به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، مرگ هنرمندان همیشه آیینهای است برای نشان دادن میزان احترام و ارزشگذاری جامعه و مسئولان به فرهنگ و هنر. اما اتفاقات اخیر نشان داد که این آیینه پر از غبار بیتوجهی شده است. بدرقه بیرنگ «آقای بازیگر» محمد کاسبی و غیبت مدیران در مراسم خاکسپاری «آقای دوبله» سعید مظفری، زخم تازهای بر دل دوستداران فرهنگ گذاشت؛ زخمی که با هر فقدان تازه عمیقتر میشود.
در روزهای گذشته خبر درگذشت چند هنرمند برجسته یکی پس از دیگری رسید؛ ابتدا محمد کاسبی، بازیگر شناختهشده و محبوب تلویزیون، سپس ناصر تقوایی کارگردان برجسته سینما و در ادامه سعید مظفری، صداپیشه خوشصدا و خاطرهساز. هرکدام از این درگذشتها واکنشهای خاص خود را به همراه داشت، اما آنچه بیشتر از همه به چشم آمد، تفاوت عجیب در نحوه بدرقه آنها بود.
مراسم تشییع محمد کاسبی با حضور گسترده مردم همراه شد، اما از چهرههای بازیگری تنها معدودی حاضر بودند. در مقابل، مراسم ناصر تقوایی پر از چهرههای سینمایی و فرهنگی بود، هرچند حواشی خاص خود را داشت. اما شاید مظلومانهترین مراسم مربوط به سعید مظفری بود؛ هنرمندی که صدای ماندگارش در ذهن چند نسل از مخاطبان ایرانی نقش بسته بود.
در قطعه هنرمندان بهشت زهرا، تنها جمعی از دوبلورهای قدیمی و همکاران مظفری حاضر شدند؛ از جمله ناصر ممدوح، میرطاهر مظلومی، منوچهر زندهدل، تورج نصر، علیرضا باشکندی، آزیتا یاراحمدی، همت مومیوند، کسرا کیانی، مهدی امینی، جواد پزشکیان، شراره حضرتی، مهوش افشاری و زهره شکوفنده. آنها از روزهای شیرین همکاریشان با مظفری گفتند و خاطرات خود را مرور کردند.
اما پرسش مهم این بود: مدیران فرهنگی کجا بودند؟ خبرنگاران حاضر در مراسم بارها جمعیت را جستوجو کردند و سرانجام تنها دو نفر از میان مدیران فرهنگی و رسانهای دیده شدند؛ فرشید شکیبا، مدیر دوبلاژ سیما و سپیده حیدرآبادی، مدیر روابط عمومی صداوسیما. این غیبت بهشدت به چشم آمد، بهویژه وقتی آن را با حضور پررنگ مدیران در مراسم بدرقه برخی بازیگران و فیلمسازان مقایسه کنیم.
انتقادها در همین نقطه شدت گرفت. برخی هنرمندان در مسجد جامع شهرک غرب لب به گلایه گشودند و ویدئوهای آن در فضای مجازی دستبهدست شد. کاربران هم با پرسشی جدی همراه شدند: چرا باید صدای ماندگار دوبله و بازیگری چون محمد کاسبی، چنین بیمهری در بدرقه را تجربه کند؟
این انتقاد محدود به سعید مظفری نبود. چندی پیش نیز ناصر طهماسب، دوبلور پیشکسوت، مراسم ختمی بسیار خلوت و بیسروصدا داشت. همین موضوع دوباره نشان داد که معیار حضور و تکریم، نه صرفاً جایگاه هنری، که شاید ملاحظات سیاسی، سلیقهای یا بیتوجهی ساختاری باشد.
اگرچه در مراسم محمد کاسبی مردم بهطور گسترده حاضر شدند و بار دیگر وفاداری خود به هنرمندان را نشان دادند، اما نبود همکاران نزدیک و غیبت مدیران فرهنگی پرسشبرانگیز است. آیا واقعاً این بزرگان باید در سکوت و بیمهری بدرقه شوند؟ یا وقت آن رسیده است که مدیران و همکاران بیش از پیش به جایگاه واقعی هنرمندان، فارغ از ژانر و رشته هنریشان، احترام بگذارند؟
انتهای پیام/