به گزارش خبرگزاری تسنیم از کردستان، در ساحت حکمرانی اجرایی، هیچ چیزی به اندازه دوگانگی در رفتار مسئولان، بنیان اعتماد عمومی را فرو نمیریزد چراکه اقتدار تصمیمات حاکمیتی از جایی آغاز میشود که تصمیمساز، خود را مقیدترین فرد به اجرای همان تصمیم بداند؛ هرگاه این اصل شکسته شود، نه یک مصوبه، بلکه کل سازوکار اعتماد است که ترک برمیدارد.
اعتماد عمومی ستون اصلی هر تصمیم حاکمیتی است و تنها زمانی دوام دارد که مردم ببینند مرجعی که چارچوبی را وضع میکند، خود اولین کسی است که با دقت و بدون استثناء آن را رعایت میکند چراکه هرجا این پیوند میان تصمیم و رفتار قطع شود، اقتدار حاکمیت پیش از هر چیز در ذهن مردم فرو میریزد.
تعطیلی سهروزه مدارس و دانشگاههای کردستان - به دلیل شیوع آنفلوانزا - یک اقدام صحیح و مبتنی بر ملاحظات سلامت عمومی بود اما چنین تصمیمهایی تنها زمانی اثرگذارند که همزمان دو پیام را منتقل کنند: «اول، جدّیت تهدید آنفلوانزا؛ دوم، جدّیت مسئولان در رعایت قواعدی که خود وضع کردهاند».
اما درست در میانه همین تعطیلی رسمی، مسئولان استانی با حضور در مراسمات، سخنرانی کردند و تصاویر آنها با افتخار در رسانهها منتشر شد؛ گویی تصمیم ستاد برای تعطیلی دانشگاهها هیچ ارزشی نداشت!
آیا واقعاً نمیشد جلسات و مراسمات را یک یا دو روز عقب انداخت، بنحوی که این تأخیر محدود خللی در کیفیت برگزاری مراسم ایجاد نمیکرد؟ یا حداقل پروتکلها رعایت میشد؛ همین حداقل اقدام کافی بود تا اعتبار تصمیمات ستاد حفظ شده، اعتماد عمومی اینگونه به بازی گرفته نشود.
این ماجرا تنها یک خطای اجرایی نبود؛ این نقض عنصر مرکزی حکمرانی یا همان خودالتزامی مقامات به مصوباتی است که صادر میکنند، چراکه وقتی مسئولان استانی – که مرجع تعطیلی بوده - اولین فردی هستند که این تعطیلی را نادیده میگیرند، پیام ارسالشده به جامعه بسیار سنگینتر از یک خطای اداری است؛ چنین رفتاری بیصدا اما عمیق، ستونهای اعتماد عمومی را تخریب میکند و این همان نقطهای است که مدیریت بحران، خودش به بحران تبدیل میشود!
نکته مهمتر این است که حوزه مدیریت بحران، صرفاً حوزه صدور بخشنامه نیست؛ حوزه اعتمادسازی عملی است. برگزاری مراسم رسمی آنهم در زمان تعطیلی اعلامشده، نه یک استثناء ساده، بلکه تضعیف اقتدار نهادی است که باید ستون پایداری استان در حوادث و بحرانها باشد.
اگر امروز در موضوعی نسبتاً محدود مانند آنفلوانزا، تصمیم ستاد در سطح عالی مدیریت سیاسی رعایت نمیشود، چگونه میتوان انتظار داشت در زمان وقوع بحرانهای بزرگتر، همان ستاد بتواند مردم و دستگاهها را به پیروی از تصمیمات مهمتر متقاعد کند؟!
آری؛ هیچ چیز به اندازه شکاف میان گفتار و رفتار مسئولان، توان مدیریت بحران را دچار فرسایش نمیکند؛ اگر مدیریت بحران بناست مسیر اقتدار و اثربخشی را طی کند، باید از جایی آغاز شود که مسئولیت واقعی آغاز میشود: از ایستادن مدیران در همان نقطهای که مردم را به ایستادن در آن فرا میخوانند.
انتهای پیام/481