به گزارش خبرگزاری تسنیم از کرمان، در گرمای غمانگیز مهرماه 1357، هنگامی که نسیم خزان بوی انقلاب را در سراسر ایران میپراکند، مردم کرمان در مسجد جامع تاریخی این شهر گرد آمدند تا یاد شهیدان قیام 17 شهریور و فرزند برومند امام خمینی(ره)، آیتالله سیدمصطفی خمینی را گرامی بدارند. اما آن اجتماع ایمانی و آرام، ناگهان در شعلههای کینه و خشونت مأموران رژیم پهلوی سوخت؛ روزی که مسجد جامع کرمان نه تنها سنگر ایمان، که نماد مظلومیت مردم این دیار شد.
صبح 24 مهرماه 1357، کرمان حال و هوای دیگری داشت. مغازهها یکی پس از دیگری تعطیل میشدند، نه از ترس و اجبار، بلکه از عشق و احترام به خون شهیدان. خیابانهای منتهی به مسجد جامع، پر بود از چهرههایی آرام اما مصمم. زنان با چادرهای مشکی و مردان با دستانی گرهخورده به ایمان، در مسیر مسجد گام برمیداشتند. شعارها کمکم در میان کوچههای قدیمی شهر طنین میانداخت: «اللهاکبر»، «مرگ بر ستمگر»، و «درود بر خمینی».
مسجد جامع کرمان، همانند همیشه، مأمن مؤمنان بود؛ جایی که نه فقط نماز، که آرمان برپا میشد. اما رژیم پهلوی، تاب دیدن این اجتماع مردمی را نداشت. ساعتی از ظهر نگذشته بود که جمعیتی سازماندهیشده با لباسهای مندرس و چهرههایی غریب، در حالی که شعار «جاوید شاه» سر میدادند، از خیابانهای اطراف وارد میدان ارگ و سپس به سمت مسجد جامع سرازیر شدند.
دستهایشان چوب و میله داشت و زبانشان توهین و فحاشی. در چشم برهمزدنی، آوای ذکر و دعا جای خود را به صدای فریاد، شکستن شیشهها و شعلههای آتش داد. آنان بیهیچ ترسی از حرمت خانه خدا، قرآنها و مسجد را در آتش خشم خود سوزاندند. بوی دود، با اشک مردم درهم آمیخت و فضای معنوی مسجد به صحنهای از مظلومیت و درد بدل شد.
مردم کرمان؛ دلهای سوخته، اما استوار
آن روز، کرمان شاهد صحنههایی بود که هنوز هم در ذهن بازماندگان زنده است. پیرمردانی که با دست خالی جلوی ضربات چوب و میله ایستادند، جوانانی که قرآنها را از آتش نجات دادند و زنانی که در میان دود و خاکستر، فریاد "یا حسین" سر میدادند.
در 24 مهرماه 1357 اگرچه مسجد جامع کرمان سوخت، اما ایمان مردم فرو ننشست و آن روز خون و خاکستر، به نشانه خشم و بیداری مردم بدل شد؛ از همان روز، مردم کرمان بیش از پیش به ماهیت ظلم و جنایت رژیم پهلوی پی بردند و شعله انقلاب در دلها فروزانتر گشت. بسیاری از شاهدان آن حادثه بعدها در صفوف نخست انقلاب و دفاع مقدس حاضر شدند.
پیام امام و بیداری ملت
چند روز بعد، امام خمینی(ره) در پیامی به این واقعه اشاره کردند و آن را نشانه «جنون و درماندگی رژیم» دانستند. این پیام، دل مردم کرمان را آرام و در عین حال مصممتر کرد.
حادثه مسجد جامع، نهتنها مردم کرمان، بلکه ملت ایران را بیدارتر کرد و به موج انقلاب در سراسر کشور شتاب بخشید. از آن پس، کرمان به عنوان یکی از کانونهای اصلی اعتراض و مقاومت شناخته شد.
47 سال بعد؛ مسجدی که هنوز بوی ایثار میدهد
امروز، پس از گذشت 47 سال از آن روز خونبار، مسجد جامع کرمان هنوز نشانههایی از آن حادثه را در دل خود دارد. هر آجر این مسجد گویی خاطرهای از مقاومت و ایمان را در خود نهفته است.
مردم کرمان هر سال در سالروز آن واقعه گرد هم میآیند؛ نه فقط برای یادآوری یک حادثه تاریخی، بلکه برای تجدید پیمان با آرمانهای انقلاب و مسجد جامع کرمان امروز به نماد پایداری بدل شده است؛ مکانی که آتش ظلم در آن شعله کشید، اما شعله ایمان خاموش نشد.
دیار کرمان؛ از روزهای آتش تا روزهای افتخار
کرمان، پایتخت مقاومت جهان اسلام، دیار سردار دلها حاج قاسم سلیمانی، شهری است که از نخستین روزهای نهضت اسلامی، در کنار امام و انقلاب ایستاد. مردم این خطه، با همان غیرت و ایمان، در دوران دفاع مقدس خون دادند و در همه سالهای پس از آن، پشتیبان انقلاب و نظام بودهاند.
امروز نیز، پس از گذشت چهار دهه از پیروزی انقلاب و 47 سال از واقعه تلخ 24 مهر، مردم کرمان همان مردماند؛ استوار، باایمان و وفادار به راه شهیدان. در نگاه آنان، مسجد جامع کرمان تنها یک بنای تاریخی نیست؛ بلکه تکهای از جان و هویت این سرزمین است.
24 مهر 1357، روزی بود که مسجدی سوخت، اما ملتی بیدار شد؛ از دل آن آتش، نوری برخاست که راه انقلاب را روشنتر کرد و امروز، در چهلمین و هفتمین سالگرد آن روز خونبار، مردم کرمان با یاد آن واقعه، بار دیگر ثابت کردند که عهدشان با انقلاب و ولایت، همچون آجرهای مسجد جامع، محکم و استوار است.
انتهای پیام/511/