به گزارش خبرنگار اقتصادی خبرگزاری تسنیم، 13 آذرماه در تقویم رسمی کشور بهعنوان «روز بیمه» شناخته میشود؛ روزی که طی سه دهه گذشته با برگزاری مراسمی تحت عنوان «همایش بیمه و توسعه» از سوی بیمه مرکزی و پژوهشکده بیمه همراه بوده است، همایشی پرهزینه که طبق اسناد و روایتهای متعدد، هزینههای مستقیمی تا مقیاس صدها میلیارد تومان و هزینههای غیرمستقیمی از جیب شرکتهای بیمه و منابع عمومی بههمراه داشته است.
اما امسال این پرسش بیش از هر زمان دیگری مطرح است؛ چنین همایشی دقیقاً چهنسبتی با حال و روز امروز صنعت بیمه دارد؟
این سؤال از آنجا جدیتر شده است که بهاذعان مدیران همین صنعت، «بیمهها حال خوشی ندارند» و ناترازی بسیاری از شرکتها به مرحله هشدار رسیده است. همزمان، گلایههای مردم از تأخیرهای طولانی در پرداخت خسارت، عملاً به یکی از اصلیترین نشانههای بحران جاری در صنعت تبدیل شده است. گزارشهای متعدد از سراسر کشور نشان میدهد برخی شرکتهای بیمه یا توان پرداخت خسارت را بهموقع ندارند، یا با پیچیدهسازی مسیر اداری، درخواست مدارک تکراری و کارشکنی شبکه فروش، پرداختها را هفتهها و گاه ماهها عقب میاندازند، نتیجه آنکه اعتماد عمومی به بیمهها به پایینترین سطح سالهای اخیر رسیده است.
با وجود چنین فشارهایی بر مردم و صنعت، پرسش افکار عمومی این است؛ تکرار مراسمهایی چون همایش بیمه و توسعه چهعایدیای برای کشور داشته است؟ خروجی قابلسنجشی از این همایشها ـ اعم از گزارش سیاستی، شاخص عملکرد، نقشهراه یا حتی یک تغییر اجرایی ملموس ـ هنوز ارائه نشده است و هزینههای آن نیز بدون انتشار گزارش اثرسنجی یا صورتحساب شفاف باقی مانده است،
در همین زمینه، رئیس پژوهشکده بیمه مدعی شد که پنلهای همایش «تقریباً بدون هزینه» برگزار شده، سالنهای جانبی اجاره نشده و تنها هزینه اصلی، اجاره سالن بزرگ برج میلاد و پذیرایی ساده بوده است. او همچنین گفت همایش 32 سال است برگزار میشود و حذف آن جایز نیست، ضمن اینکه امسال شرکتهای بیمه هیچ مشارکت مالی نداشتهاند و هزینهها از محل بودجه پژوهشکده پرداخت شده است. نیاکان همچنین تأکید کرد که سال گذشته هزینه برگزاری همایش حدود 7.5 میلیارد تومان بوده و امسال با حذف هزینههای جانبی، رقم کمتری هزینه شده است.
اما این توضیحات، چند پرسش اساسی را بیپاسخ میگذارد:
اول آنکه حتی اگر هزینه امسال کمتر از 7.5 میلیارد تومان سال گذشته باشد، در شرایط ناترازی شدید و تأخیرهای چندماهه در پرداخت خسارت، اصل ضرورت برگزاری این همایش در برج میلاد زیر سؤال است.
دوم آنکه تأکید بر «بدون هزینه بودن پنلها» یا «پذیرایی ساده»، نمیتواند دغدغه مردم را پاسخ دهد، زیرا همین اجاره سالن اصلی رقم قابلتوجهی است و هیچ گزارش شفافی درباره اثرسنجی این همایش طی 32 سال ارائه نشده است.
سوم، اینکه امسال حتی شرکتهای بیمه حاضر به مشارکت مالی نشدهاند، نشان میدهد خود صنعت هم این همایش را اولویت نمیداند، در چنین شرایطی این پرسش جدیتر میشود: چرا وزارت اقتصاد باید اجازه ادامه چنین هزینهکردهایی را بدهد؟
این در حالی است که طی یکی دو ماه اخیر، صنعت بیمه میزبان رویدادهای متعدد دیگری نیز بوده است: از «همایش اکو بیمه» گرفته تا نمایشگاه مشترک بورس، بانک و بیمه در کیش و مجموعهای از نشستهای جانبی که همه از منابع عمومی یا بودجه شرکتهای دولتی و نیمهدولتی تأمین شدهاند.
در نقطه مقابل، مردم برای دریافت خسارت ساده خودرو یا درمانی، ماهها در رفتوآمدند و بسیاری از آنها در مصاحبههای رسمی و غیررسمی میگویند: «بیمه هستیم، اما احساس امنیت مالی نداریم.»
سؤال اصلی اینجاست: وقتی اولویت امروز صنعت بیمه باید حل بحران ناترازی، بازسازی اعتماد مردم و تسهیل پرداخت خسارت باشد، برگزاری این حجم از همایشهای پرزرقوبرق با چه هدفی انجام میشود؟
از منظر سیاستگذاری نیز موضوع قابل چشمپوشی نیست، انتظار حداقلی این است که وزیر اقتصاد، بهعنوان ناظر اصلی بخش مالی کشور، در برابر این هزینهکردهای غیرضروری ورود کند و توضیح دهد چرا باید منابعی که نهایتاً از جیب بیمهگذاران تأمین میشود صرف برگزاری رویدادهایی شود که دستکم تاکنون هیچ اثر مشخصی بر بهبود عملکرد صنعت نداشتهاند.
بهویژه آنکه یک حلقه محدود از افراد دانشگاهی و نزدیک به برگزارکنندگان، طی سالهای اخیر نقش اصلی در روند اجرایی و مالی این همایشها داشته است و هیچ سازوکار شفافیت عمومی درباره آن وجود ندارد.
اکنون که حتی بدیهیترین مطالبه مردم ـ پرداخت خسارت بهموقع ـ به چالشی جدی برای صنعت بیمه تبدیل شده، این پرسش بیش از همیشه برجسته است:
این حجم از برگزاری همایشها و نمایشگاهها چهدستاوردی جز افزایش هزینهها داشته است و چرا باید هر سال از جیب بیمهگذاران برای تکرار همین چرخه هزینه شود؟
انتهای پیام/+