بهگزارش خبرگزاری تسنیم از تبریز، وقتی سخن از مدیریت محیطزیست به میان میآید، نخستین انتظاری که عموم مردم دارند، حضور پررنگ و فعال مدیران در میدان عمل است؛ آن هم در استانی مانند آذربایجانشرقی که سالهاست با زخمهای عمیق زیستمحیطی از دریاچه ارومیه گرفته تا پسابهای کشنده و آشفتگی تصفیهخانهها دستبهگریبان است. اما آنچه از عملکرد برخی مدیران این حوزه دیده میشود، متأسفانه بیش از آنکه رنگی از اقدام و ابتکار داشته باشد، در هالهای از هشدارهای تکراری و ابراز تأسفهای بیحاصل گم شده است.
محمدحسین حسنزاده، مدیرکل حفاظت محیطزیست آذربایجانشرقی، یکی از همین مدیران است که عنوان مدیرکل هشدار و اظهار تأسف به بهترین شکل، گویای عمق فاصله میان جایگاه و کارنامه کاری او است. در شرایطی که آمارها از فروپاشی زیستمحیطی خاموش در استان حکایت دارند، مدیرکل محیطزیست استان بیشتر به یک سخنران ناامید شبیه شده تا مدیری مسئول و کنشگرا.
در روزهای گذشته، بارها و بارها شاهد بودهایم که مدیرکل حفاظت محیطزیست استان، نسبت به مسائل زیستمحیطی صرفا هشدار داده است؛ اما همانقدر که در گفتار فعال بوده، در عمل، کماثر یا حتی بیاثر بوده است. مسئله این نیست که او از مشکلات بیخبر است؛ مسئله این است که او با وجود اطلاع، توان یا جسارت لازم برای اقدام را نداشته یا نخواسته داشته باشد.
این در حالی است که جایگاه مدیریتی در حوزهٔ محیطزیست، ذاتا با ریسکپذیری، مقابله با رانت صنعتی و ایستادگی در برابر تخلفها تعریف میشود. مدیر محیطزیست اگر بخواهد صرفاً هشدار بدهد و اظهار تأسف کند، تفاوتی با یک کارشناس مردد ندارد. نهاد مسئولیت او، نه تریبون اعتراض که سکوی اقدام است.
استانی که قطب صنعتی ایران به حساب میآید، نمیتواند زیر مدیریت منفعلانه تنفس کند. آذربایجانشرقی مدیرانی نیاز دارد که بهجای تکرار عبارتهایی مثل «این روند نگرانکننده است» و «باید چارهای اندیشید»، خود وارد گود شوند و تصمیمهای سخت اما ضروری بگیرند. از پلمب واحدهای آلاینده تا اعلام جرم علیه صنایع متخلف، از گزارشهای شفاف به مردم تا مطالبهگری واقعی از دولت؛ اینهاست آنچه مردم از یک مدیر محیطزیست انتظار دارند، نه بیان جملههایی که دردی را دوا نمیکند.
محیطزیست در آذربایجانشرقی در آستانه فروپاشی است و زمان آن رسیده که مدیرانی سر کار باشند که از غمناله زیستمحیطی عبور کرده و دستی بر آستین عمل دارند. این استان بیش از هشدار، به مدیران عملگرا نیاز دارد، نه مدیرانی که سایه امن سخن گفتن را بر خطر کردن ترجیح دهند.
انتهای پیام/