بهگزارش خبرگزاری تسنیم از تبریز، انتشار خبر «اعلام جرم ادارهکل استاندارد آذربایجان شرقی علیه شهرداری تبریز» در روزهای اخیر، موجی از بازتاب و واکنش را در میان افکار عمومی و مدیران شهری ایجاد کرد.
در این خبر، مدیرکل استاندارد استان با لحنی صریح و قاطع از ارجاع پرونده تخلف شهرداری به دادستانی تبریز سخن گفت و تأکید کرد که امنیت و سلامت کودکان خط قرمز اداره استاندارد است.
پایان سکوت؛ اعلام جرم استاندارد علیه شهرداری تبریز
تا اینجا همه چیز طبیعی و حتی تحسینبرانگیز بهنظر میرسید؛ دستگاهی نظارتی در برابر بیتوجهی شهرداری به ایمنی زمینهای بازی کودکان ایستاده و از ابزار قانونی خود برای صیانت از حقوق عمومی استفاده کرده است.
اما هنوز چند ساعت از انتشار این خبر نگذشته بود که روابطعمومی همان ادارهکل، در اطلاعیهای عجولانه و پرتناقض، مضمون خبر را تعدیل کرد و مدعی شد که منظور از اعلام جرم، برخی مناطق شهرداری بوده و نه شهرداری مرکز. این تغییر موضع ناگهانی نهتنها از اعتبار گفتوگوی رسمی مدیرکل کاست، بلکه یکبار دیگر نشان داد که استاندارد در رفتار، گفتار و اطلاعرسانی برخی مدیران خود نیازمند استانداردسازی است.
مسئولیتگریزی با چاشنی روابطعمومی
در روزگاری که دستگاههای نظارتی باید با صلابت و شفافیت، از حقوق مردم دفاع کنند، چنین دوگانگیهایی در اطلاعرسانی، عملاً اعتماد عمومی را نشانه میرود، اگر اعلام جرم واقعاً صورت گرفته، چرا باید از آن عقبنشینی کرد؟
این رفتار دوپاره نه نشانه دقت اداری، بلکه نشانه ضعف در مدیریت ارتباطات و نبود انسجام در تصمیمگیری است. روابطعمومی نباید نقش «پاککن» را برای اظهارات رسمی ایفا کند، بلکه باید بر اساس واقعیت، اطلاعرسانی حرفهای و مبتنی بر اصول پاسخگویی را پیش ببرد. اینکه در فاصله چند ساعت، یک دستگاه حاکمیتی از موضع «اعلام جرم علیه شهرداری» به «سوءتفاهم رسانهای» برسد، بیش از آن که نشانه حساسیت به افکار عمومی باشد، نشاندهنده ترس از تبعات مدیریتی است.
خط قرمز واقعی؛ سلامت کودکان یا رضایت مدیران؟
پرسش اصلی اما همچنان بیپاسخ مانده است؛ آیا پارکها و خانههای بازی تبریز هنوز ایمن هستند یا خیر؟ آیا با صدور یا پسگرفتن یک خبر، امنیت کودکان در این فضاها تأمین میشود؟ آنچه اهمیت دارد، نه موضع رسانهای اداره استاندارد، بلکه نتیجه عملی در میدان است؛ آنجا که هر روز کودکان این شهر روی تابها و سرسرههایی بازی میکنند که ایمنی آنها محل تردید است.
بهجای صدور اطلاعیههای چندپهلو، انتظار میرود ادارهکل استاندارد، گزارش دقیق و مستندی از وضعیت ایمنی زمینهای بازی، میزان انطباق وسایل با استاندارد ملی و میزان اجرای اصلاحات توسط شهرداریها منتشر کند چراکه شفافیت، بهترین سپر در برابر هرگونه سوءتفاهم است.
مدیران تعارفی و هزینه سنگین سکوت
مشکل اصلی اما در سطحی عمیقتر ریشه دارد؛ جایی که تعارف جای صراحت را گرفته است. سالها است برخی مدیران در برابر کاستیهای آشکار دستگاههای اجرایی، بهجای اقدام قاطع، درگیر ملاحظهکاریهای اداری و سیاسی شدهاند.
وقتی جان و سلامت کودکان به خطر میافتد، هیچ ملاحظهای پذیرفتنی نیست. مدیرانی که از ترس رنجاندن دیگر دستگاهها در اظهارات خود عقبنشینی میکنند، در حقیقت از مسئولیت خود شانه خالی کردهاند.
وقت آن رسیده است که مدیران تعارفی کنار بروند تا استاندارد نه فقط در وسایل بازی، بلکه در رفتار، گفتار و تصمیمهای مدیریتی نیز معنا پیدا کند.
تبریز شهری با پیشینه قانونمداری و فرهنگ شهروندی است؛ حق مردم آن است که صداقت و قاطعیت را، نه در تیتر خبرها، بلکه در عمل مدیران ببینند.
انتهای پیام/