به گزارش خبرگزاری تسنیم از کرمانشاه، در روزگاری که خبرهای تلخ، ستونهای اصلی روزنامهها را پر کردهاند، هنوز نامهایی هستند که یادآوریشان بوی آرامش میدهد؛ نامهایی که به ما نشان میدهند انسان میتواند همچنان چراغی کوچک اما پرنور باشد. او یکی از همین نامها بود؛ مردی که مردم به احترام راهی که رفت، «سردار صلح» صدایش میزدند.
سالها میان خانوادههایی قدم گذاشت که در مرز فروپاشی ایستاده بودند. با صدایی آرام، با دستی گشاده و با ایمانی راسخ به این باور رسیده بود که هیچ مرگی پایان خیر و خوبی نمیشود. برای نجات انسانهای نادم، میانجی شد. در کوچهها و خانهها، در اتاقهای کوچک خواهش و تمنا، در دلشکستهترین لحظهها پیدایش میکردی. او فقط حرف نمیزد؛ میشنید، میفهمید و دلهای سخت و لبریز از انتقام را نرم و بخشنده میکرد.
کارنامهاش تنها یک عدد نیست؛ بیش از 400 جوان، پدر، برادر و انسانی که دوباره به زندگی برگشتند. 400 خانوادهای که امروز چراغ خانهشان روشن است. 400 مادری که هنوز اشکهایشان از داغ نگفته خشک نشده و تبدیل به اشک شوق شده است.
او نشان داد که «بخشش» فقط یک واژه زیبا نیست؛ یک کنش عمیق انسانی است، و میتواند مسیر یک جامعه را تغییر دهد. او رفت، اما راهی که ساخت، ماندگار است؛ راهی که بر آن نوشتهاند:
«با صلح میتوان دوباره ساخت، با خشونت تنها ویرانی میماند.»
در روزگاری که بیش از همیشه به صدای عقل و آشتی نیاز داریم، یاد او تنها یک خاطره نیست؛ یک چراغ راه است. مردی که 400 بار مرگ را از میان مردم برداشت و به زندگی فرصت دوباره داد، سزاوار آن است که نامش همیشه کنار واژه «امید» حک شود.
حاج اسدالله نجفی؛ سردار صلحی که زندگی را به 400 خانواده بازگرداند
در هر گوشه ای از روستا و شهر که گاه سایه اختلاف بر چهرهاش مینشست، نامی بود که همیشه بوی آرامش میداد؛ حاج اسدالله نجفی، سردار صلح و بخشش که برای رضای خدا و بندگان خدا پا در این راه نهاد و در پی فریاد کردن نام خود نبود اما در هنگامهی اندوهناک پرواز آسمانی او ، آنچه مردم قدردان فریاد کردند نام او، یاد او و تاثیر کار خیر و همواره در مسیر خدای او بود.
مردان و زنان قدردان شهر و روستا برای وداع با او که بودنش برکتی برای این سرزمین بود و رفتنش اندوهی برای دلهای بسیاری، چه شور آفرین حضور داشتند.
مردی که عمرش را نه در سایهنشینی، که در دل بحرانها، میان خانوادههای رنجدیده و در نقطههای گسست جامعه گذراند؛ زندهیاد حاج اسدالله نجفی
تنها یک میانجی نبود؛ او پناه دلهای زخمی و چراغی در تاریکی اختلافات بود.
سالها بیهیاهو قدم در خانههایی گذاشت که نفسشان به شماره افتاده بود. با حوصله، با متانت و با ایمانی راسخ به قدرت بخشش از سوی خداوند بر دلهای عفو پذیر، ایمان داشت و همین باور او را از سوی خداوند بر دلهای همگان نشاند.
در وداع این مرد بزرگ فقط برای فقدان او سوگواری نشد بلکه برای اندیشهای که کاشت، برای راهی که گشود، و برای میراثی که در دل هزاران نفر گذاشت، احترام میگذاریم.
راه او بر پایه سخن و استدلال نبود؛ بر پایه انسانیت بود. او نشان داد که صلح یک آرمان دوردست نیست؛ رفتاری است که اگر یک نفر آغازش کند، میتواند جانها را نجات دهد و جامعهای را به سمت آرامش ببرد.
اگرچه جسم او امروز در میان ما نیست، اما نامش با بخشش، جوانمردی و آشتی گره خورده است. یادش نه در قاب عکسها، که در قلب کسانی زنده است که به واسطه تلاش او، دوباره فرصت زندگی یافتند.
درود بر روح بلند حاج اسدالله نجفی و سلام بر راهی که روشن کرد.
امرالله عظیمی، استاد دانشگاه
انتهای پیام/