خبرگزاری تسنیم ـ علی صالحی*؛ در منظومه فکری و تمدنی اسلام، عالمان ربانی حلقه اتصال زمین و آسماناند؛ حاملان رسالت انبیاء و حافظان میراث اهلبیت علیهمالسلام. ارتحال آیتالله سید طیب موسوی، از فقهای متخلق و اساتید برجسته اخلاق حوزههای علمیه خوزستان، ضایعهای سنگین بر پیکره علمی، تربیتی و مردمی حوزههای جنوب کشور وارد ساخت؛ ضایعهای که تنها با بازخوانی سیره علمی و عملی آن بزرگوار، میتوان به فهمی راهبردی از نقش علما در تحقق جامعه ایمانی و تمدنساز دستیافت.
آیتالله موسوی در اسفندماه 1319 هجری شمسی در یکی از روستاهای شهرستان هفتکل چشم به جهان گشود. پس از طی مراحل مقدماتی علوم دینی، رهسپار حوزههای علمیه نجف و قم شد و از محضر حضرات آیات عظام فاضللنکرانی، ملکوتی، باقری و مجتبی لنکرانی، شهید مطهری بهرهمند گردید. حضور مؤثر ایشان در درسهای خارج فقه و اصول، بهویژه در محضر مرحوم آیتالله فاضللنکرانی، موجب شد تا مورد محبت و اعتماد خاص آن مرجع بزرگ قرار گیرد؛ اعتمادی که بر پایه صفای باطن، صداقت، و خلوص نیت ایشان شکل گرفتهبود. نقل شده که مرحوم آیت الله فاضللنکرانی در توصیف این عالم جلیلالقدر فرمودند: سید طیب، مستجاب الدعوه است.
از منظر راهبردی، آیتالله موسوی را باید در زمره عالمانی دانست که با فهمی عمیق از نیازهای زمانه، حوزه علمیه را به متن جامعه کشاند. تأسیس حوزه علمیه امام جعفر صادق(ع) در منطقه محروم حصیرآباد اهواز در دهه 60، نهتنها اقدامی علمی، بلکه حرکتی در تراز تمدن اسلامی بود. ایشان با تربیت طلاب متعهد و مردمی، سنگبنای یکی از مراکز مهم آموزش علوم دینی در استان خوزستان را نهاد و تا واپسین سالهای عمر شریف خود، در خدمت تعلیم، تهذیب و تربیت باقیماند.
سلوک فردی و اجتماعی آیتالله موسوی، نمونهای از زیست مؤمنانه و عالمانه در تراز انقلاب اسلامی بود. سادهزیستی، بیتکلفی، بیاعتنایی به نام و شهرت، و خاکی بودن، از روحیات ثابت ایشان بود. مردم او را از خود میدانستند و درد دلهایشان را با او در میان میگذاشتند. او ملاذ و پناه مؤمنان و اهل بصیرت بود؛ عالمی که در منطق خود، به مثابه پیامبری مردمی، محل رجوع و اعتماد بود.
از برجستهترین ویژگیهای این عالم ربانی، سبقت در سلام، تواضع بینظیر، و اهتمام به عبادت بود. نماز را با طمأنینه و خشوعی مثالزدنی اقامه میکرد و همواره طلاب را به تقوا، ترک محرمات، انجام واجبات و اهتمام به نماز اول وقت توصیه مینمود. در بیانات اخلاقی خود، تقوا را محور اصلی سلوک دینی میدانست و ترک محرمات و انجام واجبات را نخستین گام در مسیر قرب الهی معرفی میکرد.
آیتالله موسوی، از مجاهدان راستین دوران دفاع مقدس بود و در هدایت رزمندگان، علما و طلاب، نقش بیبدیلی ایفا کرد. تبلیغ دین با گفتار و رفتار، تربیت شاگردان در حوزههای علمیه قم، شوشتر و اهواز، و نشر آموزههای قرآن و سنت نبوی، از خدمات ماندگار ایشان است. ایشان در مسیر تبلیغ، نهتنها به منبر و درس بسنده نکرد، بلکه با حضور در مناطق محروم، بهویژه در اهواز، به تربیت طلاب و خدمت به مستمندان پرداخت.
استاد برجسته اخلاق، منبری شورانگیز و روضهخوانی دلسوخته بود که عمر خود را در مسیر احیای دین و ترویج معارف ناب محمدی و علوی سپری کرد. منبرهای پر اشک و روضههای جانسوزش، چراغ هدایت و مأوا دلدادگان به اهلبیت(ع) بود. فراق او، زخمی است بر پیکره جامعه اسلامی که بهسختی التیام خواهد یافت. اما یاد و نامش، چونان نگینی بر تارک دیانت و ارشاد خواهد درخشید.
آیتالله موسوی، در یککلام، استاد اخلاق و سیر و سلوک و عرفان بود. عمر شریف و با برکت خود را در زهد و وارستگی و اعراض از دنیا سپری کرد. پرهیز از دنیاگرایی، ریاست و جاهطلبی، و توجه به محبوب مطلق و تکلیفمداری، سیره ثابت و همیشگی این عالم جلیلالقدر بود.
اکنون که این عالم ربانی به ملکوت اعلی پیوستهاست، حوزههای علمیه، طلاب، علما، رزمندگان، ایثارگران، جانبازان و عموم مردم مؤمن، فقدان او را ضایعهای جبرانناپذیر میدانند. نام و یاد و سلوک این عالم بزرگ، نهتنها در میان شاگردان، بلکه در دلهای مردمی که او را میشناختند، جاودانه خواهد ماند. سید طیب، به حقیقت طیب؛ پاکنهاد، پاکسیرت، و پاکرفتار بود.
* دکتری علوم قرآن و حدیث
انتهای پیام/