به گزارش خبرنگار خبرگزاری تسنیم، حجت الاسلام مرتضی توکلی، مبلغ دینی و فعال فضای مجازی، روایتی به مناسبت اکران مستند «با مردم تا خدا؛ یادبود حجت الاسلام سیدابوطاهر علوی(ره) زنجانی» نوشته است، که درپی میآید:
طلوع صبح روز یکشنبه 11 آذرماه 1396 با روزهای دیگر فرق داشت؛ خورشید جور دیگری به زنجان نگاه میکرد و دلیلش چند ساعت بعد معلوم شد. مسیر مسجد حضرت امیرالمؤمنین(ع) تا مزار شهدای پایین پر بود از مردم؛ پیر و جوان، زن و مرد، که حال و هوایشان مثل همیشه نبود. غمی عجیب دلها را فرا گرفته بود و با چشمانی اشکبار و دلی بیقرار حرکت میکردند.
تصویری بر دستان برخی دیده میشد، اما اگر دیدهای غیبی داشتی، تصویر حاجآقا را بر همه قلبها مشاهده میکردی؛ تصویری پر از مهر حضرت حجتالاسلام والمسلمین سید ابوطاهر علوی. جوانترها عزادار «حاجآقا علوی» بودند که برایشان پدری مهربان بود و بزرگترها «حاج سید طاهر» را به عنوان عالم وارسته شهر از دست رفته میدیدند.
کنار پیکر مطهر، شکوهی بیمانند به چشم میآمد؛ سیل جمعیت عاشق که تاریخ زنجان کمتر نظیر آن را دیده بود. جمعیتی به تمام معنا مردمی؛ از هر قشری حضور داشتند: طلبه و روحانی، استاد حوزه، کاسب و بازاری، پزشک، کارگر و بنا، کارمند و مدیرکل، فقیر و غنی. این همه دلبستگی به یک روحانی چگونه ممکن است در این دنیای رسانه و هجوم شیاطین برای جدا کردن دل مردم از علما؟ راز این دلدادگی مردم و حاج سید طاهر چه بود؟
استاد علوی به امامت شهر خود رسیده بود. سرّ این امامت را باید در وقف خالصانهاش برای مردم جست. او درد مردم را درد خود میدانست و از آبرو و سرمایهاش برای آنان خرج میکرد. سرمایهدار ریال و تومان نبود، اما از مردم میگرفت و برای مردم خرج میکرد. کمیته امدادی برای خود ساخته بود؛ قراردادهای نانوشته با پزشک، نانوا، سوپرمارکت و دیگران داشت تا نیازمندان را معرفی کند و خود هزینهها را بپردازد.
اما این تمام ماجرا نیست. سید قصه ما پنجاه سال پای یک مسجد ماند؛ برای احیای دین و قلبها. پنجاه سال پشت یک سنگر یکتنه ایستاد و زندگیاش را وقف آن نمود. با شادی اهل مسجد میخندید و در غمهایشان اشک میریخت. مسجد را به پایگاه تربیت نیروهای انقلابی بدل ساخت؛ جوانانی که فدایی انقلاب شدند و شهدای شاخص شهر. خانهاش را در همان پایین شهر، کنار مسجد نگه داشت و با تلخ و شیرین مردم محل ساخت. امامی بود نه فقط برای نماز جماعت، بلکه امامی برای محله و شهر.
.
روحانی شهر ما استاد حوزه و دانشگاه نیز بود. سالها تدریس در حوزه او را استاد شاخص مدرسه علمیه امام صادق(ع) کرده بود و سالهای تدریسش در دانشگاه نیز کم نبود. دانشجویان بسیاری پای درس او نشستند. اما کار او تنها تدریس نبود؛ شاگردپروری میکرد. طلبه و دانشجو را فرزند خود میدید، سنگ صبور دردهایشان بود و کلیددار گرههای کوچک و بزرگ زندگیشان؛ از بدهیهای مادی تا مشکلات خانوادگی.
اما اینها همه قصه امامت سید شهر ما نیست. روشن است که او فقط استاد حوزه و دانشگاه نبود، بلکه امامت مسجد را هم با غمخواری و ایثار برای مردم همراه کرده بود. اما شخصیت وجودی او عنصری دیگر داشت که در کمتر کسی یافت میشود. او استاد حوزه و دانشگاه بود، امام مسجد بود، یاور مردم و محرومان بود؛ اما آنچه «حاجآقا علوی» را ممتاز میکرد، نسبت او با انقلاب خمینی بود.
مردم شهر او را با انقلاب و دلدادگیاش به خمینی میشناختند. از ابتدای ورودش تا آخرین نفس، از عشق به انقلاب خمینی گفت و هرچه داشت را خرج انقلاب کرد. بیپروا و بیملاحظه از انقلاب دفاع میکرد و بذر روحیه انقلابی را در دل مردم میکاشت. استاد کلامی، شاعر آئینی، صراحت انقلابی خود را مدیون نفس او میداند و بسیاری از شعرهای انقلابی به امر او نوشته شد؛ حتی چند شعر در وصف امام حاضر، سیدعلی خامنهای.
او برخلاف رسم زمانه برای همراه کردن مردم، خود را مخالف حاکمیت جلوه نمیداد. هنر سید ما در این بود که مردم را در حالی به دست آورد که شجاعانه و یکتنه انقلاب و انقلابیگری را فریاد میزد. او حلقه واسط مردم و حاکمیت بود.
حاج سید ابوطاهر ما به امامت شهر خود رسید؛ دلها را با خود همراه کرد بیآنکه ثروت و سرمایهای مادی داشته باشد، بیآنکه جاه و جلالی به پا کرده باشد. راز امامت او نه در ثروت و نه در قدرت، بلکه در مردمی بودنش بود. او خود را خالصانه خرج مردم کرد و مردم نیز نیروی عظیم قدرت و ثروت بیبدیل خود را در اختیار او گذاشتند. او شاگرد مکتب خمینی بود، سرباز انقلاب بود و تلاش کرد مردم را از این نعمت عظیم محروم نکند و جوانان را با معارف زلال انقلاب اسلامی سیراب سازد.
او پدر شهیدان این شهر است؛ لالههای سرخ زنجان در گلستان وجود او قد کشیدند و درس انقلاب خمینی(ره) را در مکتب او آموختند.
و تو نیز میتوانی پا جای پای سید قصه ما بگذاری؛ اگر از خود عبور کنی، اگر برای مردم باشی، اگر آنان را به چشمه معارف انقلاب اسلامی برسانی.
انتهای پیام/