به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم، امنیت آبی دیگر تنها به عبور از یک فصل خشک محدود نمیشود. یک تحلیل جهانی تازه هشدار میدهد بسیاری از مناطق جهان در آستانه «روز صفر خشکسالی» قرار دارند؛ لحظهای که شیرهای آب نه برای چند روز، بلکه برای ماهها یا حتی سالها خشک میشوند.
مطالعهای جدید به سرپرستی «وچیا راویناندراسانا» از مرکز فیزیک اقلیم IBS در دانشگاه ملی پوسان کره جنوبی نشان میدهد این بحرانها ممکن است در چند دهه آینده و بسیار زودتر از پیشبینیهای رسمی پدیدار شوند؛ درست در بازههایی که با چرخههای کنونی برنامهریزی کشورها همپوشانی دارد.
محققان این پدیده را کمبود ترکیبی و چندسالهای میدانند که در آن، تقاضای منطقهای برای آب از منابع طبیعی همچون بارش، رودخانهها و ذخایر سدها فراتر میرود. این وضعیت یک بعدازظهر خشک یا افت موقت فشار آب نیست؛ بلکه کسری پایدار و طولانیمدتی است که منجر به محدودیتهای شدید و توزیع اضطراری میشود.
مدلهای اقلیمی نشان میدهند شهرهایی در حوزه مدیترانه، جنوب آفریقا و بخشهایی از آمریکای شمالی نخستین مناطقی خواهند بود که تحت تأثیر گرمایش زمین با این بحران مواجه میشوند. در حدود یکسوم مناطق آسیبپذیر، نخستین رخداد بین سالهای 2020 تا 2030 پیشبینی شده است. همچنین 14 درصد از مخازن بزرگ بررسیشده(سدها و دریاچههای مصنوعی یا طبیعی است که برای ذخیرهسازی حجم زیادی از آب به کار میروند.) با بحرانتر شدن شرایط ممکن است که برای نخستین بار کاملاً خشک شوند و پرشدن مجدد آنها سالها زمان ببرد.
برآوردها نشان میدهد تا پایان قرن، نزدیک به 753 میلیون نفر با این شرایط روبهرو خواهند شد؛ شامل 467 میلیون شهرنشین و 286 میلیون ساکن روستایی. بیشترین آسیب شهری متوجه مدیترانه و بیشترین فشار روستایی بر آفریقا و بخشهایی از آسیا خواهد بود.
نمونههای گذشته نشان میدهد شهرها به دلیل تراکم جمعیت و نیاز مداوم به آب، زودتر از مناطق روستایی فرو میپاشند. کیپتاون در سالهای 2015 تا 2018 و چنای در سال 2019 نمونههایی از رسیدن به آستانه خاموشی کامل شبکه آبرسانی بودند.
این تحقیق با استفاده از مدلهای اقلیمی و سناریوهای انتشار گازهای گلخانهای نشان میدهد اثرات انسانی بر کمبود آب بهزودی با قطعیت علمی قابل تشخیص خواهد بود. چهار شاخص کلیدی در این مطالعات بررسی شده است: خشکی طولانیمدت جو، کاهش جریان رودخانهها، افزایش مصرف، و ظرفیت ذخایر در برابر تداوم خشکسالی.
کارشناسان تأکید میکنند مدیریت سنتی مبتنی بر دادههای اقلیمی قرن بیستم دیگر پاسخگو نیست. مسیر پایدار، ترکیبی از افزایش بهرهوری، تنوعبخشی به منابع، بازچرخانی، کنترل نشت، ذخیره و مدیریت بارشهای فصلی و نیز سیاستهای حمایتی از اقشار کمدرآمد است. بخش کشاورزی بهویژه نیازمند بازنگری جدی است، زیرا مصرف بالای آبیاری دقیقاً در دورههای افت جریان رودخانهها فشار مضاعفی بر منابع وارد میکند.
این پژوهش در نشریه Nature Communications منتشر شده است.
انتهای پیام/