گروه فرهنگی خبرگزاری تسنیم: در روایات نقل شده که انسانها در قیامت از جایگاهها و درجات گوناگونی برخوردار خواهند بود و هر کس در مرتبهای که شایسته اوست قرار میگیرد. این رتبهها بهگونهای تعیین میشوند که با ارزشهای مادی و ظاهرگرایانه دنیا شباهتی ندارند.
آنچه در دنیا ملاک برتری به حساب میآید، در جهان پس از مرگ ممکن است هیچ ارزش واقعی نداشته باشد. به همین دلیل است که انسان گاهی از مقام آخرتی خود غافل میماند.
در حقیقت شرایط و سنجشهایی که برای برزخ و قیامت وجود دارد، با قوانین دنیوی فاصلهای بسیار زیاد دارد. ممکن است فردی در زندگی دنیایی صاحب سرمایه، ملک و امکانات فراوان باشد و تصور کند که از نظر ارزش انسانی و موقعیت اجتماعی از دیگران برتر است؛ اما در آن جهان ممکن است در جایگاهی بسیار فروتر از انسان نیازمند یا دانشنیاموختهای قرار گیرد. بنابراین ظاهر و داشتههای مادی هرگز نشاندهنده درجه واقعی انسان نیست.
نمونههایی مانند ثروتاندوزی از راههای نادرست یا استفاده از اموال عمومی بهنفع شخصی نشان میدهد که گاهی انسان در دنیا با روشهای باطل به موقعیت و دارایی میرسد.
چنین فردی شاید تصور کند که خوشبخت است و مسیر زندگیاش موفقیتآمیز بوده، اما در واقعیت، خود را به ورطه سقوط کشانده است. این دست افراد در نگاه آخرتمحور از زیانکارترین انسانها به شمار میروند.
بنابراین اساس رتبههای اخروی، حقیقت انسان است؛ حقیقتی که مجموعه نیتها، رفتارها و انتخابهای او در دوران زندگی را نشان میدهد. ظاهرسازی، فریب دیگران، ثروتاندوزی و هرگونه موفقیت ساختگی در دنیا در آن جهان رنگ میبازد و تنها حقیقت درونی و اعمال فرد است که جایگاه او را مشخص میسازد.
معیارهای رتبهبندی در قیامت چیست؟
یکی از پرسشهای مهمی که درباره مراتب قیامت مطرح میشود این است که درجات انسانها بر چه اساسی تعیین میگردد. در روایات، نخستین عاملِ تعیینکننده، میزان اعمال صالح و کارهای نیک معرفی شده است.
به بیان امام علیالنقی (ع)، آنچه انسانها را در دنیا از هم متمایز میکند، داراییهایشان است؛ اما در قیامت، ملاک سنجش، اعمال آنها خواهد بود. در نتیجه هرگاه نیکی انسان افزایش یابد، جایگاه او در جهان دیگر نیز ارتقا پیدا میکند.
برعکس، افزونی گناه سبب میشود که انسان در روز رستاخیز در مرتبهای پایینتر قرار گیرد. اعمال ناپسند و خطاهایی که انسان در دنیا به آنها اهمیت نمیدهد، در آن عالم بهصورت درجات منفی نمایان میشوند. بنابراین قیامت صحنه نمایش نتایج واقعی رفتارهای انسان است؛ بیهیچ پرده و بدون هیچگونه ظاهرسازی.
یکی از معیارهای مهم دیگر، اخلاق نیکو و رفتار پسندیده است. پیامبر اکرم (ص) فرمودهاند که در ترازوی سنجش اعمال انسان در قیامت، هیچ چیزی سنگینتر از حسن خلق قرار نمیگیرد. این بیان نشان میدهد که خوشرفتاری، نرمخویی و مدارا با مردم نهتنها ارزش اجتماعی، بلکه ارزش اخروی انسان را نیز افزایش میدهد. برخلاف آنچه برخی تصور میکنند، اخلاق نیک نشانه ضعف نیست؛ بلکه معیاری برای بزرگی جایگاه فرد است.
پیامبر اسلام (ص) در حدیثی دیگر جایگاه اخلاق را تا آنجا بالا میبرد که میفرماید، اولین چیزی که در نامه اعمال فرد مؤمن نوشته میشود اخلاق نیکوی اوست. این یعنی اخلاق خوش نهفقط نشانهای از ایمان، بلکه مقدمهای برای دستیابی به درجات بالاتر در جهان دیگر است و انسان با پایبندی به آن، مسیر تعالی خود را هموار میکند.
