به گزارش خبرگزاری تسنیم از بوشهر، منطقه آزاد تجاری صنعتی بوشهر با هدف اصلی توسعه اقتصادی استان بوشهر و تبدیل آن به یک قطب منطقه ای در تجارت و صنعت تأسیس شد.
این منطقه با برخورداری از موقعیت استراتژیک در سواحل شمالی خلیج فارس، دسترسی به آبهای آزاد و همسایگی با کشورهای حاشیه خلیج فارس، پتانسیل بالایی برای تبدیل شدن به یک «کاتالیزور توسعه» دارد.
تحلیل عملکرد این منطقه را میتوان به دو دوره کلی تقسیم کرد:
1. دوره اول (از تأسیس تا اواسط دهه 1390): دورههای با رشد نسبتاً کند، تمرکز اولیه بر بخشهای سنتی مانند صیادی و تعمیر کشتی، و جذب سرمایه گذاری محدود.
2. دوره دوم (اواسط دهه 1390 تاکنون ): با تأکید بیشتر دولت بر توسعه سواحل مکران و اهمیت یافتن کریدورهای ترانزیتی شمال جنوب، منطقه آزاد بوشهر مورد توجه جدی تری قرار گرفت و پروژه های بزرگتری در آن کلید خورد.
فرصت های جدی و مزیت های رقابتی
1. موقعیت استراتژیک ترانزیتی و لجستیکی:
دسترسی به کریدور بینالمللی شمال جنوب : بوشهر میتواند به یکی از گرههای اصلی این کریدور برای انتقال کالا از هند، روسیه و اروپا تبدیل شود.
قرارگیری در قلب خلیج فارس: نزدیکی به بازارهای پررونق کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس، فرصتهای بیبدیل در تجارت مجدد، صادرات و سرمایه گذاری مشترک ایجاد میکند.
دارا بودن طولانیترین ساحل در خلیج فارس: این امر امکان توسعه بنادر متعدد (بندر بوشهر، بندر عسلویه، بندر دیلم) و پایگاههای لجستیکی را فراهم میکند.
2. فرصت های مرتبط با صنایع انرژی:
همجواری با پارس جنوبی: منطقه آزاد بوشهر میتواند به قطب پشتیبانی و خدماترسانی به صنایع نفت، گاز و پتروشیمی عسلویه تبدیل شود. ساخت تجهیزات، پایگاههای تعمیراتی و مراکز تحقیقاتی مرتبط با صنایع بالادستی و پایین دستی نفت، فرصتی طلایی است.
توسعه انرژیهای تجدیدپذیر: با توجه به تابش آفتاب فراوان، پتانسیل بالایی برای جذب سرمایهگذاری در نیروگاههای خورشیدی و بادی هم برای مصرف داخلی و هم برای صادرات وجود دارد.
3. ظرفیت های گردشگری و دریامحور:
گردشگری دریایی: توسعه کریدورهای کروز، اسکله های تفریحی و ورزشهای آبی.
گردشگری تجاری: با توجه به حضور بازرگانان و سرمایهگذاران خارجی.
گردشگری سلامت و طبیعت: استفاده از ظرفیتهای طبیعی ساحلی و آبهای گرم خلیج فارس.
4. مزیتهای بخش کشاورزی و شیلات:
توسعه کشاورزی گلخانهای و فراساحل: با توجه به محدودیت آب، تمرکز بر کشتهای پرراندمان و صادرات محور.
صنایع تبدیلی و تکمیلی محصولات شیلاتی: ایجاد واحدهای فرآوری، بستهبندی و صادرات ماهی و میگو.
5. مزیتهای قانونی مناطق آزاد:
معافیتهای مالیاتی و گمرکی، تسهیل در ورود و خروج سرمایه و سرمایهگذاران خارجی و قوانین سادهتر کسبوکار
چالشهای جدی و موانع پیشرو
1. چالشهای زیرساختی:
محدودیت شدید منابع آبی: این مهمترین چالش فیزیکی برای هرگونه توسعه صنعتی و کشاورزی در منطقه است.
نقص در شبکه ارتباطی: راهآهن بوشهر شیراز اصفهان اگرچه در دست احداث است، اما تاکنون به بهرهبرداری کامل نرسیده و این منطقه را از یک مزیت بزرگ ترانزیتی محروم کرده است.
ضعف در زیرساختهای انرژی: با وجود همجواری با بزرگترین میدان گازی جهان، برخی واحدهای صنعتی منطقه با مشکلات پایدار و مقرون به صرفه نبودن تأمین انرژی مواجه هستند.
