به گزارش خبرگزاری تسنیم، در این گزارش نگاهی تحلیلی و موشکافانه داریم به نامهایی که در فصل 2025 انتظار داشتیم قدمی رو به جلو بردارند اما نه تنها چنین نشد، بلکه عملکردشان طعمی تلخ و حسی از یک عقبگرد به جا گذاشت. فصل 2025 آرام آرام به نقطه پایان خود میرسد و بسیاری از بازیکنان ATP ناچار هستند با پرسشی اساسی روبرو شوند؛ «آیا از آنچه در این سال به دست آوردهام واقعاً راضی هستم؟»
بیتردید، گروهی از بازیکنان پاسخی مثبت خواهند داشت و سال را با احساس موفقیت و پیشرفت به پایان میبرند اما دیگران، برعکس، در یک فرایند خود ارزیابی دردناک درمییابند که مسیرشان اشتباه بوده یا انتظارها برآورده نشده است. درست در همین نقطه، هدف این تحلیل آغاز میشود: مروری بر تنیسورهایی که در فصل 2025 با وجود ظرفیت بالا نتوانستند آنگونه که باید بدرخشند و اکنون نیاز به بازنگری و انگیزهای تازه دارند.
الکساندر زورف؛ فصل عقبنشینی و فرصتهای از دسترفته
شاید عجیب به نظر برسد که بازیکنی فصل را در رتبه سوم جهان تمام کند و همچنان در فهرست ناامیدکنندگان باشد. دیگر جای تردیدی باقی نمیماند که این رتبه ظاهری نه نشانه ثبات، بلکه حاصل رکود است.
زورف در فصل 2025 تنها یک عنوان قهرمانی (مونیخ) کسب کرد؛ عنوانی که نه پرستیژ خاصی دارد و نه میتواند فصل کمرمق او را نجات دهد. او در بیشتر طول سال نتوانست کیفیت خیرهکنندهای را که او را به فینال اوپن استرالیا رسانده بود، بازآفرینی کند. تلخترین واقعیت برای زورف شاید این باشد که سال را در شرایطی به پایان رساند که بیش از هر زمان دیگری از نخستین گرنداسلم دوران حرفهای خود فاصله گرفته بود.
شکست مقابل سینر و آلکاراس قابل درک است اما باخت به رینترکنخ در ویمبلدون و اوژه آلیاسیم در اوپن آمریکا نشان داد که این عقبگرد جدیتر از یک افت موقتی است. پنجره فرصت برای این تنیسور آلمانی آرام آرام بسته میشود و در سالی که نقد درونی و یافتن راهحل کمرنگ بودند، رؤیای فتح گرنداسلم همچنان از او دورتر شده است.
هولگر رون؛ استعدادِ بیقرار و ادامه مسیر پرنوسان
در میان بازیکنانی که میتوانستند شکاف میان نسل طلایی سینر و آلکاراس را پر کنند، هولگر رون شاید امیدوارکنندهترین چهره بود. او دو سال و نیم پیش همچون یک ضد قهرمان جذاب ظاهر شد؛ بازیکنی که میتوانست جریان تازهای به دنیای تنیس تزریق کند. فصل 2025 فرصت تکرار این تصویر بود اما آنچه رقم خورد فاصله بسیاری با این انتظار داشت.
رسیدن به دور چهارم ملبورن شروعی معمولی و نه چندان نگرانکننده بود اما این آغاز نشانهای از فصلی دیگر با همان الگوی سال قبل شد؛ ترکیبی از درخششهای کوتاهمدت (قهرمانی بارسلونا و فینال ایندین ولز) و دورههای فرو رفتن در سایه (عدم حضور در هیچ یک از یکچهارمنهاییهای گرنداسلم).
مشکلات او تنها از جنس فنی نبود؛ شکستهای تلخ مقابل بازیکنانی همچون آتمان در سینسیناتی و واچروت در شانگهای نشان داد که او در لحظههای کلیدی توان اعمال برتری خود را ندارد و سپس مصدومیت سنگین تاندون آشیل که نه تنها پایان فصلش را خراب کرد بلکه ابهامهایی درباره توان بازگشت او در 2026 ایجاد کرده است.
