گروه سیاسی خبرگزاری تسنیم- درخواست اخیر ولودیمیر زلنسکی رئیس جمهور اوکراین از واشنگتن برای تعمیم تحریمهای نفتی آمریکا از دو شرکت خاص به «تمامی بخش نفتی روسیه»، نه یک استراتژی تهاجمی مستقل، بلکه تلاشی نومیدانه برای همراهسازی اهداف کییف با دستورکار سختگیرانه غرب است. این درخواست که در حاشیه نشست اروپایی با رهبران، بهویژه در حضور کییر استارمر نخستوزیر انگلیس، مطرح شد، بیش از آنکه پیامی به مسکو باشد، فریادی علیه واشنگتن و دولت ترامپ است.
در اینجا واقعیتی وجود دارد که نمیتوان آن را کتمان کرد: زلنسکی تشخیص داده است که تحریمهای محدود و گزینشی (نظیر آنچه علیه روسنفت و لوکاویل اعمال شده) فاقد قدرت کافی برای مجبور کردن پوتین به «مذاکرات صلح به سبک اروپا » است. او نیازمند یک شوک اقتصادی عظیم است تا روسیه را پای میز مذاکره بیاورد، هدفی که او و اتحادیه اروپا به شکل محکم بر آن ایستادهاند؛ تأمین نظامی پس از آتشبس از طریق استراتژی فشار حداکثری علیه مسکو است.
اما اینجاست که زلنسکی در «دور باطل مطالبهگری» گرفتار میشود. راهبرد او مبتنی بر افزایش حداکثری فشار است؛ در مقابل، نقشه راه احتمالی دونالد ترامپ، که پیشتر به تحریمهای نفتی چراغ سبز نشان داده اما با احتیاط عمل میکند، بهطور سنتی بر رویکرد «اول آمریکا» و احتمالاً تمایل به توافقات سریعتر با حداقل تنشهای بینالمللی تأکید دارد.
در اینجا شاهد تضاد منافع پنهان کی یف و واشنگتن ( آمریکای ترامپ) در قبال جنگ اوکراین هستیم. درخواست زلنسکی برای تحریم فراگیر نفتی و ارسال موشکهای دوربُرد (مانند تاماهاوک) در راستای استراتژی جنگ تا پیروزی کامل است. در حالی که هرگونه توافق احتمالی تحت حمایت ترامپ ممکن است در اولویتهای کوتاهمدت او، شامل کاهش تنشها و اجتناب از تعمیق شکافها با سایر تولیدکنندگان انرژی، قرار گیرد.
زلنسکی مجبور است بر هر اقدام مثبتی از سوی دولت ترامپ (نظیر تحریم دو شرکت) تأکید کند، اما این تأیید، او را به این امید وا میدارد که تحریمهای گستردهتر نیز در راهند، در حالی که ممکن است واشنگتن به محض دستیابی به یک «آتشبس قابل قبول»، فشار را کاهش دهد، حتی اگر این آتشبس اساساً مورد رضایت کییف نباشد.
موضع اخیر زلنسکی نشان میدهد که اوکراین در معادله قدرت در واشنگتن، همچنان نیازمند چراغ سبز کامل واشنگتن برای حفظ فشار حداکثری است. این وابستگی حیاتی به تصمیمات کاخ سفید، اوکراین را در موقعیت یک بازیگر منفعل قرار داده است که باید منتظر بماند تا سیاست داخلی آمریکا، سرنوشت اهداف استراتژیک نظامی و سیاسیاش را تعیین کند. این همان دور باطلی است که گریزی از آن وجود ندارد!
انتهای پیام/