2. چالشهای ساختاری و مدیریتی:
تمرکزگرایی و بروکراسی پیچیده: اگرچه مناطق آزاد از استقلال نسبی برخوردارند، اما تصمیمگیریهای کلان اغلب در تهران انجام میشود و هماهنگی با دستگاههای مرکزی زمانبر و پیچیده است.
نبود برنامهریزی یکپارچه: برخی مواقع بین برنامههای منطقه آزاد بوشهر، استان بوشهر و برنامههای ملی کشور هماهنگی کامل وجود ندارد.
تغییرات مکرر در سیاستهای کلان: تغییر دولتها و سیاستهای اقتصادی، ثبات لازم برای سرمایهگذاریهای بلندمدت را از بین میبرد.
3. چالشهای اقتصادی و سرمایهگذاری:
· جذب نشدن سرمایهگذاری خارجی کلان: به دلیل تحریمهای بینالمللی و نامساعد بودن فضای کسبوکار در سطح کلان کشور، جذب سرمایهگذاران بزرگ خارجی با دشواری مواجه است.
تک محصولی بودن اقتصاد منطقه: اگرچه تلاش شده، اما هنوز اقتصاد منطقه به شدت به درآمدهای نفتی و پروژههای دولتی وابسته است و بخش خصوصی قدرتمندی شکل نگرفته است.
رقابت با سایر مناطق آزاد: مناطق آزاد کیش، قشم و چابهار بهعنوان رقبای جدی، بخشی از ظرفیت سرمایهگذاری و توجه ملی را به خود جذب میکنند.
4. چالشهای زیست محیطی:
آلودگی ناشی از صنایع نفت و گاز: توسعه صنایع انرژی در عسلویه، فشار زیست محیطی زیادی بر منطقه وارد کرده است.
تخریب سواحل و اکوسیستم دریایی: توسعه شتابزده و بدون ارزیابی زیست محیطی میتواند به صنعت گردشگری و شیلات منطقه آسیب جدی بزند.
جمعبندی و راهکارهای پیشنهادی
منطقه آزاد بوشهر را میتوان به عنوان منطقهای با پتانسیل بسیار بالا اما محقق نشده توصیف کرد. این منطقه در دوراهی «تبدیل شدن به موتور محرک توسعه» و «ماندن در حاشیه اقتصاد ملی» قرار دارد.
راهکارهای کلیدی برای تبدیل چالشها به فرصت:
1. اولویتبندی پروژهها:
تکمیل هرچه سریعتر راه آهن بوشهر شیراز: این پروژه حیاتیترین زیرساخت برای فعال کردن مزیت ترانزیتی منطقه است.
سرمایهگذاری در فناوریهای آب (Water Tech): توسعه نیروگاههای آبشیرینکن با استفاده از انرژیهای تجدیدپذیر برای حل چالش آب.
2. تمرکز بر زنجیره ارزش صنایع انرژی:
· جذب سرمایه گذاری برای تولید قطعات، ارائه خدمات فنی و مهندسی و ایجاد مراکز تحقیق و توسعه (R&D) مرتبط با نفت، گاز و پتروشیمی.
3. تقویت دیپلماسی اقتصادی:
هدفگیری خاص کشورهای همسایه عربی برای سرمایهگذاری مشترک در پروژههای گردشگری، لجستیکی و کشاورزی.
4. شفاف سازی و بهبود فضای کسبوکار:
ایجاد پنجره واحد فرآیندهای سرمایهگذاری و تضمین امنیت سرمایهگذاران با قوانین شفاف و پایدار.
5. توسعه پایدار و سبز:
الزام به رعایت استانداردهای زیست محیطی در تمامی پروژههای جدید و تشویق به استفاده از انرژیهای پاک.
در نهایت، موفقیت منطقه آزاد بوشهر بیش از هر چیز به اراده سیاسی ملی، مدیریت یکپارچه منطقهای و جذب هوشمندانه سرمایهگذاریهای خارجی و داخلی وابسته است.
در صورت تمرکز بر مزیتهای ذاتی خود (موقعیت ترانزیتی و انرژی) و رفع چالشهای زیرساختی، این منطقه میتواند سهم قابل توجهی در اقتصاد غیرنفتی ایران ایفا کند.
نویسنده دکتر سیدحسین جعفری: مدرس دانشگاه و روزنامهنگار
انتهای پیام/