به گزارش خبرنگار اعزامی دانشگاه خبرگزاری تسنیم، لحظه ورود دومین کاروان دانشجویان متأهل به مدینه، حقیقتاً رنگ و بویی دیگر دارد.
این شهر، که به حق «مدینه منوّره» و «طیبه» نامیده میشود، گویی خود را برای استقبال از این زائران جوان و تازهنفس آماده کرده بود. پنجشنبه سیزدهم آبان، کاروان دانشجویی با قلوبی آکنده از اشتیاق و چشمانی مشتاق، قدم در خاکی گذاشتند که آغاز و مهد رسالت بود.
نخستین دیدار با مسجد رسول (ص): سکوتی آمیخته به ابهت
هنگامی که کاروان در سکوت و وقار، خود را به آستان مسجد النبی (ص) رساند، شور درونی زائران، بر هر صدای بیرونی غلبه کرد. این نخستین نظر به صحن وسیع مسجد، تجربهای فراتر از یک زیارت ساده است؛ اینجا محل تلاقی زمین و آسمان است.
تصور کنید کاروانی که سالها آرزوی این لحظه را داشته، اکنون در مقابل آن گستره عظیم قرار گرفته است. قدمها ناخودآگاه آهستهتر میشوند؛ نه از سر خستگی، بلکه به احترام حضوری که جهان را دگرگون کرد.
گنبد خضرا، تجلی شکر و حیرت/آن سبزِ دوست داشتنی
و آنگاه، چشم زائران به سمت آسمان میرود، جایی که گنبد خضرا، چون نگینی درخشان، بر فراز شهر میدرخشد. در این لحظه، دلها نه درگیر سوز و آه که غرق در شکر و حیرت است. این گنبد، یادآور حرم امن و حضور جاودان پیامبر مهربانی، حضرت محمد مصطفی (ص) است.
برخی از زائران جوان، در همین نگاه اول، ناخودآگاه دست بر سینه میگذارند و زمزمهای را آغاز میکنند که میان شکر و سرور در نوسان است؛ انگار جانشان در حال تطهیر شدن در نور این گنبد است. این اولین سلام، سلامی عمیق است:
السَّلامُ عَلَیک یا رَسُولَ اللّهِ، هَذَا أَوَّلُ السَّلامِ مِنَّا؛ سلام بر تو ای رسول خدا، این اولین سلام ماست.
کودکان هم در آغوش مادران خود این لحظه را هرلحظه زییاتر کردهاند. در میان شور اشتیاق و عمق معنویت حاکم بر نخستین دیدارها، تصویر کودکان و نوزادانی که در کمال آرامش در آغوش مادران دانشجوی خود در حرم رسول اکرم (ص) و محوطه بقیع حضور داشتند، جلوهای از تداوم نور و برکت این سفر بود. این کودکان، وارثان معنوی این سرزمین پاک، با چشمان معصوم خود، شاهد اولین زمزمههای لبیک زائران بودند؛ گویی در این خاک قدسی، ریشههای ایمان در جان نسل بعد کاشته میشد.
سفر به بقیع و یادبود حضرت امالبنین (س)
حین بازدید از در مسجد، مسیر کاروان به سمت بقیع، تغییر میکند. اما این سفر در روزی خاص صورت میگیرد: روز سیزدهم جمادی الآخر، سالروز وفات بانوی بزرگوار، حضرت امالبنین (س). این همزمانی، حال و هوای زیارت بقیع برای این زائران، به ویژه بانوان متأهل، عمق دیگری میبخشد.
وداع با شکوه مادرِ وفاداری
در میان دیوارهای خاموش بقیع، در حالی که نسیم صبر و استقامت میوزد، توجه زائران به یاد مادری جلیلالقدر جلب میشود که سینه مالامال از داغ فرزندان رشیدش بود. زائران میدانند که امروز، یادبود بانویی است که نماد صبر و وفاداری مطلق در پای رکاب اهل بیت (ع) است.
تکلیف زائران بانوی کاروان که برای زیارت آمدهاند، سنگینتر است. در غیاب نشانههای مرسوم، راهنمای کاروان، با اشارهای دقیق (احتمالاً به سمت دیوارهای شمالی یا غربی بقعه ائمه که در مجاورت مزار ایشان قرار دارد)، موقعیت تقریبی تربت آن بانوی بزرگ را نشان میدهد: «در همین نزدیکی، پشت این دیوارها، تربت مادری است که چهار گل سرخ را فدای ولایت کرد.»
این لحظه، تأثیری عمیق بر بانوان متأهل کاروان میگذارد. آنها نه تنها از غربت حضرت زهرا (س) یاد میکنند، بلکه با یاد فداکاری بیبدیل حضرت امالبنین (س)، درسهایی در باب همسرداری، مادرانگی، و استقامت در مسیر حق فرامیگیرند.
در نهایت، زائر در روبروی این خاک مقدس، با قلبی متوجه به عظمت اهل بیت (ع) و درسآموز از صبر مادران پاکدامن تاریخ، زمزمهای عارفانه را آغاز میکند که نه برای وداع، بلکه برای پیوند عمیقتر با حقیقت است:
«السلام علیکم یا اهل بیت النبوّة... سلام بر شما ای اهل بیت نبوت... غریب نبودید، ما غریب بودیم و از شما درس استقامت میآموزیم.»
بقیع، در این روز خاص، مدرسه فروتنی و ایثار است؛ هر سنگش، یادآور داغهایی است که با عشق تبدیل به سرمشق شدهاند، و اشکهایی که بر این خاک میریزند، نه از سر ناامیدی، که برای تجدید عهد با ایثار است.
انتهای پیام/