دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم برگزار شد؛ نشستی که به بررسی یکی از مهمترین چالشهای فکری و عملی جوامع اسلامی پرداخت: نسبت میان حکمرانی و امید به رحمت الهی در پرتو آیات قرآن.
لکزایی با استناد به آیات متعدد، از سوره نساء تا یونس، توبه، اسراء، کهف، فرقان و احزاب، تأکید کرد که تفاوت اساسی جامعه ایمانی با جبهه کفر، نه صرفاً در توان مادی، بلکه در «رجا» و امید به یاری غیبی خداوند است؛ امیدی که اگر با عمل صالح و پرهیز از شرک همراه نباشد، به سرابی بیثمر بدل میشود.
وی در تحلیل خود از آیه 104 سوره نساء یادآور شد که مؤمنان در میدان سختیها و جنگها، از مزیت برخوردارند که مشرکان در اتکا به نصرت الهی و چشمانداز آخرت از آن بیبهرهاند.
استاد حوزه و دانشگاه با اشاره به آیه 106 سوره توبه، مفهوم «مرجون» را به دو قرائت توضیح داد؛ گروهی که به بهانه حوالهدادن همهچیز به آخرت، از مسئولیتهای دنیوی میگریزند، و گروهی که امیدی راستین به لطف خدا دارند.
لک زایی این تفسیر نخست را بهانهای برای بیعملی در برابر ظلم و جنایات امروز دانست و یادآور شد که بنیامیه در تاریخ اسلام این اندیشه را ترویج میکردند.
رئیس پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی با مرور دیگر آیات، از جمله «إِنَّ الَّذِینَ لَا یَرْجُونَ لِقَاءَنَا» در سوره یونس، بر خط تمایز روشن قرآن میان اهل ایمان و منکران لقا و رحمت الهی انگشت گذاشت.
او تصریحکرد که این بیامیدی، ریشه بسیاری از انحرافات فکری، سیاسی و اجتماعی است؛ همانگونه که مشرکان صدر اسلام خواستار تغییر وحی بودند، امروز نیز برخی مراکز علمی در برابر ورود قرآن به عرصه علوم انسانی مقاومت میکنند.
لک زایی ضمن نقد این رویکردها، بر این نکته پای فشرد که قرآن از مؤمنان تنها امیدواری نمیخواهد، بلکه امیدی مقرون به عمل صالح، تقوا، و پذیرش بیچون و چرای مرجعیت وحی را مطالبه میکند. به تعبیر او: «امید به خدا بدون عمل، بیثمر است.»
وی در پایان با اشاره به آیاتی چون «إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ» و «إِنَّ الَّذِینَ یَتْلُونَ کِتَابَ اللَّهِ… یَرْجُونَ تِجَارَةً لَنْ تَبُورَ»، خاطرنشان کرد که انسجام اجتماعی، اقامه نماز، انفاق، تبعیت از قرآن و رهبران الهی، راههای حقیقی حکمرانی دینی و تحقق امید جمعیاند.
این نشست علمی در نهایت بر یک گزاره کلیدی تأکید داشت: اگر حکمرانی، سیاست، فرهنگ و اقتصاد مسلمانان به سامان نیست، ریشه آن در غفلت از عمل به قرآن و بیتوجهی به امیدی است که باید محرک عمل، نه بهانه بیعملی باشد.
انتهای پیام/