به گزارش خبرگزاری تسنیم از یاسوج، جلسه ملاقات عمومی استاندار کهگیلویه و بویراحمد با 60 نفر فراتر از آمار پروندهها، ابعاد عمیقی از فرهنگ مدیریتی استان را به نمایش گذاشته تا جایی که تحلیل تصاویر منتشر شده حاکی از آن است که ساختار جلسه به جای ترویج پاسخگویی، بازتولید سلسله مراتب قدرت و فاصله میان مدیر و شهروند است،جایی که ژستهای غیرکلامی از جمله تکیه زدن یک معاون کلیدی، پیامهای ناخواندهای درباره اولویتهای مدیریتی مخابره کرد.
حضور چشمگیر 60 مراجعهکننده در یک نشست عمومی به خودی خود میتواند دو معنا شامل یک ناهنجاری مقطعی ناشی از یک بحران، یا نتیجه انباشت پروندهها به دلیل ناکارآمدی لایههای میانی در رسیدگی اولیه داشته باشدو این حجم از مراجعات، منطقاً توان یک استاندار را برای ورود عمیق به جزئیات هر پرونده محدود میکند.
این نوع جلسات در صورت عدم برنامهریزی درست به محلی برای تخلیه سریع مطالبات تبدیل میشوند و این امر به نقد خبرگزاری تسنیم قوت میبخشد که چنین رویدادی را نشانهای از نقص در سلامت سیستم اداری تلقی کرده است.
مهمترین بخش این ماجرا تحلیل متن پنهان تصاویر است و زبان بدن مدیران در مواجهه با مردم شاخصی قوی از میزان تعهد و احترام آنها به مقام شهروند است، جایی که در قاب این تصویر احسان عسکری، معاون هماهنگی امور اقتصادی استاندار کهگیلویه و بویراحمد دارد ارباب رجوع یکی از مدیران را نگاه میکند، ارباب رجوع احسان عسکری پریشان از این بیتوجهی آقای معاون، به چشمان وی زل زده است و مدیر دیگری که کنار عسکری نشسته است دارد به ارباب رجوع معاون اقتصادی نگاه میکند.
این چرخه نظارهگری نامتعادل، حکایت از این دارد که در این ساختار اداری، اعتبار و قدرت واقعی برای حل مشکل در دست لایههای پایینتر قرار گرفته است و این سردرگمی در توجه، نشان میدهد که مراجعین مجبورند برای یافتن مسیر حل پرونده به جای اعتماد به سلسله مراتب رسمی به حدس و گمان درباره قدرتهای پشت صحنه متوسل شوند.
تحلیل دقیق قابهای تصویر منتشر شده، کلید درک عمیقتر تنشها در ساختار قدرت است تا جایی که دو عنصر اصلی شامل ژست معاون اقتصادی و آشفتگی در چرخه توجه برجسته میشوند و در واقع جایگاه فیزیکی احسان عسکری معاون هماهنگی امور اقتصادی در تصویر، محوریترین نقطه نقد بوده و تکیه زدن این معاون بر صندلی، در فرهنگ سازمانی ایرانی، حامل معانی قوی و ناهمخوان با مقام پاسخگویی از جمله نماد تکبر سازمانی است.
در مقابل مراجعینی که برای رفع مشکل خود در انتظار ایستاده یا با اضطراب نشستهاند، این ژست یک سستی در تعهد و راحتی نامناسب را القا میکند که در واقع این تکیه زدن خود را در جایگاه خان یا مالک محیط قرار میدهد و خبری از خادم مردم نیست.
در تقابل با آرمانهای خدمتگزاری، این حالت بدنی به مخاطب القا میکند که مدیر نه تنها آماده ورود به رنج مراجع نیست، بلکه فضای تصمیمگیری را ملک طلق خود میداند؛ آسودگی غیرپاسخگو در لحظهای که باید حداکثر تمرکز و آمادگی برای شنیدن وجود داشته باشد.
این الگوی یک نشانهگذاری بصری از عدم تعهد جمعی است و هر فردی در حال ارزیابی موقعیت اجتماعی و قدرت مدیر دیگر است تا ببیند کدام مسیر برای حل پرونده کمهزینهتر یا مؤثرتر است و این بدان معناست که انرژی صرف شده در جلسه به جای حل مشکل مراجع، صرف ارزیابی موقعیت و قدرت مدیران حاضر میشود.
ژستهای نمادین، از جمله تکیه زدن و زنجیره نگاههای متشتت، تبدیل به زبان رسمی سازمان شدهاند که میگویند؛ سیستم از درون پوسیده و تمرکز اصلی ما بر حفظ موقعیت است، نه اجرای وظیفه و نقد خبرگزاری تسنیم اگرچه در قالب هشداری رسانهای مطرح شد، اما تحلیل نمادین تصویر آن را به یک تشخیص بالینی از ضعف ساختاری و فرهنگی در حکمرانی محلی تبدیل میکند و مادام که این نمادها تغییر نکنند، دیدار با مردم صرفاً تکرار یک چرخه معیوب خواهد بود.
انتهای پیام/