به گزارش خبرگزاری تسنیم، با باقیماندن تنها چهار گرندپری تا پایان فصل فرمول یک، تیم مکلارن در موقعیتی قرار گرفته که هم خوشایند است و هم دشوار. از یک سو، یکی از رانندگان تیم در صدر جدول قرار دارد و دیگری تنها یک امتیاز با او فاصله دارد؛ اما از سوی دیگر، مکس فرستاپن رقیب سرسخت آنها، امتیازهای زیادی جمع کرده و اکنون تنها 36 امتیاز تا صدر فاصله دارد. این شرایط یادآور فصل پرحاشیه 2007 است، زمانی که همیلتون، آلونسو و مکلارن با درگیریهای درونتیمی خود، قهرمانی را به کیمی رایکونن واگذار کردند. آیا زمان آن نرسیده که اقدامی جدی انجام شود و همه تمرکز تیم بر روی یک راننده قرار گیرد؟ پاسخ رسمی تیم ساده است: فراموشش کنید، ما اینطور مسابقه نمیدهیم.
تمایل مدیران کنونی مکلارن به حفظ فضای مثبت و عادلانه در تیم بدون ترجیح دادن هیچ رانندهای بدون شک به نفع رقبای آنها در ردبول تمام میشود. در همین زمینه، هلموت مارکو نیز پیشتر به رقبایش ادای احترام کرده و از این تصمیم استقبال کرده است.
مشاور ورزشی مکلارن گفته است تا جایی که من اطلاع دارم، مکلارن تصمیم دارد تا پایان فصل به هر دو راننده آزادی کامل در رقابت بدهد. این موضوع ممکن است باعث شود پیاستری حتی تهاجمیتر عمل کند اما در نهایت احتمال دارد این رویکرد به ضرر هر دو راننده تمام شود.
در همین حال، زک براون، مدیر تیم مکلارن در مصاحبهای تأکید کرده است که هیچ تاکتیک تیمی در کار نخواهد بود: من ترجیح میدهم رانندگان ما آزادانه رقابت کنند و در پایان فصل با امتیاز مساوی فصل را به پایان برسانند، حتی اگر تیم دیگری با یک امتیاز کمتر از ما پیروز شود، تا اینکه از پیش تعیین کنیم کدام یک از آنها حق رقابت برای عنوان قهرمانی را دارد. فراموشش کنید، ما اینطور مسابقه نمیدهیم.
به بیان دیگر، از نگاه براون بهتر است تاریخ 2007 دوباره تکرار شود تا اینکه روحیه تیمی قربانی تصمیمهای مدیریتی شود. البته این منطق او قابل درک است؛ چگونه میتوان میان دو راننده که تنها یک امتیاز اختلاف دارند، یکی را انتخاب کرد؟
اگر به رویدادهای فصل نگاه کنیم، تصویر پیچیدهتر میشود: موتور نوریس در یک رقابت حیاتی از کار افتاد اما پیاستری در مونتزا جایگاه دوم را به همتیمی خود واگذار کرد؛ اقدامی که هیچ الزامی برای انجامش نداشت. سپس در سنگاپور، نوریس شروع ضعیفی داشت و در عوض پیاستری با حادثهای در اسپریت آستین متضرر شد. در بخشهایی از فصل، اسکار پیشتاز بود، در حالی که در هفتههای اخیر، لاندو نوریس پیشرفت چشمگیری نشان داده است.
در نتیجه، تفاوتها آنقدر ظریف هستند که هر راننده میتواند به طور منطقی احساس کند در لحظهای خاص استحقاق حمایت بیشتری از سوی مدیران تیم داشته است.
سناریویی مانند فتل، نه همیلتون؟
در عین حال، مکلارن به خوبی از توانایی هر دو راننده و رفتار غیرتهاجمیشان آگاه است. اگر یکی از آنان ناگهان به عنوان راننده دوم شناخته شود، احتمال دارد به فکر آینده بلندمدت خود بیفتد و گزینههایی چون فراری یا استون مارتین را بررسی کند.
با این حال، تاریخ نشان داده است که گاهی عدم انتخاب یک راننده برتر نتیجهای موفقیتآمیز به همراه دارد. برای نمونه، در فصل 2010، زمانی که تنها دو گرندپری باقی مانده بود، مارک وبر با 14 امتیاز بر سباستین فتل پیشی داشت. با این وجود، در گرندپری برزیل، ردبول اجازه نداد فتل جایگاهش را به وبر واگذار کند. فتل آن مسابقه را برد و در نهایت، با کمک ویتالی پتروف در ابوظبی قهرمان جهان شد.
حال پرسش این است: آیا مکلارن باید همین حالا، پیش از آنکه فرستاپن فاصله را کمتر کند، یکی از رانندگان خود را به عنوان رهبر تیم اعلام کند؟
با وجود اختلاف تنها یک امتیازی بین نوریس و پیاستری، چنین تصمیمی در حال حاضر غیرمنطقی و حتی زیانبار خواهد بود. آیا تمرکز بر یک راننده راه نجات مکلارن از تکرار سرنوشت 2007 است یا وفاداری به رقابت آزاد میان همتیمیها؟
انتهای پیام/