نقش انس با قرآن؛ نردبانی برای ارتقای مرتبه ابدی
از مهمترین عواملی که در روایات موجب بالا رفتن درجه انسان در قیامت معرفی شده، ارتباط مداوم با قرآن کریم است. متأسفانه در زمانه امروز گاهی مشاهده میشود که قرآن در برخی خانهها و مناسبتها تنها جنبه نمادین دارد و مهجور مانده است.
این غفلت در حالی رخ میدهد که اگر انسان بداند پیوند با قرآن چه اثرات عمیقی بر رشد معنوی و جایگاه آخرتی او دارد، نگاهش به این کتاب آسمانی کاملاً تغییر میکند.
روایات تأکید دارند که تلاوت قرآن و انس با آیات الهی به انسان کمک میکند تا در مسیر رشد معنوی قرار گیرد و درجات بالاتری به دست آورد. امام محمدباقر علیهالسلام در روایتی زیبا میفرمایند که قرآن در روز قیامت در بهترین صورت ظاهر میشود و به فرد مؤمن دستور میدهد: «بخوان و بالا برو.» این بیان، نقش مستقیم ارتباط با قرآن را در ارتقای مقام انسان نشان میدهد.
انس با قرآن تنها محدود به قرائت یا صوت زیبا نیست؛ بلکه به معنای توجه، تدبر و حضور قرآن در زندگی فرد است. هر اندازه انسان آیات الهی را بخواند، درباره آنها بیندیشد و دستورات قرآن را در رفتار و انتخابهای خود جاری سازد، پیوندش با قرآن عمیقتر و اثر معنوی آن بیشتر خواهد شد. این پیوند همان چیزی است که در قیامت به صورت درجه و جایگاه بروز میکند.
قرآن کتابی است که نهتنها برای تلاوت، بلکه برای هدایت انسان نازل شده است. اگر ارتباط با قرآن تنها به خواندن ظاهری محدود شود و در دل و عمل فرد نفوذ نکند، اثر حقیقی آن بروز پیدا نمیکند. بنابراین آنچه در قیامت بهعنوان معیار سنجش قرار میگیرد، همان قرآنی است که در وجود انسان نهادینه شده باشد؛ قرآنی که به باور، رفتار و انتخابهای روزمره شکل داده است، نه صرفاً کلمات خواندهشدهای که در زندگی کاربردی پیدا نکردهاند.
معنای واقعی انس با قرآن؛ عمل، باور و پیوند درون
پرسش مهمی که از دل بحث انس با قرآن بیرون میآید این است که آیا تلاوت قرآن به تنهایی کافی است؟ پاسخ این است که هرچند خواندن قرآن بسیار باارزش است و نباید از آن غفلت شود، اما اثر کامل آن زمانی آشکار میشود که انسان آموزههای قرآن را در زندگی خود عملی کند. این عمل به دستورات الهی است که پیوند واقعی با قرآن را میسازد و جایگاه انسان را در آخرت ارتقا میدهد.
بزرگان دینی تأکید میکنند که علت معرفی قرآن بهعنوان معیار درجهبندی در قیامت این است که آیات الهی باید در قلب و عمل انسان حضور واقعی پیدا کند. قرائتی که تنها به زبان محدود باشد و در رفتار فرد تغییر ایجاد نکند، اثر بلندمدت و جایگاهی برای انسان به همراه ندارد. بنابراین باید تلاش کرد که قرآن از مرحله «خواندن» به مرحله «زیستن با قرآن» برسد.
انس حقیقی با قرآن یعنی تلاش برای فهم پیامهای الهی، اندیشیدن در آیات، نزدیک شدن به روح قرآن و اجرای دستورات آن در زندگی فردی و اجتماعی.
این نوع ارتباط، انسان را تبدیل به انسانی متعادل، اخلاقی و خداجو میکند و همین صفات، پایه رتبه اخروی او خواهند بود. هرچه انسان بیشتر با روح قرآن مأنوس شود، مسیر تعالیاش هموارتر خواهد شد.
در نهایت باید گفت که انس با قرآن راهی برای ساختن شخصیت اخروی و دستیابی به مقامی پایدار است. این پیوند نهفقط برای زندگی پس از مرگ ارزشمند است، بلکه زندگی دنیا را نیز نورانیتر، هدفمندتر و اخلاقیتر میکند. به همین دلیل است که در روایات، انس با قرآن از اساسیترین عوامل بالا رفتن جایگاه انسان در قیامت معرفی شده است.
انتهای پیام/