پرسش اصلی اکنون این است؛ آیا سال 2026 نقطه عطفی برای او خواهد بود؟ آیا بازگشت او از این مصدومیت میتواند همان هیولای تنیسی را دوباره زنده کند که روزگاری ترکیبی از شور، تمرکز و اعتمادبهنفس بود؟ امید تنیسدوستان این است که پاسخ «بله» باشد.
آندره روبلف؛ تلاش برای آرامش، عقبنشینی در نتیجه
روبلف هیچگاه بازیکنی بینظم یا سردرگم نبوده است؛ سبک بازیاش مبتنی بر قدرت، ریتم و حمله کور کننده است. حضور مارات سافین در تیم مربیگری او با این هدف بود که بتواند آرامش ذهنی؛ همان حلقه مفقوده سالهای اخیر را در او تقویت کند و اگر منصف باشیم، روبلف در لحظههای زیادی آرامتر، کنترلشدهتر و کمتر انفجاری به نظر رسید اما مشکل او در جای دیگری نهفته بود؛ فاصله با قله.
هرچند قهرمانی دوحه او را در جمع 20 نفر برتر حفظ کرد اما نتوانست او را به مسیر رسیدن به عناوین بزرگ نزدیک کند. شکستهای سنگین و از دست دادن فرصتهایی که قبلاً با ثبات مثالزدنیاش به آنها مسلط میشد، نشانی از نیاز مبرم به بازسازی دارد؛ نه تنها در رویکرد ذهنی، بلکه در ساختار بازی و نحوه برنامهریزی فصل.
دانیل مدودف؛ فصل رؤیایی؟ نه! فصلی برای فراموشی
اگر روبلف سال خاکستری داشت، مدودف یک سال کاملاً تاریک را پشت سر گذاشت. رکورد تکان دهنده در گرند اسلمها او را به نقطهای رساند که قطع همکاری با ژیل سروارا، مربیاش که بخش بزرگی از شکوفایی او را رقم زده بود، به تصمیمی حتمی و شاید ناگزیر تبدیل شد.
با پیوستن توماس یوهانسون و روهان گوتزکه نشانههایی از احیای بازی مدودف دیده شد: سرویسهای مؤثرتر، جسارت بیشتر در حمله و ضربههای زمینی که دوباره عمق و قدرت گذشته را پیدا کردهاند اما این تازه آغاز راهی دشوار است. مدودف در آستانه 30 سالگی نیاز دارد هویتی را بازیابد که او را در اوج قرار میداد، زیرا ذخایر بدنیاش رو بهکاهش است و تکیه بر دفاع فرسایشی دیگر راهگشا نیست.
او در یک دوراهی واقعی قرار دارد: یا مسیر صعود دوباره را مییابد یا ورود به سرازیری ناخواسته آغاز میشود. تنها چیزی که روشن است این است که هرچه فصل 2025 زودتر از ذهنش پاک شود، برای او بهتر خواهد بود.
تامی پائول؛ آمریکایی مستعد اما گرفتار سقف عملکرد
در حالی که فریتس همچنان جایگاهش را در میان 10 نفر برتر حفظ کرده و بن شلتون جهشی چشمگیر داشته است، تامی پائول نتوانسته همگام با آنها حرکت کند. آغاز فصل نویدبخش بود و او در آستانه شکستن مرز 10 نفر برتر قرار داشت اما با گذشت زمان مشخص شد که نمیتواند این شتاب را حفظ کند.
فصل را بدون عنوان قهرمانی، بدون حضور در فینال و با رتبه 20 جهان به پایان رساند. در ظاهر، این نتایج فاجعهبار نیستند اما برای بازیکنی که قرار بود وارد سطح نخبگان شود، یک عقبگرد آشکار به حساب میآید.
از نظر فیزیکی، پائول هنوز آمادگی لازم برای رقابت در بالاترین سطح و تحمل فشارهای فصلهای متراکم ATP را ندارد. سبک بازی او بیشتر مناسب بازه رتبههای 10 تا 15 است، نه کسی که هدفش حضور پایدار در میان پنج نفر برتر باشد.
اکنون، پس از فصلی که قرار بود فصل جهش باشد اما به فصل رکود تبدیل شد، زمان آن رسیده که پائول با بازنگری عمیق، سال 2026 را به سال بازگشت و اثبات تواناییهایش تبدیل کند، زیرا او بیشک یکی از جذابترین بازیکنان نسل جدید آمریکاست.
انتهای پیام/